بریده‌هایی از کتاب آفتاب در مصاف

اوّلین شرط دفاع از آرمانها و هدفهای الهی این است که انسان به زنده ماندن خودش پایبند نباشد. بهترین نوع مرگ این است که در همین راه بمیریم. امام حسین (ع) این فکر را میکند. امروز ما بر حسین‌بن‌علی (ع) اشک میریزیم، بر همهٔ عزیزانمان اشک میریزیم، بر همهٔ شهدا اشک میریزیم، بر شهدای شما هم اشک میریزیم؛ اما احساس تأسّف و خسارت نمیکنیم.

کسانی که به زنده ماندن، پایبند هستند، نمیتوانند از اسلام دفاع کنند بهترین مرگ، مرگِ در راه اسلام است نمیدانند وقتی یک انسان، یک جمعیت و یک ملّت به زنده ماندنِ خودش پایبند بود، دیگر نمیتواند از خدا، اسلام و آرمانها دفاع کند.

امام حسین (ع) در دعای عرفه خدا را شکر میکند. اوّلین چیزی را که شکر میکند، این است که در دولت حق متولّد شد؛ یعنی دولت نبی‌اکرم (ص).

اسلام، ارزنده‌تر از جان امام حسین (ع)  است اسلام آنقدر عزیز است که مثل پیغمبری هم برایش شهید میشود؛ مثل امام حسینی هم شهید میشود. البته خب، همه این را نمی‌فهمند؛ همه این ایمان و این آمادگی را ندارند.

اسلام از جان جوانان ما ارزنده‌تر است؛ چرا که امام حسین (ع) و جوانانش در راه اسلام جان خود را فدا کردند آن چیزی که ارزنده‌تر از عزیزان ماست، اسلام است؛ به دلیل اینکه حسین‌بن‌علی (ع) و علی‌اکبر (ع) و ابوالفضل (ع) از فرزند ما ارزنده‌تر بودند؛ اما در راه اسلام، راحت خودشان را فدا کردند. پس اسلام از جوان ما ارزنده‌تر است. ما قربانی میدهیم تا اسلام بماند؛ ما قربانی میدهیم تا شرف اسلامی این ملّت بماند؛ ما قربانی میدهیم تا سلطهٔ ابرقدرتها بشکند.

هدف امام حسین (ع) این بود که خود این حرکت انجام بگیرد تا نفس انجام دادن این حرکت، سرمشقی برای همهٔ مسلمانانی شود که آن روز و در طول تاریخ به دنیا می‌آیند. این حرکت، یک خلأ نظام اسلامی را پُر میکرد؛ این همان چیزی بود که پیغمبر اکرم (ص) تعلیم داده و فرموده بود

امام صادق (ع)در حدیثی میفرماید: «إِرْتَدَّ النَّاسُ بَعْدَ الْحُسَینِ إِلاّ ثَلاثَة»؛ بعد از شهادت امام حسین، همهٔ مردم برگشتند؛ همه از راه درست امامت که راه پرخطری بود، به خاطر فشار هیجانها منصرف شدند. «إِرْتَدَّ» را «کافر شدن» معنا نکنید. ارتداد یعنی راه انقلاب را نیمه‌کاره گذاشتن؛ یعنی هنگام ضرورت، به خاطر سختیها و فشارها، راه را رها کردن، به زندگی راحت دل دادن، از سختیها سرپیچیدن؛ این معنای ارتداد است.

ایمان یعنی باور. باور در انسان، اعتماد به‌وجود می‌آورد؛ آن اعتماد، حرکت وسیع و پایان‌ناپذیر را در انسان تدارک می‌بیند؛ و به کمک آن حرکت، انسان بر همه چیز پیروز میشود.

مجالس حسینی در دوران انقلاب اسلامی دو نقش مهم داشتند: ۱. ارتقای سطح اندیشهٔ اسلامی و سیاسی مردم؛ ۲. ترغیب مردم به خطر کردن در راه انقلاب نخست بالا آوردن سطح اندیشهٔ اسلامی و سیاسی مردم، تا بدانند اسلام از آنها چه چیزی خواسته است و در چه وضعی از اوضاع سیاسی قرار دارند؛ چون اگر مردم ندانند، حرکت نخواهند کرد؛ دوم اینکه مردم تصمیم بگیرند خطر کنند. کوشش اوّل برای علم بود، و کوشش دوم برای عمل. کوشش اوّل برای دانستن و فهمیدن بود، کوشش دوم برای احساس کردن و لمس کردن. در کوشش اوّل میگفتیم وظیفه است ما برای خدا خطر را قبول کنیم، در کوشش دوم میگفتیم خطرپذیری در راه خدا و مرگ در راه خدا زندگی است. او فکر را تغذیه میکرد، و این احساس را؛ و به این ترتیب روزگاری گذشت.

«صَبْرَاً عَلَی قَضَائِک یا رَبِّ لا إِلَهَ سِوَاک»؛ خدایا! بر قضای تو، بر تقدیر تو، من صبر میکنم و تحمّل میکنم و در راه دین تو مقاومت میکنم. این ندای قلب امام حسین (ع) است که در آن لحظات آخر بر زبانش جاری میشود؛ و این درسی است برای ما. این، وضعیت دعا در زندگی حسین‌بن‌علی (ع) است.