بریده‌هایی از کتاب مصیبت‌های شاغل بودن

در جامعهٔ کمونیستی... هیچ کس نباید تخصص انحصاری در یک فعالیت داشته باشد، بلکه هر شخصی باید بتوانند در هر زمینه‌ای که به آن علاقه دارد پیشرفت کند... بنابراین من می‌توانم امروز یک فعالیت و فردا فعالیت دیگری داشته باشم؛ صبح به شکار بروم، عصر به ماهیگیری، شب به پرورش احشام و پس از شام به نقادی بپردازم... بدون اینکه هیچ وقت شکارچی، ماهیگیر، چوپان یا منتقد شوم. (کارل مارکس، ایدئولوژی آلمانی، ۱۸۴۶)

وقتی در مورد شغلی صحبت می‌کنیم ــ یعنی شغلی که جالب بوده و خسته‌کننده نیست ــ به شغلی اشاره داریم که درجه‌ای از اختیار، سلیقهٔ شخصی و خلاقیت (بدون معنای هنرمندانه) در آن وجود دارد. در شغل جذاب، ما فقط از دستورات پیروی نمی‌کنیم، بلکه کلیت مسیر را برای انجام کار در نظر می‌گیریم و بهترین راه‌حل ــ از نظر خود ــ را انتخاب می‌کنیم. بنا به این تعریف، شغل خوب یعنی شغلی که به حد کافی به شخصی کردن مجال بدهد: یعنی شغلی که فرصت داریم به طور مستقیم شخصیت خودمان را در مواجه با آن، انعکاس دهیم. در نهایت قادر خواهیم بود تا بهترین قسمت‌های شخصیت خود را در کالاها یا خدماتی که فراهم نموده‌ایم، ببینیم.

در جامعهٔ کمونیستی... هیچ کس نباید تخصص انحصاری در یک فعالیت داشته باشد، بلکه هر شخصی باید بتوانند در هر زمینه‌ای که به آن علاقه دارد پیشرفت کند... بنابراین من می‌توانم امروز یک فعالیت و فردا فعالیت دیگری داشته باشم؛ صبح به شکار بروم، عصر به ماهیگیری، شب به پرورش احشام و پس از شام به نقادی بپردازم... بدون اینکه هیچ وقت شکارچی، ماهیگیر، چوپان یا منتقد شوم. (کارل مارکس، ایدئولوژی آلمانی، ۱۸۴۶)

نبردی کشنده قرار دارند. شغل شانس بیشتری برای برنده شدن دارد. انتقادات عشق به شغل مشخص است: ما هیچ گاه حضور نداریم، همیشه خسته هستیم، هیچ گاه توجه کامل خود را برای شریک زندگی نمی‌گذاریم و تأکید بسیاری روی دفتر کار خود داریم. مفید است که بدانیم ایده‌های مدرن عشق در اواخر قرن ۱۸ توسط هنرمندانی ایجاد شد که شغل‌های واقعی نداشتند و بنابراین نمایشنامه‌هایی در اهمیت گذراندن زمان با معشوقه و بیان احساسات و غنیمت شمردن تمایلات و تمنیات قلبی نوشتند

در نتیجه اکنون، تقریباً هیچ انرژی دیگری برای صرف کردن به زندگی شخصی نداریم. دائماً در جستجوی هدف والا و دست‌نیافتنی‌ای هستیم که مجلات آن را «تعادل بین کار و زندگی» می‌شناسند. اما کسی که معتقد است چنین تعادلی می‌تواند رخ دهد، از منطق سرمایه‌داری چیزی نمی‌داند.

برای ایجاد تعادل نسبت به اتفاقاتی که در محل کار رخ داده، ممکن است به طور غریزی به سوی چیزی تمایل داشته باشیم که شدیداً شیرین، پر نمک، حواس‌پرت‌کن، ساده، پر زرق و برق، انفجاری، جنسی و عاطفی باشد.

همچنین یادآور این واقعیت هستیم که این فقدان رضایت در هر شغلی که انتخاب می‌کنیم، همراه ما خواهد بود: نباید سعی کنیم با تغییر شغل بر آن فائق آییم. هیچ شغلی به تنهایی رضایت‌بخش نخواهد بود

ر زمینه‌هایی که در آنها توانایی دارد، بی‌تفاوت می‌شود. با اینکه شغلمان می‌تواند تأثیرات مثبتی در شخصیت ما داشته باشد، ظرفیت زیادی هم برای محدود کردن روحیهٔ ما دارد.

در درازمدت ثابت شده است که نظام سرمایه‌داری پیچیده است و رضایت از عملکرد خود و کامیابی در شغلمان امری مشکل است. اگر در این سیستم اغلب نقص یا شکستی احساس می‌کنیم، دلیل مطلق آن خود ما نیستیم.

مشکلی دنیای مدرن این است که ما را به سمت انتظارات بسیار بالا سوق می‌دهد و باعث رؤیاپردازی می‌شود و سپس ما را با حس تلخ شکست تنها می‌گذارد