بریده‌هایی از کتاب یکی از ما دروغ می گوید

مثل همیشه فقط نگاه می‌کند و پلک می‌زند. چه نمک‌نشناس.

«تو هم نمی‌تونی دست روی دست بذاری!»

«هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم همچین حرفی بزنی.»

من یک عذرخواهی بهتر به او بدهکارم. اما نمی‌دانم چطور این کار را انجام دهم.

«بهترین راه دفاع، حمله‌ست.»

برای اولین بار بعد از مدتی طولانی، احساس آزادی می‌کنم.

همه می‌گویند: فقط سرت به کار خودت باشه. سعی کرده‌ام، اما وقتی‌که زیر ذره‌بین مردم باشی، هیچ‌چیز از دستشان در نمی‌رود

زندگی‌ام دیگر مال من نیست!

«رشد درختِ جاشوا در هفت سال اول زندگی، عمودیه. هیچ خمیدگی‌ای نداره. چند سال طول می‌کشه تا شکوفه بزنه. هر بار یه انشعاب به وجود میاره. وقتی‌که روی انشعاب‌هاش شکوفه می‌زنه، شاخه می‌میره. و این سیستم پیچیده، مرگ و تولد رو در یک نقطه نشون می‌ده.»

حقیقت این است که هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم

اما من؟ او حتی مرا نمی‌شناسد.

معلوم شد که من دوست واقعی ندارم

اوضاع قبل از اینکه بهتر بشه، بدتر می‌شه. همیشه همین طوره.

اگر دلت برایم تنگ شد، جای دیگری به دنبالم بگرد من جایی منتظر تو خواهم بود

گذشته و حال را پرپر کرده‌ام خالی کرده‌ام و با آن، آینده را پر می‌کنم ای شنونده! به من اعتماد داری؟ شب‌هنگام، وقتی‌که دارم مثل شمع آب می‌شوم، به من نگاه کن حقیقت را بگو. هیچ‌کس به‌جز من صدایت را نمی‌شنود

هرگز نخواهی فهمید که چطور قلبم دارد تلاش می‌کند تا از قفسهٔ سینه‌ام بیرون بزند.

گاهی اوقات خیلی سخت می‌شود به‌خاطر آورد که شنیدن خبر خوب چه احساسی دارد.

تنها یک نفر هست که می‌خواهم با او صحبت کنم، که دقیقاً همان کسی است که باید از او فاصله بگیرم.

او مثل بازیگران نقش‌اول فیلم‌هاست و من مثل یکی از آن بازیگرهایی هستم که سر یک صحنه حاضر می‌شود و هیچ‌کس در آینده او را به‌خاطر نمی‌آورد.

دارم بیش‌ازحد به آن فکر می‌کنم.