بریده‌هایی از کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت حافظ

از محبوبان حضرت حق و از مستوران خیمه عزّتِ اوست که چون سخنش در آن درگاهْ مُهرِ قبول یافت مقبولِ طبع مردم صاحب‌نظر گردید و مِهرش در دل عارف و عامی بنشست: دلنشین شد سخنم تا تو قبولش کردی آری آری سخنِ عشق نشانی دارد حافظ

دوستان، عیبِ نظربازی حافظ مکنید که من او را ز محبّانِ خدا می‌بینم حافظ

خیالِ دوست بیاورد نزد من جامی که گیر باده خاص و ز خاص و عام مترس بگفتمش مه روزه‌ست و روز، گفت خموش که نشکند می جان روزه صیام مترس دیوان شمس

چون به عهدِ جوانی از درِ تو به درِ کس نرفتم از برِ تو همه را بر درم فرستادی من نمی‌خواستم تو می‌دادی