بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. واژهٔ تسخیر در اینجا بسیار حیاتی است: این اتفاق به‌شکل ناگزیر و خارج از کنترل می‌افتد. کمیابی باعث می‌شود کاری را انجام دهیم که اگر دست خودمان بود به این سادگی انجامش نمی‌دادیم.

قتی از جای خالی بی‌بهره باشیم، ارزش سانتی‌متر به سانتی‌متر فضای داخل چمدان را درک می‌کنیم. فقرا ارزش یک دلار را می‌دانند، افراد گرفتار ارزش یک ساعت را، آن‌هایی که رژیم دارند ارزش یک کالری را.

«انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است». (۲۶)

زمانی‌که فرد با کمبود مواجه است یک کالای مشخص نقش وسوسه را دارد، اما همان کالا در شرایط فراوانی تنها حکم یک سبک‌سری کوچک را پیدا می‌کند. کسانی که رژیم هستند باید از خوردن همان شیرینی‌ای پرهیز کنند که افراد عادی راحت و آسوده می‌خورند.

چرا زنبورهای عسل چنین سازه‌های ظریفی را می‌سازند و سازه‌های زنبورهای وحشی این‌قدر شلخته است؟ کمیابی. زنبورهای وحشی برای ساخت‌وساز از ماده‌ای استفاده می‌کنند که فراوان است: گِل. زنبورهای عسل برای ساخت‌وساز از ماده‌ای استفاده می‌کنند که کمیاب است: موم. موم

زنبورهای کارگر جوان تا خرخره عسل می‌خورند و ذره‌های کوچک موم را دفع می‌کنند. نرخ مبادله بسیار ناعادلانه است: هر پوند موم نیازمند هشت پوند عسل است

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد. کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

کمیابی نه‌تنها باعث کاهش هوش سیّال که باعث افول خودمهاری نیز می‌شود. به‌این‌ترتیب است که دانش‌آموز استرالیایی با آزمایشگر چینی بدرفتاری می‌کند، مدیر اجرایی که درگیر ارائهٔ قریب‌الوقوعش است با دخترش بدرفتاری می‌کند، و کارمندی که به قبض‌های پرداخت‌نشده‌اش فکر می‌کند با مشتری بی‌مبالات بدرفتاری می‌کند.

کمیابی با پرکردن ذهن از دیگر فرایندها، «ذهن» کمتری را برای فعالیتِ پیش رو باقی می‌گذارد.

تمرکز روی یک چیز به معنای نادیده‌گرفتن چیزهای دیگر است.

نوع کمیابی به پاداش تمرکز می‌انجامد. همهٔ ما در تجربیات روزمرهٔ زندگی شاهد این نکته بوده‌ایم. زمانی‌که خمیردندان رو به اتمام است، با توجه و وسواس بیشتری آن را مصرف می‌کنیم. اگر یک جعبه شکلات گران‌قیمت داشته باشیم، شکلات‌های آخری را آرام‌تر و با لذت بیشتری می‌خوریم.

«ذهن انگلیسی‌ها زمانی‌که دیگر دارد خیلی دیر می‌شود بهتر کار می‌کند». (۱۰) حقیقت این است که این موضوع به انگلیسی‌ها محدود نبوده و هر کسی که با ضرب‌الأجل روبه‌رو باشد همین احساس را خواهد داشت. ضرب‌الأجل‌ها دقیقاً به این خاطر مؤثر هستند که کمیابی ایجاد کرده و ذهن را متمرکز می‌کنند.

تأثیر کمیابی زمان در حوزه‌های متفاوتی مورد بررسی قرار گرفته است. در آزمایش‌های بازاریابی در مقیاس بزرگ، برای بعضی مشتریان یک نوع ایمیل و برای بعضی دیگر ایمیلی متفاوت فرستاده می‌شد. یکی از این ایمیل‌ها حاوی کوپن تخفیفی با تاریخ انقضا بود، و ایمیل دیگر همان کوپن را بدون تاریخ انقضا ارائه می‌داد. اگرچه کوپن‌های بدون تاریخ زمان بیشتری برای استفاده دارند، کمتر از کوپن‌های تاریخ‌دار استفاده می‌شوند. کوپن‌ها بدون کمیابیِ زمان توجهی به خود جلب نمی‌کنند و ممکن است به فراموشی سپرده شوند. یافته‌های پژوهشگران سازمانی در حوزه‌ای دیگر نشان می‌دهد که فروشندگان در آخرین (هفته‌های روزهای) یک دورهٔ فروش بیشتر کار می‌کنند. (۸) در مطالعه‌ای که خودمان انجام دادیم، به این نتیجه رسیدیم که کارکنانی که وظیفهٔ ورود داده‌ها را بر عهده دارند با نزدیک‌ترشدن به روز دریافت حقوق بیشتر کار می‌کنند.

چسبیدن به یک رژیم غذایی نیازمند آن است که فرد با چالش کمتر غذاخوردن نسبت به عادتش کنار بیاید.

برنامهٔ او این بود که ابتدا از تلنبارشدن بیش‌ازپیش کارها جلوگیری کند. تعهدات گذشته باید انجام می‌شد و تعهد جدیدی هم پذیرفته نمی‌شد.

عقب‌افتادن به یک دور باطل تبدیل شده بود.

کمیابی باعث می‌شود کاری را انجام دهیم که اگر دست خودمان بود به این سادگی انجامش نمی‌دادیم.

افرادی که بلوبری کمتری داشتند، به‌خاطر همین کمتر داشتن، از پاداش تمرکز بهره‌مند شده بودند.

وقتی زمان کوتاه باشد، استفادهٔ بیشتری از آن خواهید کرد، چه این استفاده مربوط به کار باشد چه مربوط به لذت.

تمرکز جنبهٔ مثبتِ قضیه است: کمیابی باعث می‌شود روی چیزی تمرکز کنیم که در حال حاضر از همه چیز مهم‌تر به نظر می‌رسد. تونل‌زنی این‌طور نیست: کمیابی باعث می‌شود تونل بزنیم و از دیگر چیزهای احتمالاً مهم‌تر غافل شویم.