بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

کمیابی، با کشیدن ما به داخل تونل، پهنای باند ما را در تنگنا قرار داده و در نتیجه مانع بروز بنیادی‌ترین ظرفیت‌های ما می‌شود.

کمیابی، با کشیدن ما به داخل تونل، پهنای باند ما را در تنگنا قرار داده و در نتیجه مانع بروز بنیادی‌ترین ظرفیت‌های ما می‌شود.

کمیابی باعث می‌شود نتوانیم روی چیزهای دیگر تمرکز کنیم. زیرا کمیابی توجه ما را تسخیر می‌کند و تمرکز بر آن غیرارادی است.

کمیابی باعث می‌شود نتوانیم روی چیزهای دیگر تمرکز کنیم. زیرا کمیابی توجه ما را تسخیر می‌کند و تمرکز بر آن غیرارادی است.

کمیابی نیز از ما متخصص می‌سازد، چمدان‌بندهای متخصص. وقتی از جای خالی بی‌بهره باشیم، ارزش سانتی‌متر به سانتی‌متر فضای داخل چمدان را درک می‌کنیم. فقرا ارزش یک دلار را می‌دانند، افراد گرفتار ارزش یک ساعت را، آن‌هایی که رژیم دارند ارزش یک کالری را.

ثروت وسوسه‌ها را به امکانات لوکس قابل خرید تبدیل می‌کند. زمانی‌که فرد با کمبود مواجه است یک کالای مشخص نقش وسوسه را دارد، اما همان کالا در شرایط فراوانی تنها حکم یک سبک‌سری کوچک را پیدا می‌کند

کمیابی نه‌فقط به معنای جای کمتر برای اشتباه که به معنای فرصت بیشتر برای اشتباه نیز هست.

چرا زنبورهای عسل چنین سازه‌های ظریفی را می‌سازند و سازه‌های زنبورهای وحشی این‌قدر شلخته است؟ کمیابی. زنبورهای وحشی برای ساخت‌وساز از ماده‌ای استفاده می‌کنند که فراوان است: گِل. زنبورهای عسل برای ساخت‌وساز از ماده‌ای استفاده می‌کنند که کمیاب است: موم. موم برای زنبورهای عسل مانند فضا در چمدان کوچک و دلار در دوران تنگدستی است و باید در مصرفش صرفه‌جویی کنند.

کمیابی تفکر بده‌بستان را ناگزیر می‌کند. همهٔ آن نیازهای برآورده‌نشده توجه ما را تسخیر کرده و در صدر ذهن جای می‌گیرند.

کمیابی تنها به بدهی بیش‌ازاندازه یا عدم موفقیت در سرمایه‌گذاری ختم نمی‌شود. کمیابی ما را در دیگر جنبه‌های زندگی ناتوان می‌کند. ما را احمق‌تر می‌کند. باعث می‌شود هیجانی‌تر عمل کنیم. در این شرایط نیروی تفکر کمتری خواهیم داشت، از هوش سیّال کمتری برخوردار خواهیم بود، و کنترل اجرایی‌مان نیز کاهش خواهد یافت. و این‌ها زندگی را به‌مراتب دشوارتر خواهد کرد.

زمانی‌که ذهنتان در تنگنا باشد، حتی لبخندزدن و خوش‌برخورد بودن نیز دشوار می‌شود.

تقریباً آن موقع بود که دریافتم تنها با بخشی از مغزم درگیر زندگی در این کرهٔ خاکی هستم. یک‌دهمش به مدرسه اختصاص داشت، یک‌دهمِ دیگرش به دخترم، و شاید یک‌دهم دیگر هم به بحران‌های خانوادگی، هفتاد درصد دیگر ذهنم مدام روی غذا متمرکز بود: مقدار کالری یک دانه انگور، فضایی که ذرت بوداده می‌گیرد، استفادهٔ هوشمندانه از آب به عنوان دارونما. با خودم گفتم «اگر از آن هفتاد درصد عاقلانه‌تر استفاده کنم چه کارهایی که می‌توانم در این دنیا انجام دهم». ناتالی کوس، «بانوی چاق آواز می‌خواند»

کمیابی به‌طور مستقیم پهنای باند را کاهش می‌دهد، نه اینکه ظرفیت درونی فرد را تغییر دهد بلکه میزان ظرفیت قابل استفاده را متأثر خواهد کرد.

تصور کنید که دارید با لپ‌تاپتان در اینترنت می‌چرخید. در کامپیوتری که به اندازهٔ کافی سریع باشد به‌سرعت از صفحه‌ای به صفحهٔ دیگر خواهید رفت. اما حالا فرض کنید که برنامه‌های زیادِ دیگری باز هستند. موسیقی در حال پخش‌شدن است، چند فایل در صف دانلود قرار دارد و چند صفحهٔ مرورگر هم باز است. در این شرایط دیگر در اینترنت نمی‌چرخید بلکه مثل یک لاک‌پشت به‌زور خود را می‌کشید. این برنامه‌های پس‌زمینه ظرفیت پردازنده را می‌بلعند. مرورگرتان به‌شدت کند می‌شود زیرا قدرت محاسباتی کمی برایش باقی مانده است. کمیابی چنین کاری را با پردازندهٔ ذهنی ما انجام می‌دهد. کمیابی با پرکردن ذهن از دیگر فرایندها، «ذهن» کمتری را برای فعالیتِ پیش رو باقی می‌گذارد.

کمیابی با ایجاد اختلال درونی درست مانند سروصدایی خارجی عمل می‌کند که ما را از راحت فکرکردن بازمی‌دارد.

حواس‌پرتی و مشغولیت ذهن لزوماً از جایی خارج از وجودمان ناشی نمی‌شود. معمولاً خودمانیم که این حواس‌پرتی‌ها را ایجاد می‌کنیم

کمیابی باعث می‌شود نتوانیم روی چیزهای دیگر تمرکز کنیم. زیرا کمیابی توجه ما را تسخیر می‌کند و تمرکز بر آن غیرارادی است

«عکاسی یعنی قاب‌بندی، و قاب‌بندی یعنی بیرون‌گذاشتن»

کمیابی شیوهٔ نگرش ما را به همه چیز تغییر می‌دهد؛ باعث تغییر شیوهٔ انتخابمان می‌شود. این شرایط منافعی در بر دارد: در آن لحظه کاراتر می‌شویم. و البته هزینه‌هایی هم دارد: تفکر تک‌بعدی باعث می‌شود از چیزهایی که برایمان واقعاً ارزشمندند غافل شویم.

کمیابی یک هدف قدرتمند را ایجاد می‌کند (پرداختن به نیازهای فوری) که بازدارندهٔ دیگر اهداف و ملاحظات است.