بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

اینکه اَشکال مختلف کمیابی مواد اولیهٔ یکسانی دارند به این معنی نیست که نتایجشان نیز یکسان خواهد بود.

اگر کمیابی، قطع نظر از ریشه‌اش، شرایط روانی منحصربه‌فردی را در پی داشته باشد، می‌توانیم با همهٔ انواعش برخورد مشابهی داشته باشیم. به‌این‌ترتیب، اگر کمیابی روان‌شناسی مشترکی دارد، نباید همهٔ چیزهایی که دربارهٔ فقرا مشاهده می‌کنیم دربارهٔ افراد گرفتار و کسانی که رژیم‌اند نیز صادق باشد؟

فقر قطعاً فراگیرترین و مهم‌ترین نمونهٔ کمیابی است.

دوره‌های کمیابی می‌تواند موجب رفتارهایی شود که درنهایت ما را به دام کمیابی بکشانند و، وقتی در دام کمیابی بیفتیم، آنچه می‌توانست دوره‌های فراوانی با لحظاتی از کمیابی باشد تبدیل به کمیابی مداوم می‌شود.

پژوهشگرانِ این حوزه اراده را به عضله‌ای تشبیه کرده‌اند که با استفادهٔ بیشتر خسته‌تر می‌شود. بر این اساس نیاز مداوم به مقاومت در برابر وسوسه باعث خالی‌شدن توان مقاومت فرد می‌شود و فرار از دام کمیابی را بیش‌ازپیش دشوار می‌سازد.

برای فرار از دام کمیابی، فقط هشیاری مقطعی کافی نیست. آنچه نیاز است هشیاری مدام و پایدار است؛ تقریباً همهٔ وسوسه‌ها و تقریباً همیشه باید رد شود

زندگی در دام کمیابی یعنی کمتر داشتن از مقداری که می‌توانستی داشته باشی. یعنی تلاش برای جبران عقب‌ماندگی،

دام کمیابی به‌طور کلی چیزی بیش از کمبود منابع فیزیکی است. این دام بر پایهٔ استفادهٔ نادرست از دارایی‌ها شکل گرفته و به‌این‌ترتیب می‌توان گفت فردی که در این دام می‌افتد دچار کمبود مؤثر است. این دام به معنای یک گام عقب‌بودن و مدام در حال تسویهٔ هزینه‌های ماه پیش بودن است. شکلی از مدیریت و استفاده از منابع است که این احساس را می‌دهد که داشته‌های فرد از آن هم کمتر است. یک کمیابی اولیه با رفتارهایی همراه می‌شود که آن را تقویت می‌کند

کمیابی تنها به منابع فیزیکی مربوط نیست

کمیابی باعث بروز رفتارهایی می‌شود که ما را کوته‌بین می‌کند

موکول‌کردن فعالیتی مهم اما غیرفوری به بعد درست مانند قرض‌گرفتن است. امروز با انجام‌ندادن آن فعالیت زمان می‌خرید. اما به‌این‌ترتیب هزینه‌ای را به آینده تحمیل می‌کنید: باید در آینده زمانی (شاید زمان بیشتری) برای انجام آن اختصاص دهید. در این اثنا شاید متحمل هزینهٔ انجام‌ندادن آن کار شوید و یا مزایایی را که با انجامش به دست می‌آوردید از دست بدهید.

موکول‌کردن فعالیتی مهم اما غیرفوری به بعد درست مانند قرض‌گرفتن است. امروز با انجام‌ندادن آن فعالیت زمان می‌خرید. اما به‌این‌ترتیب هزینه‌ای را به آینده تحمیل می‌کنید: باید در آینده زمانی (شاید زمان بیشتری) برای انجام آن اختصاص دهید.

کمیابی ما را به قرض‌گرفتن رهسپار کرده و در کمیابیِ عمیق‌تری فرومی‌برد.

بهای ارزش‌گذاریِ بیش‌ازاندازهٔ منافع آنی ازدست‌دادن منافع آتی است: به همین دلیل است که پس‌انداز، رفتن به باشگاه، و زود پرداختن مالیات دشوار است.

کمیابی، به هر شکلی که باشد، همیشه به قرض‌گرفتن ختم می‌شود.

کسانی که دچار کمیابی می‌شوند نه‌فقط الان که معمولاً بعداً نیز دچار آن خواهند بود.

چرا در مواجهه با موقعیت‌های کمیابی اقدام به گرفتن قرض می‌کنیم؟ دلیلش تونل‌زنی است. و زمانی‌که قرض می‌گیریم چاله‌ای عمیق‌تر برای آینده‌مان حفر می‌کنیم. کمیابیِ امروز کمیابی بیشتر فردا را در پی دارد.

قرض شانه به شانهٔ کمیابی راه می‌رود.

در نبرد بی‌پایان برای یافتن الزامات اولیهٔ زندگی، هیچ دورنمای امیدبخشی وجود ندارد که مشوق نگاه به آینده باشد، همه چیز بر ضد تلاش است. جیکوب ریس، نیم دیگر چطور زندگی می‌کنند

کمیابی چنین کاری را با پردازندهٔ ذهنی ما انجام می‌دهد. کمیابی با پرکردن ذهن از دیگر فرایندها، «ذهن» کمتری را برای فعالیتِ پیش رو باقی می‌گذارد.