بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

تحمل خطا باعث می‌شود فرصت‌هایی که در اختیار افراد قرار می‌گیرد با تلاشی که می‌کنند و شرایطی که با آن‌ها روبه‌رو می‌شوند همخوان شود.

بسیاری از رفتارهای ما، و نه‌فقط فرزندپروری، به پهنای باند وابسته است. مثلاً پهنای باندی که بیش‌ازحد در تنگنا قرار گرفته احتمال فراموشی را افزایش می‌دهد. نه فراموشی آن چیزهایی که می‌دانید (چیزی که روان‌شناسان به آن حافظهٔ اخباری می‌گویند)، مثل مدل اولین ماشینتان، بلکه چیزهایی که در حیطهٔ حافظه‌ای قرار می‌گیرند که روان‌شناسان حافظهٔ پیش‌نگر می‌نامندش. این حافظه برای چیزهایی استفاده می‌شود که برای به‌خاطرآوردنشان برنامه‌ریزی کرده‌اید، مثل تماس با دکتر یا پرداخت یک قبض در تاریخ مشخص. این کارها باید در مغز شما فعال بمانند، و زمانی‌که پهنای باند کاهش یابد، نادیده گرفته می‌شوند.

برنامه‌ریزی دو ملاقات در یک ساعت مشخص (تعهدکردن زمانی که نداری) بسیار شبیه کشیدن چک بی‌محل است (خرج‌کردن پولی که نداری). هر چه سرت شلوغ‌تر باشد، نیازت به نه گفتن بیشتر است. هر چه بدهکارتر باشی، نیازت به نخریدن بیشتر

فقر، با قراردادن حافظهٔ فعال در تنگنا، باعث تضعیف عملکردمان می‌شود. فقر به این دلیل باعث کاهش کارایی‌مان می‌شود که پردازندهٔ ذهنی‌مان را به موضوعات دیگر مشغول می‌کند. این شرایط موجب ایجاد موقعیتی تراژیک است که در آن فقرا، که بیش از همه نیازمند دستمزد کارشان هستند، از همه بیشتر زیر فشار کاهش بازدهی قرار می‌گیرند.

عملکرد و انگیختگی، یا همان توجه، با یک منحنی U معکوس مرتبط‌اند. (۱۶) انگیختگی کم باعث تضعیف عملکرد خواهد شد و از آن سو توجه بیش‌ازحد و انگیختگی بیش‌ازاندازه نیز عملکرد را تضعیف می‌کند.

در امان ماندن از دام کمیابی نیازمند چیزی بیش از فراوانی است. برای در امان ماندن فراوانی‌ای لازم است که، حتی بعد از هزینهٔ بیش‌ازاندازه یا اهمال‌کاری، همچنان جای خالی مورد نیاز برای کنترل شوک‌ها را فراهم کند. آن‌قدری فراوانی که حتی پس از اهمال‌کاری شدید نیز همچنان زمان کافی برای برآمدن از پس یک ضرب‌الأجل غیرمنتظره را داشته باشیم. خارج‌ماندن از دام کمیابی نیازمند جایی خالی است تا بتوانیم با شوک‌هایی که جهان اطراف برایمان پیش می‌آورد و مشکلاتی که خودمان موجبش می‌شویم کنار بیاییم.

تخصص، یعنی درک عمیق‌تر از واحدها، می‌تواند ادراک را دگرگون کند.

بودجهٔ بیشتر نه‌تنها از تأثیرگذاری زیاد تصمیمات می‌کاهد، پیچیدگی چیدمان را نیز کم می‌کند. بودجه‌های ناچیز باعث جاگیرترشدن چیزها و پیچیده‌شدن چیدمان می‌شوند؛ بودجه‌های زیاد باعث دانه‌ای‌شدن چیزها و ساده‌شدن چیدمان می‌شود.

کمیابی نه‌فقط به معنای جای کمتر برای اشتباه که به معنای فرصت بیشتر برای اشتباه نیز هست.

تنگنای پهنای باند کنترل انگیزه‌های ناگهانی را برایمان دشوارتر می‌سازد، چه این انگیزهٔ ناگهانی خوردن کیکی باشد که ترجیح می‌دهیم نخوریم، چه گفتن چیزهایی که قصد گفتنشان را نداریم.

کمیابی به‌طور مستقیم پهنای باند را کاهش می‌دهد، نه اینکه ظرفیت درونی فرد را تغییر دهد بلکه میزان ظرفیت قابل استفاده را متأثر خواهد کرد.

کمیابی شیوهٔ نگرش ما را به همه چیز تغییر می‌دهد؛ باعث تغییر شیوهٔ انتخابمان می‌شود. این شرایط منافعی در بر دارد: در آن لحظه کاراتر می‌شویم. و البته هزینه‌هایی هم دارد: تفکر تک‌بعدی باعث می‌شود از چیزهایی که برایمان واقعاً ارزشمندند غافل شویم.

همان‌طور که می‌توان گفت که کمیابی موجب «تمرکز» می‌شود، می‌توان گفت که کمیابی باعث تونل‌زنی می‌شود، یعنی تمرکز تک‌بعدی روی مدیریت کمیابیِ موجود.

روی دیگر قدرت تمرکز قدرت کنار گذاشتن چیزهای دیگر است.

ضرب‌الأجل‌ها دقیقاً به این خاطر مؤثر هستند که کمیابی ایجاد کرده و ذهن را متمرکز می‌کنند

زمانی‌که کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند، توجه ما را روی استفادهٔ هر چه مؤثرتر از چیزهایی که داریم متمرکز می‌کند

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند، و این موضوع منفعت ناچیزی را به همراه دارد: ما در مدیریت نیازهایی که برایشان تحت فشاریم بهتر عمل می‌کنیم. اما نگاهی جامع‌تر نشان می‌دهد که این منفعت بی‌هزینه نیست: دغدغه‌های دیگر را نادیده می‌گیریم و کارایی‌مان در بقیهٔ امور زندگی کمتر خواهد شد.

کمیابی توجه را تسخیر می‌کند، چه صاحب ذهن بخواهد چه نخواهد.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود.

پدر و مادرِ خوب بودن نیازمند چیزهای زیادی است. اما بیش از همه آزادی ذهن می‌طلبد. و این همان امکانی است که فقرا ندارند.