بریده‌هایی از کتاب انسان در قرآن

همانا از آنان مباشید که خدا را فراموش کردند و خداوند، خودشان را از یاد خودشان برد

هرکه او بیدارتر پردردتر هرکه او آگاه‌تر رخ زردتر پس بدان این اصل را ای اصل جو هرکه را درد است او برده است بو

لایکلِّفُ اللهُ نَفْسآ اِلّا وُسْعَها. خداوند هیچ کس را جز به اندازه توانایی‌اش مکلف نمی‌سازد.

علم و آگاهی یکی از ابعاد معنوی وجود انسان است.

او هرگاه به سختی بیفتد و خود را گرفتار ببیند ما را در هر حال (به یک پهلو افتاده و یا نشسته و یا ایستاده) می‌خواند؛ همین‌که گرفتاری را از او برطرف کنیم گویی چنین حادثه‌ای پیش نیامده است

خدای رحمت کند آن‌که را که بداند از کجا آمده؟ در کجاست؟ به کجا می‌رود؟

از آنان مباشید که خدا را فراموش کردند و خداوند، خودشان را از یاد خودشان برد

ایمان انسان را می‌سازد و انسان با نیروی علم، جهان را. آنجا که علم و ایمان توأم گردند، هم انسان سامان می‌یابد و هم جهان.

آن خودآگاهی که خود واقعی انسان را به یادش می‌آورد، غفلت را از او می‌زداید، آتش به جانش می‌افکند، او را دردمند و دردآشنا می‌سازد، کار علوم و فلسفه‌ها نیست.

قرآن کتاب انسان‌سازی است؛

از نظر قرآن، انسان موجودی است که توانایی دارد جهان را مسخّر خویش سازد و فرشتگان را به خدمت خویش بگمارد و هم می‌تواند به «اسفل سافلین» سقوط کند

نظر قرآن به این است که انسان همه کمالات را بالقوّه دارد و باید آنها را به فعلیت برساند و این خود اوست که باید سازنده و معمار خویشتن باشد. شرط اصلی وصول انسان به کمالاتی که بالقوّه دارد «ایمان» است.

در انسان غریزه حقیقت‌جویی و تحقیق وجود دارد. نفسِ دانایی و آگاهی برای انسان مطلوب و لذت‌بخش است. علم، گذشته از اینکه وسیله‌ای است برای بهتر زیستن و برای خوب از عهده مسئولیت برآمدن، فی حد نفسه نیز مطلوب بشر است.

انسان آن چیزی است که بخواهد باشد.

عبادت و پرستش نشان‌دهنده یک «امکان» و یک «میل» در انسان است: امکان بیرون رفتن از مرز امور مادی، و میل به پیوستن به افق بالاتر و وسیع‌تر.

انسان مکلف است که تحصیل علم و آگاهی کند و سپس بر طبق آگاهی خویش عمل و فعالیت کند.

انسان به واسطه عقل و اراده است که «مالک خویشتن» می‌شود و شخصیتش استحکام می‌یابد.

این خود انسان است که باید درباره خود تصمیم بگیرد و سرنوشت نهایی خویش را تعیین نماید.

وقتی انسان روح خود را از دست بدهد، فتح دنیا به چه درد او می‌خورد؟

ایمان انسان را می‌سازد و انسان با نیروی علم، جهان را. آنجا که علم و ایمان توأم گردند، هم انسان سامان می‌یابد و هم جهان.