بریده‌هایی از کتاب غم‌نامه‌ی کودک تیزهوش

آزادی ما مشروط به آن است که دیگر قربانیان ناهشیار گذشته نباشیم و به افرادی مسئول تبدیل شویم که از گذشتهٔ خود آگاهند و می‌توانند با آن زندگی کنند. بیشتر مردم دقیقاً عکس این عمل می‌کنند. آنها نمی‌دانند که گذشتهٔ ما عملکردهای فعلی ما را تعیین می‌کند، و نمی‌خواهند چیزی از گذشته‌شان بدانند. آنان هنوز هم در دوران کودکی سرکوب‌شدهٔ خود زندگی می‌کنند (این سرکوبی ناآگاهانه اتفاق افتاده است)، و غافلند از اینکه دیگر آن شرایط وجود ندارد.

زنانی که نوک سینه‌های خود را برای آویزان کردن حلقه سوراخ می‌کنند و برای عکاسان روزنامه‌ها ژست می‌گیرند مغرورانه می‌گویند که هیچ دردی احساس نکرده‌اند و این کار برایشان نوعی سرگرمی است. اما از صحبت‌هایشان این حقیقت برداشت می‌شود که آنها در کودکیِ خود آموخته‌اند که احساس درد را در خود سرکوب کنند و امروز هر کاری می‌کنند تا رنجشی را که در کودکی به خاطر تجاوز جنسی پدرشان احساس کرده بودند، دوباره تجربه نکنند، چون در آن زمان به‌عنوان یک دخترکوچولو مجبور بودند آن را به منزلهٔ سرگرمی تلقی کنند.

همیشه در پسِ «خودبزرگ‌بینی»، افسردگی نهفته است و در پشت یک روحیهٔ افسرده نیز اغلب حس ناخودآگاهی (یا آگاه اما شکافته شده) از گذشته‌ای غم‌انگیز پنهان است. درحقیقت، خودبزرگ‌بینی دفاعی در برابر افسردگی است و افسردگی دفاعی در برابر درد و رنج عمیق از دست دادن «خود» است که نتیجهٔ انکار است.

زنی که در کودکی مورد سوءاستفادهٔ جنسی قرارگرفته و واقعیت کودکی‌اش را انکار کرده است، و حال برای اینکه آن رنجش‌ها دوباره به سراغش نیایند و بتواند از گذشته‌اش فرار کند، به آغوش مردان، الکل، مواد مخدر یا جاه‌طلبی‌هایی برای کسب موفقیت پناه می‌برد. او به شور و هیجان دائمی نیاز دارد. حتی یک لحظه آرامش را برای خود جایز نمی‌داند، چون ممکن است احساس تنهایی و رنج دوران کودکی‌اش تکرار شود، و او از آن احساس بیشتر از مرگ می‌ترسد. این زن همیشه در حال فرار از گذشته‌اش است، مگر زمانی که متوجه شود آگاهی از احساسات گذشته نه تنها کشنده نیست، بلکه رهایی‌بخش هم هست.

تحسین، تنها ارضای جایگزین نیازهای اولیه برای احترام، درک و جدی تلقی شدن است، نیازهایی که از ابتدای دوران کودکی به صورت ناخودآگاه و نهفته باقی مانده‌اند. اغلب، کل زندگی صرف چنین جایگزینی می‌شود. تا زمانی‌که این نیاز حقیقی احساس و درک نشود، تلاش برای یافتن نشانهٔ عشق ادامه می‌یابد.

یک کودک فقط زمانی می‌تواند احساساتش را تجربه کند که فردی در کنارش باشد که او را به طور کامل قبول داشته باشد و درک کند و از او حمایت نماید.

یک کودک فقط زمانی می‌تواند احساساتش را تجربه کند که فردی در کنارش باشد که او را به طور کامل قبول داشته باشد و درک کند و از او حمایت نماید.

حتی یک لحظه آرامش را برای خود جایز نمی‌داند، چون ممکن است احساس تنهایی و رنج دوران کودکی‌اش تکرار شود، و او از آن احساس بیشتر از مرگ می‌ترسد. این زن همیشه در حال فرار از گذشته‌اش است، مگر زمانی که متوجه شود آگاهی از احساسات گذشته نه تنها کشنده نیست، بلکه رهایی‌بخش هم هست.

برای مبارزه با بیماری‌های روانی فقط یک سلاح پایدار داریم و آن کشف حقیقت دربارهٔ هیجانات دوران کودکی منحصربه‌فرد خودمان است.

کودکی که مورد عشق و محبت قرار گیرد، از همان ابتدای تولد معنی عشق را درک می‌کند. کودکی مثل من که مورد بی‌اعتنایی، بهره‌کشی، و بدرفتاری قرار گیرد آن را نمی‌فهمد. چون هیچ وقت شانس آموختنش را نداشته است.