بریده‌هایی از کتاب غم‌نامه‌ی کودک تیزهوش

«هرگز از مرگ نهراسید، از زندگی بترسید که در آن زندگی نکرده اید»

پشت هر دیکتاتور ترسناک و کشتار دسته جمعی و ترور، بدون استثنا یک کودک بسیار خوار و تحقیر شده وجود دارد که تنها در نتیجهٔ انکار مطلقِ احساسش در ناتوانی مطلق به سر می‌برد.

وقتی زنی - حتی تحصیل‌کرده - تمام نیازهایش را در ارتباط با مادرش سرکوب می‌کند، زمانی آن نیازها از اعماق ناخودآگاهش بیدار می‌شود و او سعی می‌کند تا آنها را از طریق کودکش برآورده سازد.

کودکی در دوسالگی، وقتی که در خانه تنهاست و سربازان به زور وارد می‌شوند و همه جا را زیر و رو می‌کنند، به آرامی و بدون هیچ داد و فریادی از این تجاوز وحشتناک رنج می‌برد. همهٔ این افراد هنر تجربه نکردن احساسات را به خوبی در خود پرورانده‌اند، چون یک کودک فقط زمانی می‌تواند احساساتش را تجربه کند که فردی در کنارش باشد که او را به طور کامل قبول داشته باشد و درک کند و از او حمایت نماید. اگر چنین شخصی وجود نداشته باشد و کودک احساس کند که در صورت تجربهٔ احساساتش، عشق مادری یا جایگزین آن را از دست می‌دهد، هیجاناتش را سرکوب می‌کند.

برای فردی که در کودکی مجبور بود احساسات واقعی‌اش را از خود و دیگران پنهان کند، این گام نخست به سوی هوای آزاد، اضطراب زیادی تولید می‌کند، با وجود این، او نیاز زیادی برای دور انداختن محدودیت‌های گذشته احساس می‌کند.

آیا عشق مادری نه کوچک‌ترین بلکه حیاتی‌ترین چیزی است که بسیاری از افراد برای به دست آوردنش باید بهای سنگینی بپردازند، و حتی ممکن است بهای آن به قیمت از دست دادن خودِ حقیقی‌شان باشد؟

افراد «خودبزرگ‌بین» هیچ‌گاه آزاد نیستند: نخست، چون بیش از اندازه به تحسین دیگران وابسته‌اند. و دوم، چون حرمت نفس آنها بسته به توانایی‌ها، اعمال، و موفقیت‌هایی است که ممکن است ناگهان با شکست مواجه شوند.

«هرگز از مرگ نهراسید، از زندگی بترسید که در آن زندگی نکرده اید»

آیا می‌توانیم کاملاً خود را از توهمها رها کنیم؟ گذشته به ما نشان می‌دهد که توهم‌ها همه جا و در همهٔ زندگی‌ها وجود دارند، شاید دلیل وجود آنها این باشد که انسان نمی‌تواند حقیقت را تحمل کند.

بی‌احترامی، سلاح فرد ضعیف و دفاعی در برابر احساس تنفر و اضافی بودن شخص است که می‌تواند خاطرهٔ اتفاقاتی را درگذشتهٔ سرکوب‌شدهٔ فرد برانگیزد.