بریده‌هایی از کتاب غم‌نامه‌ی کودک تیزهوش

در طول درمان کودک تنها و کوچکی که پشت این موفقیت‌ها پنهان شده است بیدار می‌شود و می‌پرسد: اگر من در نظر شما غمگین، نیازمند و عصبانی بودم، چه اتفاقی می‌افتاد؟ عشق و علاقهٔ شما چه می‌شد؟ خب، من همهٔ اینها بوده‌ام. منظورم این نیست که مرا دوست نداشتید، بلکه شما آن کسی را دوست داشتید که من وانمود می‌کردم هستم. کودکی خوش‌رفتار، قابل‌اعتماد، دلسوز، فهمیده و مفید که در حقیقت، اصلاً کودک نبوده است. کودکی من چه شده است؟ آیا آن را از من دزدیده‌اند؟ هیچ وقت به کودکی‌ام برنخواهم گشت. هیچ وقت نمی‌توانم آن را جبران کنم.

همهٔ تجربیات تلخ کودکی پنهان و سر به مهر در تاریکی باقی می‌ماند و کلید درک ما از زندگی کنونی‌مان نیز با آنها پنهان خواهد ماند.

بیشتر مردم دقیقاً عکس این عمل می‌کنند. آنها نمی‌دانند که گذشتهٔ ما عملکردهای فعلی ما را تعیین می‌کند، و نمی‌خواهند چیزی از گذشته‌شان بدانند. آنان هنوز هم در دوران کودکی سرکوب‌شدهٔ خود زندگی می‌کنند (این سرکوبی ناآگاهانه اتفاق افتاده است)، و غافلند از اینکه دیگر آن شرایط وجود ندارد. خاطرات ناخودآگاه و احساسات و نیازهای سرکوب‌شده‌ای آنها را هدایت می‌کند که تقریباً همهٔ فعالیت‌هایشان، چه آنهایی که انجام می‌دهند و چه آنهایی که نمی‌توانند انجام دهند، را تعیین می‌کنند. بسیاری از افراد به خاطر سرکوب کردن ناخودآگاه سوءاستفاده‌های بی‌رحمانه‌ای که در کودکی تحمل کرده‌اند، زندگی خود و دیگران را به نابودی می‌کشند. آنها عطشی ناخودآگاه برای انتقام‌گیری در خود احساس می‌کنند و به همین علت با کارهای خشونت‌آمیز خود، خانه وکاشانهٔ مردم را می‌سوزانند و حتی آنان را مورد تهاجم جسمانی قرار می‌دهند. در واقع، این اعمال تبهکارانه برای پنهان کردن حقیقت خود از خودشان انجام می‌شود، زیرا آنها نمی‌خواهند احساس ناامیدی ناشی از تحمل اذیت و آزار در کودکی را دوباره تجربه کنند.

«هرگز از مرگ نهراسید، از زندگی بترسید که در آن زندگی نکرده اید»

از آنجا که نمی‌توانیم گذشته را تغییر دهیم، جلوی آسیب‌هایی که در دوران کودکی به ما وارد شده است را نیز نمی‌توانیم بگیریم. با وجود همهٔ اینها، می‌توانیم خود را تغییر دهیم. ما می‌توانیم خود را اصلاح کنیم و یکپارچگی و انسجام از دست رفته‌مان را با تعمقی بیشتر به دانشی که در وجود ما ذخیره شده است، و هشیارانه کردن دوبارهٔ آن به دست آوریم. گرچه پیمودن این مسیر آسان نیست، اما تنها راهی است که به وسیلهٔ آن می‌توانیم از زندان نامرئی و بی‌رحم کودکی‌مان بیرون آییم.