بریده‌هایی از کتاب کتاب

شب‌های مه‌گرفتهٔ مرداب بخت من ای ماه! جای رقص درخشندهٔ تو نیست

سهم ماهی‌های عاشق را چه خوش پرداختی ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود می‌توانستی نتازی بر من، اما تاختی ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی

بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما کاری به کار عقل ندارم به قول عشق کشتی‌شکسته را چه نیازی به ناخدا

تردید سزاوار دل عاشق من نیست ای دوست مکن شک به نمازی که شکسته‌است

تو از من چون صدف در سینه مروارید می‌سازی

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟

خوشا به تربت پاک تو سجده بردن ما تویی که نام تو در صدر سربلندان است

چون زخم، لب گشودن و چون شمع سوختن «لبخند» ناگزیر، همین است زندگی

برکهٔ بخت من از ماهی دلمرده پر است

از سرنوشت پیله‌ها پیداست که از زندان دنیا عاقبت آزاد خواهم شد

فریب‌خوردهٔ عقلم، شکست‌خوردهٔ عشق من از که شکوه کنم؟ چون به خود ستم کردم

دلخوش به جمع‌کردن یک مشت «آرزو»

مرا که طاقت این چند روز دنیا نیست چگونه حوصلهٔ جاودانگی باشد

چندی‌ست از تو غافلم ای زندگی ببخش چنگی نمی‌زنی به دل این روزها تو هم

دل بی‌تو چه شب‌های درازی که شکسته‌است

تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟

تا بپندارم که سهمی دارم از پروانگی پیله‌ای پیچیده از غم‌های عالم بر تنم

سکوت آهم و در صد سخن نمی‌گنجم

زنده‌ام بی‌تو همین‌قدر که دارم نفسی از جدایی نتوان گفت به‌جز آه سخن

به آنچه یافته‌ام قانعم! چه کم چه زیاد