بریده‌هایی از کتاب کتاب

ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما

مرا که طاقت این چند روز دنیا نیست چگونه حوصلهٔ جاودانگی باشد

از تهیدستی خود شرم ندارم چون سرو شاخه را دلخوشی میوه کشیده است به زیر

منّتی بر سر من نیست اگر عمری هست پیش این ماهی دلمرده چه دریا، چه کویر

از گناه مست اگر زاهد به کفر آمد چه غم از خطای اهل دل باشد که خالق بگذرد

دنیا دو روز بیش نبود و عجب گذشت! روزی به امر کردن و روزی به التماس مگذار ما هم ای دل بی‌زار و بی‌قرار چون خلق بی‌ملاحظه باشیم و بی‌حواس

چندی‌ست از تو غافلم ای زندگی ببخش چنگی نمی‌زنی به دل این روزها تو هم

در دلم آیینه‌ای دارم که می‌گوید به آه در جهان سنگدل‌ها کاش می‌شد سنگ بود

قافلهٔ عمر هست و حوصله‌اش نیست کیست که با زندگی کنار نیامد؟

آیینه‌ایم و غیر حقیقت نگفته‌ایم در ما به‌قدر یک سر سوزن نفاق نیست

در قمار دوستی جز رازداری شرط نیست هر که در میخانه از مستی نزد فریاد برد

جای رنجش نیست از دنیا که این تاراجگر هرچه برد از آنچه روزی خود به دستم داد برد

خوش باد روح آنکه به ما با کنایه گفت گاهی به‌قدر صبر بلا می‌دهد خدا حق با تو بود هرچه بکوشد نمی‌رسد شیر نفس‌بریده به آهوی تیزپا

تا بپندارم که سهمی دارم از پروانگی پیله‌ای پیچیده از غم‌های عالم بر تنم

لذت فرمانروایی غیر ذلت هیچ نیست در حساب آیند روزی بی‌گناهی‌ها اگر

تنگ آب اینقدر هم کوچک نمی‌آمد به چشم فکر آزادی نمی‌کردند ماهی‌ها اگر

مدام در سفر از خویشتن به خویشتنم هزار روحم و در یک بدن نمی‌گنجم ضمیر مشترکم، آنچنان که «خود» پیداست که در حصار تو و ما و من نمی‌گنجم

بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن

از دل آخرین حبّی که بیرون می‌شود، جاه است