بریده‌هایی از کتاب کتاب

تا بپندارم که سهمی دارم از پروانگی پیله‌ای پیچیده از غم‌های عالم بر تنم

من که عمری دل برای دوستان سوزانده‌ام حال باید دل بسوزاند برایم دشمنم گرچه از آغوش تو سهمی ندارم جز خیال بوی گیسوی تو را می‌جویم از پیراهنم عاشقی با گریه سر بر شانهٔ یاری گذاشت از تو می‌پرسم بگو ای عشق! آیا این منم؟

این توبه که در لحظه پشیمانم از آن را دیگر به شکستن چه نیازی که شکسته‌است تردید سزاوار دل عاشق من نیست ای دوست مکن شک به نمازی که شکسته‌است

فریب‌خوردهٔ عقلم، شکست‌خوردهٔ عشق من از که شکوه کنم؟ چون به خود ستم کردم

ز شوق با تو یکی بودن آنچنان مستم که در کنار تو در پیرهن نمی‌گنجم

قصد من از حیات، تماشای چشم توست از چشم‌زخم بدنظران در امان بیا

باز با گریه به آغوش تو برمی‌گردم چون غریبی که خودش را برساند به وطن

بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟ زنده‌ام بی‌تو همین‌قدر که دارم نفسی از جدایی نتوان گفت به‌جز آه سخن

ما اهلی عشقیم چه بهتر که بمیریم

ای دل! من اگر رازنگهدار تو بودم این چشمهٔ خشکیده نمی‌کرد تراوش من بی تو سرافکنده و دم‌سردم و دلخون ای عشق! سرت سبز و دمت گرم و دلت خوش

لبخند و اشک، شادی و غم، رنج و آرزو از ما به دل مگیر، همین است زندگی

با «اشک» سر به خانهٔ دلگیر «غم» زدن گاهی اگرچه دیر، همین است زندگی

دلخوش به جمع‌کردن یک مشت «آرزو» این «شادی» حقیر همین است زندگی

چون زخم، لب گشودن و چون شمع سوختن «لبخند» ناگزیر، همین است زندگی

پرواز در حصار فروبستهٔ حیات آزاد یا اسیر، همین است زندگی

بر گِرد خویش پیله‌تنیدن به صد امید این «رنج» دلپذیر همین است زندگی

گیرم از قصهٔ این غصه هم آگاه شدم زندگی روز و شبش از غم نشمرده پر است بی‌سبب نیست که یادآور تنهایی‌هاست آه از آیینه که از خاطر افسرده پر است عشق حق داشت اگر تور نینداخت در آب برکهٔ بخت من از ماهی دلمرده پر است

از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

خبر نداشتن از حال من، بهانهٔ توست بهانهٔ همهٔ ظالمان شبیه هم است کسی بدون تو باور نکرده است مرا که با تو نسبت «من» چون «دروغ» با قسم است تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست وگرنه فاصلهٔ ما هنوز یک قدم است