بریده‌هایی از کتاب کتاب

از تهیدستی خود شرم ندارم چون سرو شاخه را دلخوشی میوه کشیده است به زیر

چو قناری به قفس؟ یا چو پرستو به سفر؟ هیچ‌یک! من چو کبوتر؛ نه رهایم، نه اسیر

طفل می‌گرید مگر می‌داند این دنیا کجاست؟ عمر چون با های‌های آمد به هق‌هق بگذرد

عقل اگر می‌خواهد از درهای منطق بگذرد باید از خیر تماشای حقایق بگذرد

جز آه نمی‌آید از این قلب پر از درد اینقدر مزن چنگ به سازی که شکسته‌است

فریب‌خوردهٔ عقلم، شکست‌خوردهٔ عشق من از که شکوه کنم؟ چون به خود ستم کردم

از این شادم که در زندان یادت گرچه محبوسم تو از من چون صدف در سینه مروارید می‌سازی

بزن چنگی به گندمزار گیسویت مگر قدری زکات خون دل‌های فقیران را بپردازی

به ابرویت قسم وقتی غضب کردی یقین کردم که می‌خواهی مرا با یک نگاه از پا بیندازی

باز با گریه به آغوش تو برمی‌گردم چون غریبی که خودش را برساند به وطن تو اگر یوسف خود را نشناسی عجب است ای که بینا شده چشم تو ز یک پیراهن

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟ زنده‌ام بی‌تو همین‌قدر که دارم نفسی از جدایی نتوان گفت به‌جز آه سخن بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن

دنیا نه به جمشید وفا کرد، نه کورش

من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود می‌توانستی نتازی بر من، اما تاختی

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

زندگی روز و شبش از غم نشمرده پر است

با آن که مرا از دل خود راند، بگویید ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

کوری که زمین خورد و منش دست گرفتم در فکر چراغی‌ست که از من برباید

از گریهٔ بر خویشتن و خندهٔ دشمن جانکاه‌تر، آهی‌ست که از دوست برآید

ما اهلی عشقیم چه بهتر که بمیریم جایی که در آن شرط حیات است توحش

گر نمی‌آمیخت با ظاهرپرستی دین ما سایهٔ نفرین نمی‌افتاد بر آمین ما در تقلّای عبادت غافل از مقصد شدیم از سفر واداشت ما را توشهٔ سنگین ما