بریده‌هایی از کتاب کتاب

باز با گریه به آغوش تو برمی‌گردم چون غریبی که خودش را برساند به وطن تو اگر یوسف خود را نشناسی عجب است ای که بینا شده چشم تو ز یک پیراهن

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست وگرنه فاصلهٔ ما هنوز یک قدم است

ای عمر! چیستی که به‌هرحال عاقبت جز حسرت گذشته در آیندهٔ تو نیست

همیشه زخم زبان خون‌بهای زیبایی‌ست

مدام در سفر از خویشتن به خویشتنم

فریب‌خوردهٔ عقلم، شکست‌خوردهٔ عشق من از که شکوه کنم؟ چون به خود ستم کردم

خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم

بر سر این سرو، آخر برف هم منت گذاشت

لبخند و اشک، شادی و غم، رنج و آرزو از ما به دل مگیر، همین است زندگی

مستان هم گواهی می‌دهد دنیای ما دنیای شادی نیست

در این مسجد که من دیدم فروغ اعتقادی نیست

طفل می‌گرید مگر می‌داند این دنیا کجاست؟ عمر چون با های‌های آمد به هق‌هق بگذرد

ای لحظه‌ای که در سر هر شاخه فکر توست ای نوبهار تا به ابد جاودان بیا این صید را به معجزهٔ عشق زنده کن عیسای من به دیدن این نیمه‌جان بیا

در این مسجد که من دیدم فروغ اعتقادی نیست

اگر به ملک رسیدی جفا مکن به کسی که آنچه «کاخ» تو را «خاک» می‌کند ستم است

همیشه زخم زبان خون‌بهای زیبایی‌ست

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همهٔ سنگریزه‌ها

من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود می‌توانستی نتازی بر من، اما تاختی

خوشا به تربت پاک تو سجده بردن ما تویی که نام تو در صدر سربلندان است

از تو برای کسی اگرچه نگفتم مهر تو را در دلم نگاشته بودم