بریده‌هایی از کتاب کتاب

تاوان دل بریدن از آغوش کوهسار دریاست یا کویر؟ همین است زندگی!

از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

خبر نداشتن از حال من، بهانهٔ توست بهانهٔ همهٔ ظالمان شبیه هم است

همین‌قدر از تو می‌دانم که بر خاکی نمی‌تازی مگر بر پشته‌ای از کشته‌ها پرچم برافرازی به ابرویت قسم وقتی غضب کردی یقین کردم که می‌خواهی مرا با یک نگاه از پا بیندازی

گر نمی‌آمیخت با ظاهرپرستی دین ما سایهٔ نفرین نمی‌افتاد بر آمین ما در تقلّای عبادت غافل از مقصد شدیم از سفر واداشت ما را توشهٔ سنگین ما عشق را گفتم چرا بر من نبستی راه؟ گفت راه بر گمراه بستن نیست در آیین ما بی تو چون بیمار، زیر دست عقل افتاده‌ایم این طبیب ای کاش برمی‌خاست از بالین ما

از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

از گریهٔ بر خویشتن و خندهٔ دشمن جانکاه‌تر، آهی‌ست که از دوست برآید کوری که زمین خورد و منش دست گرفتم در فکر چراغی‌ست که از من برباید با آن که مرا از دل خود راند، بگویید ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

خوشا به تربت پاک تو سجده بردن ما تویی که نام تو در صدر سربلندان است

از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

ای بی‌وفای سنگدل قدرناشناس! از من همین‌که دست کشیدی تو را سپاس با من که آسمان تو بودم روا نبود چون ابر هر دقیقه درآیی به یک لباس

تاوان عشق را دل ما هرچه بود داد چشم‌انتظار باش در این ماجرا تو هم

عشق را گفتم چرا بر من نبستی راه؟ گفت راه بر گمراه بستن نیست در آیین ما

در فکر دلبری ز من بینوا مباش صیدی چنین حقیر، برازندهٔ تو نیست

شباهت تو و من هرچه بود ثابت کرد که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی‌ست

بزن چنگی به گندمزار گیسویت مگر قدری زکات خون دل‌های فقیران را بپردازی

با خودم گفتم بگیرم دست یا جان تو را؟ اختلاف حرف دل با عقل صد فرسنگ بود

خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم ما عاشق توایم همین است ماجرا

ای حسنت از تکلّف آرایه بی‌نیاز

قافلهٔ عمر هست و حوصله‌اش نیست

دنیا دو روز بیش نبود و عجب گذشت! روزی به امر کردن و روزی به التماس