بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

اگر قرار است بمیرم، می‌خواهم قبلش واقعاً زندگی کنم.

«شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.

«شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»

«زندگی همینه ویل. قبل از این‌که بدونیم تموم می‌شه.»

چقدر دیگر از زندگی‌ام را باید با اما و ای‌کاش بگذرانم؟ زندگی من در یک رژیم اعصاب‌خردکن و یک سری درصدها خلاصه شده و باوجود این حقیقت که من همین الان هم در اتاق عمل بوده‌ام، ریسک آن هیچ‌وقت کاهش پیدا نمی‌کند. هر دقیقه از زندگی من اما و ای‌کاش است. درمورد ویل هم قضیه همین‌طور است. ولی می‌توانم یک چیز را به‌قطع بگویم، که بدون ویل زندگی‌ام متفاوت خواهد بود.

«زندگی همینه ویل. قبل از این‌که بدونیم تموم می‌شه.»

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

«یه تئوری هست که من خیلی دوست دارم. می‌گه برای این‌که مرگ رو بفهمیم، باید به تولد نگاه کنیم.» همین‌طور که حرف می‌زند با روبان سرش بازی می‌کند. «یعنی وقتی تو رحم مادریم، داریم اون زندگی رو می‌کنیم، درسته؟ هیچ ایده‌ای نداریم که زندگی بعدی فقط یه اینچ اون‌وَرتره.» شانه‌ای بالا می‌اندازد و به من نگاه می‌کند. «شاید مرگ هم همین‌طوره. شاید فقط زندگی بعدیه. یه اینچ اون‌وَرتر.»

نمی‌دانستم یک نفر می‌تواند کاری کند که همهٔ چیزهای قدیمی نو به‌نظر برسند.

حالا چیزی که می‌خواهم آن بیرون نیست. همین‌جاست، آن‌قدر نزدیک که می‌توانم لمسش کنم؛ ولی نمی‌توانم. نمی‌دانستم می‌شود چیزی را آن‌قدر بخواهی که آن‌را بین دست‌ها و پاها و تک‌تک نفس‌هایت حس کنی.

نگاه کن، من دارم برای هجده‌ساله‌شدن لحظه‌شماری می‌کنم و پو دلش می‌خواهد زمان بایستد و آرزوی زمان بیش‌تر دارد، زمان بیش‌تر.

هیچ‌وقت اهمیت لمس‌کردن را نفهمیدم، لمس‌کردن او... تا زمانی که دیگر نتوانستم داشته باشمش.

همان لحظه می‌فهمم که «این رابطهٔ کوچیک بین ما» تمام نشده و تازه دارد شروع می‌شود.

این تنظیم دقیقاً به این خاطر صورت می‌گیرد که بدنم نیاز دارد با آنتی‌بیوتیک پر شود تا بتوانم از شرّ گلودردی چرکی و تبی که هیچ‌جور خوب نمی‌شود خلاص شوم.

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

ما نمی‌توانیم بیش‌ازحد به همدیگر نزدیک شویم. برای بیماران فیبروز کیستیک، عفونت به‌خاطر سرایت یک سری باکتری‌های خاص از یکی به دیگری، ریسک خیلی بزرگی است. یک تماس بین دو نفر مبتلا به فیبروز کیستیک می‌تواند منجر به مرگ هردوی آن‌ها شود.

«زندگی همینه ویل. قبل از این‌که بدونیم تموم می‌شه.»

با صدای تیک دقیقهٔ بعدی، چشمانم به ساعت روی پاتختی‌ام می‌افتد. هر تغییری در اعدادِ قرمزِ روی آن دیروز را بیش‌تر به گذشته پیوند می‌دهد.

«بهت نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم... گفتن که تو نمی‌تونی...» درحالی‌که صورتم را در دستانش می‌گیرد، سرش را تکان می‌دهد و اشک از چشمانش سرازیر می‌شود. «اما نگاه کن، بزرگ شدی و خوشگل. به‌شون ثابت کردی که اشتباه می‌کنن.»

«شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»