بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

«شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»

«ما به این تماس با کسی که عاشقش هستیم نیاز داریم، درست همان‌طور که به هوا برای نفس‌کشیدن نیاز داریم. هیچ‌وقت اهمیت لمس‌کردن را نفهمیدم، لمس‌کردن او... تا زمانی که دیگر نتوانستم داشته باشمش.»

آرزو می‌کنم ای کاش می‌توانستم به او برسم و دستش را بگیرم و حالش را بهتر کنم

«تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تو رو در امان نگه دارم، در امان از خودم.»

اگه شروعش مرگه و پایانش هم مرگه، پس شروع واقعی چیه؟»

من از زندگی‌کردن بدون این‌که واقعاً زندگی کنم خسته شده‌ام.

«شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»

«یه تئوری هست که من خیلی دوست دارم. می‌گه برای این‌که مرگ رو بفهمیم، باید به تولد نگاه کنیم.» همین‌طور که حرف می‌زند با روبان سرش بازی می‌کند. «یعنی وقتی تو رحم مادریم، داریم اون زندگی رو می‌کنیم، درسته؟ هیچ ایده‌ای نداریم که زندگی بعدی فقط یه اینچ اون‌وَرتره.» شانه‌ای بالا می‌اندازد و به من نگاه می‌کند. «شاید مرگ هم همین‌طوره. شاید فقط زندگی بعدیه. یه اینچ اون‌وَرتر.»

این‌که بخوای کسی زنده بمونه، لزوماً به‌معنیِ این نیست که اون رو بخوای.

استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»

ولی هدف همه‌شان درنهایت یک چیز است: چطور برای من وقت بیش‌تری بخرد. این‌کار مرا حتی بیش‌ازپیش می‌ترساند، البته نه برای خودم. وقتی شما فیبروز کیستیک دارید، به فکر جوان‌مرگ‌شدن عادت می‌کنید. نه، من برای والدینم می‌ترسم. چه به سر آن‌ها می‌آید اگر این بدترین اتفاق حالا که همدیگر را ندارند بیفتد.

با لغزیدن روی آخرین گلبرگِ آخرین گل، دستم پایین می‌افتد و انگشتانم در پس‌زمینه‌ای از ستارگان کشیده می‌شوند؛ نورهای سوزنی‌شکلی که اَبی برای ترسیم ابدیت نقاشی کرده بود. گلویم را صاف می‌کنم و دستم را دراز می‌کنم و کمی خم می‌شوم که عکس دونفری‌مان را از کنار تخت بردارم. لبخندهای مشابه‌مان از زیر شال‌های ضخیمِ پشمی بیرون زده است و چراغانی‌های تعطیلات در پارکِ انتهای خیابان بالای سرمان سوسو می‌زنند؛ درست مانند ستاره‌های داخل نقاشی‌اش.

«درون این قلب و روح من است. مهربان باش.»

«خواهش می‌کنم چشمات رو ببند.» ملتمسانه می‌خواهد و دندان‌هایش را روی هم می‌فشارد. «بذار برم.»

همه توی این دنیا داریم هوای قرضی نفس می‌کشیم.

«یعنی وقتی تو رحم مادریم، داریم اون زندگی رو می‌کنیم، درسته؟ هیچ ایده‌ای نداریم که زندگی بعدی فقط یه اینچ اون‌وَرتره.» شانه‌ای بالا می‌اندازد و به من نگاه می‌کند. «شاید مرگ هم همین‌طوره. شاید فقط زندگی بعدیه. یه اینچ اون‌وَرتر.»

اتفاق معمولی نیست که زوج خوشحالی را درحال ورود به بیمارستان ببینی. درحالی‌که آن‌ها را دست‌دردست هم و با نگاه‌های آرزومند می‌بینم، از خودم می‌پرسم چه حسی خواهد داشت اگر من هم کسی را داشته باشم که این‌طور به من نگاه کند. مردم همیشه فقط به لولهٔ کانولا و جای زخم‌هایم و لوله گاسترونومی من نگاه می‌کنند، نه به خودم.

می‌گوید: «اگه این تموم چیزیه که می‌تونیم باهم داشته باشیم، پس بهتره ازش نهایت استفاده رو بکنیم. می‌خوام نترس و آزاد باشم.» و طوری نگاهم می‌کند که انگار مرا به چالش می‌کشد. «زندگی همینه ویل. قبل از این‌که بدونیم تموم می‌شه.»

برای این‌که مرگ رو بفهمیم، باید به تولد نگاه کنیم.»

«تو من رو مجبور می‌کنی زندگی‌ای رو آرزو کنم که هیچ‌وقت نمی‌تونم داشته باشم.»