بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

یک کارتون سیاسی از دههٔ چهل است. نقاشیِ اصلِ همان کپی‌ای که به دیوارم نصب کرده‌ام. امضا شده و تاریخ زده شده و کامل. خیلی کمیاب است. حتی فکر نمی‌کردم نسخهٔ اصلِ آن موجود باشد. لعنتی. دوباره روی تختم دراز می‌کشم. بالشتم را برمی‌دارم و روی صورتم می‌گذارم. عصبانیتی که از دست او داشتم تبدیل به عصبانیت از دست خودم می‌شود. آن‌قدر از نوع نگاهش به خودم متنفر بودم که نفهمیدم خودم هم دقیقاً همان کار او را می‌کنم. اصلاً می‌دانم الان کجا می‌رود؟ اصلاً می‌دانم چه کارهایی را دوست دارد انجام دهد؟ آن‌قدر غرق این بودم که خودم دوست دارم چطور زندگی کنم که اصلاً یادم رفته بود او هم حق زندگی دارد.

اگر قرار است بمیرم، می‌خواهم قبلش واقعاً زندگی کنم

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم

لحن صدایش آن‌قدر ملایم و واقعی است که بهترین چیز در زندگی‌ام است

صدایش می‌لرزد و ادامه می‌دهد: «تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تو رو در امان نگه دارم، در امان از خودم.» سعی می‌کند ادامه دهد. اشک ازچشمانش سرازیر شده. «نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

صدایش می‌لرزد و ادامه می‌دهد: «تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تو رو در امان نگه دارم، در امان از خودم.» سعی می‌کند ادامه دهد. اشک ازچشمانش سرازیر شده. «نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

اگر قرار است بمیرم، می‌خواهم قبلش واقعاً زندگی کنم.

«حس امنیت، ایمنی، آرامش، همگی در یک نوازش آرام یک انگشت یا بوسه‌ای بر گونه، منتقل می‌شود.»

«حس امنیت، ایمنی، آرامش، همگی در یک نوازش آرام یک انگشت یا بوسه‌ای بر گونه، منتقل می‌شود.»

به همدیگر لبخند می‌زنیم. اگرچه میلیون‌ها دلیل وجود دارد که من نباید الان این‌طور به او نگاه کنم؛ ولی نمی‌توانم جلوی این احساسم را بگیرم، احساس این‌که عاشقش هستم.

من هرگز این‌قدر با کسی یا در جایی نمانده‌ام که عاشق بشوم؛ نه که اصلاً حتی اگر فرصتش را داشتم عاشق می‌شدم.

«ما به این تماس با کسی که عاشقش هستیم نیاز داریم، درست همان‌طور که به هوا برای نفس‌کشیدن نیاز داریم. هیچ‌وقت اهمیت لمس‌کردن را نفهمیدم، لمس‌کردن او... تا زمانی که دیگر نتوانستم داشته باشمش.»

«توی فیلم‌ها همیشه می‌گن اگه عاشق کسی باشی، رهاش می‌کنی بره.»

خواب پر از آرامش است. عاشقانه دوستش دارم.

من از زندگی‌کردن بدون این‌که واقعاً زندگی کنم خسته شده‌ام. از این‌که آرزوی چیزی را داشته باشم خسته شده‌ام. چیزهای زیادی نیست که ما بتوانیم داشته باشیم؛ ولی می‌توانیم این‌را داشته باشیم.

«صبر کن ببینم. دو روز دیگه تولدته؟» به او لبخند می‌زنم؛ ولی او در جوابم لبخندی نمی‌زند. «آره! هجده عدد شانسمه.» می‌گوید: «ویل!» و با ناراحتی پایش را زمین می‌زند. «من هدیه‌ای برات ندارم!» از این نازتر هم می‌شود؟ با چوب بیلیارد به پایش می‌زنم؛ ولی برای یک بار هم که شده شوخی نمی‌کنم. چیزی هست که واقعاً می‌خواهم. «چطوره به‌جاش یه قول بهم بدی؟ که تا تولد بعدی‌م باهام بمونی؟» تعجب می‌کند و سرش را تکان می‌دهد. «قول می‌دم.»

«صبر کن ببینم. دو روز دیگه تولدته؟» به او لبخند می‌زنم؛ ولی او در جوابم لبخندی نمی‌زند. «آره! هجده عدد شانسمه.» می‌گوید: «ویل!» و با ناراحتی پایش را زمین می‌زند. «من هدیه‌ای برات ندارم!» از این نازتر هم می‌شود؟ با چوب بیلیارد به پایش می‌زنم؛ ولی برای یک بار هم که شده شوخی نمی‌کنم. چیزی هست که واقعاً می‌خواهم. «چطوره به‌جاش یه قول بهم بدی؟ که تا تولد بعدی‌م باهام بمونی؟» تعجب می‌کند و سرش را تکان می‌دهد. «قول می‌دم.»

«یعنی وقتی تو رحم مادریم، داریم اون زندگی رو می‌کنیم، درسته؟ هیچ ایده‌ای نداریم که زندگی بعدی فقط یه اینچ اون‌وَرتره.» شانه‌ای بالا می‌اندازد و به من نگاه می‌کند. «شاید مرگ هم همین‌طوره. شاید فقط زندگی بعدیه. یه اینچ اون‌وَرتر.»

به هردوی آن‌ها لبخند بزرگی می‌زنم و عملاً آن‌ها را با خودم به‌سمت در می‌کشانم. گونه‌هایم از این‌همه مثبت‌گراییِ تصنعی به‌درد می‌آید؛ ولی نمی‌خواهم ذوق آن‌ها را کور کنم.

«ما به این تماس با کسی که عاشقش هستیم نیاز داریم، درست همان‌طور که به هوا برای نفس‌کشیدن نیاز داریم. هیچ‌وقت اهمیت لمس‌کردن را نفهمیدم، لمس‌کردن او... تا زمانی که دیگر نتوانستم داشته باشمش.»