بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم

اَبی حالا لبخند بزرگ‌تری می‌زند. «من نیاز دارم که زندگی کنی، باشه؟ زندگی کن استلا، به‌جای من.»

اَبی حالا لبخند بزرگ‌تری می‌زند. «من نیاز دارم که زندگی کنی، باشه؟ زندگی کن استلا، به‌جای من.»

اَبی حالا لبخند بزرگ‌تری می‌زند. «من نیاز دارم که زندگی کنی، باشه؟ زندگی کن استلا، به‌جای من.»

بیمارستان بس است! گیر افتادن در میان این ساختمان‌های سفید در سراسر دنیا که دکترها فقط دارو پشت دارو و درمان پشت درمان‌های بی‌فایده را امتحان می‌کنند، دیگر بس است! ‫اگر قرار است بمیرم، می‌خواهم قبلش واقعاً زندگی کنم.

اما این دفعه نگرانم، حتی بی‌قرارم؛ چون به‌جای این‌که فقط بخواهم دوباره سالم شوم، باید سالم شوم. به‌خاطر والدینم. زیرا آن‌ها رفته‌اند و با طلاق همه‌چیز را به‌هم زده‌اند، و بعد از این‌که همدیگر را از دست داده‌اند، دیگر تحمل این‌که مرا هم از دست بدهند ندارند. مطمئنم.

«توی فیلم‌ها همیشه می‌گن اگه عاشق کسی باشی، رهاش می‌کنی بره.» سرش را تکان می‌دهد. آب دهانش را قورت می‌دهد. سعی می‌کند حرف بزند. «همیشه فکر می‌کردم این حرف خیلی چرته؛ ولی وقتی دیدم که داشتی عملاً می‌مردی...» صدایش کم‌رنگ می‌شود و انگشتانم روی شیشهٔ سرد جمع می‌شوند. می‌خواهم شیشه را بشکنم؛ اما به‌زحمت می‌توانم حتی به آن ضربه بزنم. «اون موقع هیچی برام مهم نبود. هیچی. فقط زندگی تو مهم بود.» او هم دستش را محکم‌تر فشار می‌دهد. صدایش می‌لرزد و ادامه می‌دهد: «تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تو رو در امان نگه دارم، در امان از خودم.»

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.» در میان اشک‌هایش می‌خندد. سرش را تکان می‌دهد. «ای خدا اون فیلم‌های مزخرف راست می‌گفتن.»

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

همان آبی آشنایی که مدت‌هاست خوابش را می‌بینم.

هیچ‌وقت اهمیت لمس‌کردن را نفهمیدم، لمس‌کردن او... تا زمانی که دیگر نتوانستم داشته باشمش.»

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

«همیشه به اون آخرین‌نفس فکر می‌کنم. این‌که برای هوا له‌له بزنی. هی نفس بکشی و بکشی، ولی هیچی داخل نشه. به این فکر می‌کنم که چطور ماهیچه‌های سینه‌م از هم دریده می‌شن و می‌سوزن، کاملاً بلااستفاده، نه هوایی، نه هیچی، فقط سیاهی.»

به صدایش روی پیغام‌گیر بارهاوبارها گوش می‌دهم. فقط برای این‌که صدایش را آن‌سوی خط بشنوم.

«چطوره به‌جاش یه قول بهم بدی؟ که تا تولد بعدی‌م باهام بمونی؟»

آقای «مرگ سراغ همهٔ ما می‌آید»

اما من اصلاً نمی‌خواهم نحسی‌ام به آن بچهٔ سالم و کامل نزدیک شود.

درحالی‌که به‌سمت در می‌روم می‌گویم: «شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»