بریده‌هایی از کتاب در جستجوی طبیعت

با توسعه زبان و فرهنگ، انسان از انواع گوناگون جانداران به عنوان یکی از منابع اصلی استعاره و اسطوره نیز استفاده کرد. خلاصه آنکه مغز ما در جهانی زیست‌محور تکامل یافته، نه در جهانی که با ماشین تنظیم شده است.

مردم به جانداران واکنش سریع‌تر و تمام‌عیارتری نشان می‌دهند تا به ماشین‌ها. اگر فرصتی نصیب‌شان شود برای پیاده‌روی، کاوش، شکار و باغبانی به طبیعت خواهند رفت. موجوداتی را ترجیح می‌دهند که پیچیده باشند، رشد کنند و به اندازه کافی پیش‌بینی‌ناپذیر باشند که جالب‌شان کند. انسان علاقه دارد که با قوی‌ترین اختراعات خود مانند یک موجود زنده برخورد کند یا دست‌کم آنها را با تصاویر عقاب‌ها، نقش گل و بته، و سایر نشانه‌هایی که بیانگر ادراک خاص انسان از حیات حقیقی هستند تزئین کند. ماشین نهایی تخیل آینده‌نگر، روبات خودهمانندسازی است که به‌شکلی بی‌خطر مستقل از آفریننده خود و از این رو در جنبه‌های تعیین‌کننده‌اش حیات‌وار است.

تنوع زیستی مرز آینده است. انسان نیازمند پنداری از یک آینده رو به گسترش و بی‌انتهاست. به این نیاز معنوی با مهاجرت به فضا نمی‌توان پاسخ داد. سیاره‌های دیگر برخلاف زمین مهمان‌نواز نیستند و رسیدن به آنها بی‌نهایت پرهزینه است. نزدیک‌ترین ستاره‌ها چنان از ما دورند که هزاران سال زمان می‌برد تا از مسافران سفینه‌های اعزامی خبری به زمین بازگردد. مرز حقیقی بشر حیات روی زمین است -کاوش درباره آن و انتقال دانش مربوط به آن به علم، هنر و کاربردهای عملی. شرایطی که درستی این گزاره را تایید می‌کنند، به اختصار عبارت‌اند از: ۹۰ درصد یا بیشتر از گونه‌های گیاهان، جانوران و میکروارگانیسم‌ها حتا در حد یک نام علمی نیز شناخته نشده‌اند؛ هرکدام از این گونه‌ها با استانداردهای انسان فوق‌العاده قدیمی‌اند و به شکل شگفت‌انگیزی با محیط زندگی خود جفت‌وجور شده‌اند؛ حیات پیرامون ما در پیچیدگی و زیبایی از هر چیز دیگری که بشر احتمال رویارویی با آن را داشته باشد فراتر است.

یک تصور رایج اما اشتباه دیگر این است که اگر زیست‌شناسی بر تنوع تاثیر داشته باشد باید نتیجه گرفت که میان جوامع انسانی تفاوت ژنتیکی وجود دارد. اما همانطور که من و لامسدن نشان داده‌ایم، حتا در جمعیت‌های یکدست و بدون تنوع ژنتیکی نیز الگوهای متمایز تنوع فرهنگی به وجود می‌آید.

محصول نهایی این همه تکامل، به عقیده من، کوسه سفید بزرگ (Carcharodon carcharias) است. این موجود به‌درستی یک گوشت‌خوار راس هرم غذایی، ماشین کشتار و آخرین شکارچی آزاد انسان لقب گرفته است.

معروف است که می‌گویند میمون را شاید بتوان از جنگل خارج کرد، اما جنگل را هرگز نمی‌توان از میمون خارج کرد. این جنگل همواره با ماست. این جنگل همان الگوهای ژنتیکی ویژه‌ای هستند که در ما تکامل یافته‌اند و هنوز به شکل‌گیری ذهن ما جهت می‌دهند.

آیا چند هزار سال تمدن می‌تواند اثر چند میلیون سال تکامل را پاک کند؟ معروف است که می‌گویند میمون را شاید بتوان از جنگل خارج کرد، اما جنگل را هرگز نمی‌توان از میمون خارج کرد

مامان فوتبالی (soccer mom) در آمریکا به مادران خانه‌دار سفیدپوست طبقه متوسط حاشیه شهر گفته می‌شود که معمولا یک مینی‌ون دارند و مهم‌ترین کارشان همراهی بچه‌ها در تمام کارها و بردن آنها به مدرسه و باشگاه و جاهای دیگر است. به گفته ویلسون این مادران سد راه آموزش زیست‌شناسی هستند زیرا به بچه‌هایشان اجازه نمی‌دهند که طبیعت را تجربه کنند.

آیا چند هزار سال تمدن می‌تواند اثر چند میلیون سال تکامل را پاک کند؟ معروف است که می‌گویند میمون را شاید بتوان از جنگل خارج کرد، اما جنگل را هرگز نمی‌توان از میمون خارج کرد. این جنگل همواره با ماست.

نظر می‌رسد هرگاه به انسان حق انتخاب داده شود، به زمین باز درخت‌داری روی یک بلندی می‌رود که مشرف به آب باشد.