بریده‌هایی از کتاب در جستجوی طبیعت

این ایده که بیزاری از مار در خویشاوندان انسان ذاتی است در پژوهش‌هایی که درباره مکاک‌های رزوس، همان میمون‌های قهوه‌ای درشت‌جثه هند و کشورهای آسیایی اطراف آن، انجام شده تایید می‌شود.

قاعده‌ای که به شکل یک سوگیری یادگیری در مغز ما کار گذاشته شده اینطور می‌گوید: به محض مشاهده هر چیزی با شکل و ترکیب مار بی‌درنگ به حالت آماده‌باش درآ. برای آنکه سالم بمانی این واکنش خاص را ملکه ذهنت کن.

مار بینی‌خوکی، در این باورهای عامیانه همیشه مرگی است به شکل یک S لغزنده. اگر بیش از حد به یکی از آنها نزدیک شوید زهرش را روی چشم‌هایتان می‌پاشد و شما را کور می‌کند؛ حتا بوی پوست این مار هم کُشنده است

سرخ‌پوستان شارانووا در پرو با مصرف داروهای توهم‌زا و نوازش صورت‌شان با زبان بریده مارها، ارواح خزنده را احضار می‌کنند. آنها پاداش این کارشان را با رویاهایی سرشار از بوآهایی با رنگ‌های درخشان، مارهای سمی، و دریاچه‌هایی لبریز از تمساح کیمن و آناکوندا می‌گیرند.

زیست‌گرایی در زندگی روزمره ما چنان آشکار و چنان فراگیر است که شایسته توجه جدی است. در رویاهای پیش‌بینی‌پذیر و واکنش‌های افراد از همان دوران کودکی نمودار می‌شود. به شکل الگوهای فرهنگی تکراری در بیشتر یا تمام جوامع جلوه‌گر می‌شود، پای ثابتی که در متون انسان‌شناسی اغلب مورد توجه قرار می‌گیرد. به نظر می‌رسد این فرایندها بخشی از برنامه‌های مغز باشند. ویژگی‌شان سرعت و قطعیتی است که با آن چیزهای خاصی را درباره انواع خاصی از گیاهان و جانوران یاد می‌گیریم.

انسان ترسی ذاتی از مار دارد؛ یا اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، گرایشی ذاتی به یادگیری سریع و آسان چنین ترسی پس از پنج سالگی دارد.

به گفته ویلسون زیست‌گرایی به معنای «کشش ذاتی انسان به سایر اشکال حیات است، نوعی پیوستگی که بسته به شرایط از طریق لذت، یا حس امنیت، یا حیرت، یا حتا شیفتگی همراه با بیزاری، آشکار می‌شود.»

زیست‌گرایی (biophilia) درواقع چیزی نیست جز مجموع گرایش‌های مثبت و منفی به ویژگی‌های زیستگاهی.