بریده‌هایی از کتاب در جستجوی طبیعت

آیا چند هزار سال تمدن می‌تواند اثر چند میلیون سال تکامل را پاک کند؟ معروف است که می‌گویند میمون را شاید بتوان از جنگل خارج کرد، اما جنگل را هرگز نمی‌توان از میمون خارج کرد. این جنگل همواره با ماست.

تمام مشکلات بشر از این واقعیت ریشه می‌گیرند که ما نمی‌دانیم چه هستیم و با هم توافق نداریم که چه می‌خواهیم باشیم.

یکی از تفاوت‌های اساسی میان جوامع انسانی و مورچه‌ای آن است که انسان‌ها مردان جوان‌شان را به جنگ می‌فرستند، اما مورچه‌ها زن‌های پیرشان را.

هر مورچه کارگر دارای مغزی است که از حدود یک میلیون سلول عصبی تشکیل شده است.

مغز ما در جهانی زیست‌محور تکامل یافته، نه در جهانی که با ماشین تنظیم شده است.

اگر بخشی از فرهنگ ما از طبیعت وحشی می‌جوشد، آنگاه تنها بر همین مبنا منقرض کردن اشکال حیاتی دیگر از اساس اشتباه است. طبیعت بخشی از ماست، همانطور که ما بخشی از طبیعت هستیم.

تمام مشکلات بشر از این واقعیت ریشه می‌گیرند که ما نمی‌دانیم چه هستیم و با هم توافق نداریم که چه می‌خواهیم باشیم. ورکور (ژان بروله)

در جنوب فنلاند ارتفاع لانه مورچه‌های کُپه‌ساز به ۲ متر می‌رسد و تصور می‌شود که چند صد سال عمر داشته باشند. چنین لانه‌هایی، همراه با نظام اجتماعی مورچه‌ها، به آنها این امکان را می‌دهد که جمعیت‌های بزرگ و متراکمی بسازند که محیط را تحت سلطه خود درمی‌آورند. تمام این فعالیت‌های پیچیده حیرت‌انگیز غریزی و تحت هدایت ژن‌ها هستند. امکان ندارد که آنها اکتسابی باشند یا به شیوه فرهنگی منتقل شوند.

شاید چیزی که ما در عمق وجودمان واقعا نیاز داریم، نزدیک‌تر شدن به جایی است که از آن آمده‌ایم. این به معنای آن نیست که ابتدایی‌تر شویم، بلکه فقط می‌خواهیم احساس بهتری داشته باشیم.

قهرمانان مرده فرزندان بیشتری ندارند. بر اساس تعریف محدود انتخاب طبیعی داروینی، ایثارگری به زادگان کمتر می‌انجامد، و بنابراین می‌توان انتظار داشت که ژن‌ها یا واحدهای بنیادی وراثت، که پیدایش قهرمانان را امکان‌پذیر می‌سازند، به‌تدریج از جمعیت ناپدید شوند. از آنجا که ظاهرا تعداد افرادی که تحت فرمان ژن‌های خودخواه هستند به افرادی که ژن‌های فداکار دارند می‌چربد، با گذشت نسل‌های بسیار باید تعداد ژن‌های خودخواه رو به افزایش باشد و توانایی واکنش به شیوه‌ای فداکارانه در جمعیت انسان در کل کم و کمتر شود.