بریده‌هایی از کتاب مصلوب

تمامی قلمروهای نیرومند نظم باستانی جامعه در فضا منفجر می‌شود ـ زیرا بر پایهٔ دروغ ایستاده‌اند: جنگ‌هایی خواهد بود که همانندش هرگز پیش از آن روی زمین دیده نشده بود. تنها از زمانهٔ من و پس از من سیاست به مقیاس کلان روی زمین هستی خواهد داشت.

من مرد نیستم، دینامیت‌ام. و با این‌همه چیزی از بنیانگذاران دین در من نیست. دین موضوع توده‌هاست، پس از تماس با هر باورمندی، همیشه احساس کردم که باید دستانم را بشویم... من نیازی به «باورمند» ندارم، بر این باورم که بیشتر از آن سرشار از بدخواهی‌ام که حتی به خود باور آورم؛ هرگز توده‌ها را مخاطب خود نکرده‌ام.

عشق به سرنوشت، هستهٔ سرشت من است.

تورین تنها جای مناسب برای من است

(آدم) ترجیح می‌دهد آرزوی نیستی کند تا هیچ آرزویی نداشته باشد.

سرنوشت همه چیز را چیده بود: ناگزیرشدم دوباره به رُم بازگردم.

وضعیت چشمانم به تنهایی به هر گونه خوره کتاب بودن یا به زبانی ساده ـ واژه‌شناسی ـ پایان بخشید: به این ترتیب از شَرِ کتاب‌ها نجات یافتم، از خواندن کتاب سالهاست دست کشیدم که بزرگ‌ترین لطفی بوده که به خود کردم!

من این مردان به اصطلاح «برجسته» را حتی آدم به حساب نمی‌آورم ـ برای من آنها سرگین گونهٔ مردم‌اند، فرآورده‌های بیماری و غریزهٔ کینه‌ورزی: آنها عده‌ای هیولاهای سرشار از تباهی، درمانده‌هایی درمان‌ناپذیرند که به زندگی کینه می‌ورزند… دوست دارم وارونهٔ آنها باشم: یک ویژگی بیمار هم در من نیست، حتی در زمان‌های ناخوشی شدید هرگز بیمار نشده‌ام، و بیهوده به دنبال ردونشانی از تُندروی در من می‌گردید.

هرگز خواسته‌ای نداشته‌ام. کسی که پس از چهل‌وچهارسالگی می‌تواند بگوید که هرگز در پی جاه‌ومقام، زنان یا پول نبوده!

پژوهشگر تباه است. با چشمان خود دیده‌ام که چگونه سرشت‌های بااستعداد و پرمایه و آزاداندیش در سی‌سالگی دیگر «تا سر حد مرگ کتاب خوانده‌اند» و چوب کبریت‌هایی شده‌اند که باید به کبریت کشیده شوند تا جرقه بزنند ـ بیندیشند. خواندن کتاب در بامداد، به هنگام سپیده‌دم، تروتازگی جان، طلوع نیرو ـ من این‌را سیاه‌دلی می‌نامم