بریده‌هایی از کتاب بلشویسم؛ از تئوری تا عمل

تقریباً تمام مشکلات عمده بشر به علت وجود دین است.

کمونیسم فقط لعنت و نفرت را به دهقانانی می‌فرستد که می‌خواهند زمین خود را داشته باشند و نه چیزی بیشتر. آنها بی‌رحمانه مقاماتی را مجازات می‌کنند که مست می‌کنند یا به فساد مبتلا می‌شوند. اما خود آنها سیستمی ماتریالیستی را بنا نهاده‌اند که طبیعتاً وسوسه فساد می‌تواند در آن رایج باشد. طبقه دوم کسانی هستند که پست‌های سیاسی را در اختیار دارند و زمانی که بلشویک‌ها آمدند، به استقبال آنها رفتند. آنها علاقمند به موفقیت بلشویسم هستند.

حکومت از افراد صادق و سخت‌کوشی تشکیل شده که نگاهی تحقیرآمیز به جامعه دارند. آنها خود را موظف به انتقال دانش خود به جامعه می‌دانند؛ حتی اگر مردم علاقمند به پذیرش آن نباشند

واضح است که پس از به قدرت رسیدن از طریق انقلابی خشونت‌بار، پایه‌های یک حاکمیت استبدادی اقلیت به‌وجود می‌آید و پس از فروکش کردن التهاب انقلاب نیز پابرجا خواهد ماند. احتمالاً سیاستمداران کمونیست نیز مانند سایر احزاب خواهند شد؛ عده کمی به آرمان‌ها پایبند می‌مانند و اکثریت به سخنرانی‌های فریبنده می‌پردازند تا با فریب مردم به تداوم قدرت خود کمک کنند.

خشونت از غرایز ما نشأت می‌گیرد و تعصب، پوششی بر این خشونت است. متعصبان به‌سختی از خود شفقت بروز می‌دهند و کسانی که صادقانه از خشونت بیم دارند، سعی می‌کنند به‌آرامی خود را با این عقاید متعصب وفق دهند. من نمی‌دانم آیا بلشویسم می‌تواند در برابر قدرت جهانی از خود محافظت کند یا نه. اما ممکن است نتواند. من مطمئنم کسانی که علیرغم سنت قدیمی با عشق در برابر آن ایستاده‌اند، به‌نام روح بشریت، نطفه‌های پیشرفت و ترقی را با خود خواهند آورد و زندگی جدیدی به وجود خواهد آمد. جنگ در سراسر اروپا احساس یأس و ناامیدی به همراه داشته است و به‌دنبال نوعی دین جدید است تا شور و انرژی و توانایی زندگی را به انسان بازگرداند. بلشویسم حاوی دین جدیدی است؛ متعهد شده است به اختلاف ناعادلانه بین فقیر و غنی، برده‌داری اقتصادی و جنگ پایان دهد. همچنین قول داده تا به اختلاف طبقاتی پایان دهد که منجر به مسمومیت سیاسی شده و برای نظام صنعتی ما مخرب است.

از نظر من چیزی که قرار است در روسیه ایجاد شود چنین است: یک آریستوکراسی دیوان‌سالار و اقتدارگرا که تمام قدرت را در دست خود متمرکز می‌کند و به‌اندازه سرمایه‌داری ظالم و بی‌رحم است. مارکسیست‌ها هیچ گاه درک نکردند که عشق به قدرت به‌اندازه عشق به پول می‌تواند محرکی قوی باشد و باعث بسیاری از بی‌عدالتی‌ها است.

نظام سرمایه‌داری موجود، محکوم به فناست.

مزدی که با جان کندن به‌دست می‌آید، ساعات طولانی کار، خدمت اجباری در صنایع، ممنوعیت اعتصاب، زندان برای کم‌کاران، کاهش جیره‌غذایی در کارخانه‌هایی که تولید آنها کمتر از میزان انتظار است، ارتشی از جاسوسان که منتظر فرصتی هستند تا ناراضیان سیاسی را به زندان بفرستند، همه نتیجه حکومتی است که مدعی حاکمیت پرولتاریا است.

تسلیم در برابر سرنوشت نمونه‌ای از اخلاقی است که سرمایه‌داران برای فقرا تجویز می‌کنند. آنها این صفت را فضیلت تلقی می‌کنند. فقرا نیز به‌علت نفوذ مراجع مذهبی یا به‌علت میل به تسلیم آن را می‌پذیرند؛ مسئله‌ای که مک دو گال آن را «نفی خویشتن» می‌نامد. بر همین اساس، مردان عفت را تبلیغ می‌کنند و زنان نیز کورکورانه می‌پذیرند.

هدف قهرمان، شهادت نیست؛ بلکه ساختن جهانی بهتر است. آنها که مشتاق سعادت دنیا هستند از مذاکره با دشمن واهمه‌ای ندارند.