بریده‌هایی از کتاب چرا من مسیحی نیستم و مقالاتی دیگر درباره‌ی دین و موضوعات مربوط به آن

به محض این‌که سیستمی برای بازرسی عقاید معلمان ایجاد شود، ساختار آموزشی به‌جای تربیت مردمانی شجاع، گله‌ای متعصب و بی‌بنیان را تحویل می‌دهد.

شخصاً همیشه به مخالفانم این اجازه را می‌دهم تا مرا نقد کنند.

بسیاری از اساتید دست به خودسانسوری می‌زنند و حاضر به پرداخت هزینه برای اعتقادات خود نیستند. این کار خطرناکی است زیرا باعث رکود هوش و ذکاوت آنها می‌شود و تفکر محافظه‌کارانه جایگزین می‌شود.

افرادی که در کارها افراط و تفریط می‌کنند، بیمار هستند؛ حتی اگر جز خودشان به کسی آسیب نرسانند.

اگر فرزند شما بیمار باشد، به‌واسطه عشق سعی دارید آن را معالجه کنید. همچنین با استفاده از دانش روش معالجه آن را برمی‌گزینید. راه دیگری برای معالجه او نیست.

باید این را نیز بپذیرید که بالاخره روزی زندگی در این سیاره به پایان خواهد رسید. این موضوع به علت زوال خورشید است. در زمان معینی دما در زمین به حدی کاهش می‌یابد که دیگر پروتوپلاسم قادر به حیات نخواهد بود و زمین مانند ماه، سرد و بی‌جان خواهد شد.

این‌که هوش و عقلانیت بر مشکلات ما افزوده صحیح است اما راه درمان آن کم‌عقلی و بی‌خردی نیست. تنها هوش و عقلانیت بیشتر می‌تواند دنیا را بهتر کند.

به‌نظر می‌رسد سه انگیزه اصلی گرایش به دین، ترس، خودخواهی و تنفر است.

به ما گفته شده جهان را خدای مهربانی که دارای قدرتی بیکران است، آفریده و او قبل از خلقت، تمام دردها و مشکلات را می‌دانسته است. اگر چنین باشد پس او مسئول تمامی این مشکلات و بدبختی‌هاست. بیان این موضوع که مشکلات جهان نتیجه گناه است، سخنی بی‌معناست

ممکن است خوشی بدون آرزوی نیک ظالمانه باشد. خیرخواهی بدون خوشی به‌تدریج منجر به سردی و از بین رفتن انگیزه می‌شود. کسی که علاقمند است دوست داشته شود، دوست دارد هدف عشقی باشد که هر دو عامل را دارد.