بریده‌هایی از کتاب چرا من مسیحی نیستم و مقالاتی دیگر درباره‌ی دین و موضوعات مربوط به آن

ممکن است گفته شود در عبارت «واقعیت خوب است» آرامشی وجود دارد. من این جمله را قبول ندارم و آرامشی در آن نمی‌بینم. زیرا از نظر من متافیزیک هیچ رابطه‌ای با تجربه ندارد درنتیجه هیچ نتیجه‌ای از آن برای استفاده در دنیای تجربی که مورد علاقه من نیز هست، نمی‌توان اتخاذ کرد. حتی علاقه عالمان متافیزیک به آن، از علاقه ایشان به دنیای طبیعی نشأت گرفته است. با این حال متافیزیک برخلاف این دنیای حسی، دنیایی دیگر برای خود می‌سازد که با تجربه‌های دنیای واقعی اختلاف عمیقی دارد و خارج از نفوذ آن است و به راه خود ادامه می‌دهد؛ گویی هیچ دنیای واقعی وجود نداشته است.

در زمانی که فلسفه دوران خوب خود را می‌گذرانید، ادعا شد که شاگردان این مکتب باعث خدمات بسیاری خواهند بود. فلسفه باعث آسایش این شاگردان در روزگار بدبختی بود. مشکلات علمی آنان را حل می‌کرد و مسائل اخلاقی را برای ایشان حل و فصل می نمود. اما دیگر آن روزگار خوش سپری شده و فلسفه مجبور شده تا از تمام گزافه‌گویی‌هایش عقب‌نشینی کند. مشکلات معنوی و عقلانی با علوم مختلف حل شده است. مسائل روانی ناشی از آن نیز که باقی‌مانده قرون وسطی بوده، به‌سرعت در حال پیشروی به‌سوی علوم مسلم و تحکیم یافته است. مسائل اخلاقی که تاکنون زیر سیطره فلسفه پنداشته می‌شد، با آمار و احساس عمومی از زیر نفوذ آن خارج شد. اما به‌نظر می‌رسد آرامش بخشیدن، آخرین قدرتی است که برای فلسفه باقی مانده است.

اساساً به این جهت در این‌جا ذکر می‌شود تا تنفر راسل نسبت به فلسفه هگل را که قبلاً وی در کمبریج هوادار آن بود نشان دهد. مخالفت وی با دین به آن اندازه که پس از جنگ جهانی اول شدت یافت، نبود. بسیاری از انتقادات وی بعداً براساس آن ابراز شد

من آرزوی دنیایی را دارم که آزادی بیان سرلوحه آن باشد. دنیایی که بی‌طرفانه جوانان را در پیله سخت اعتقادات دینی محبوس نکرده باشد. این دنیا نیازمند تفکرات ترقی‌خواهانه است. تفکراتی که متحجر و جزم‌اندیش نباشد.

به‌جز برخی استثناها، معمولاً دین هر کس از جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، نشأت می‌گیرد. این نشان‌دهنده آن است که محیط بر نحوه هدایت فرد مؤثر است