بریده‌هایی از کتاب سلوک به سوی صبح

شاید شدیدترین شوق انسان بعد از شوق به شناختن و چشیدن، میلش به فراموش‌کردنِ شناخته‌ها باشد.

و در آن زمان بود که دریافتم چگونه عصری خطیر فردی حقیر را بلندپایه می‌سازد و توانش را افزونی می‌بخشد.

وقتی نعمتی بازنایافتنی را از دست می‌دهیم به آن می‌ماند که از خوابی بیدار شده باشیم.

«این شتاب ما به چه سوست؟ رو به‌سوی خانهٔ دوست.»

«قرار خدمت. هرکس عمر دراز می‌خواهد باید در این راه قدم بگذارد. اما کسی که بخواهد آقا باشد و فرمان دهد دیر نخواهد پایید.» «پس چرا مردم این‌قدر از عطش قدرت در تابند؟» «چون نمی‌دانند. بسیار کمند کسانی که برای فرمانروایی آفریده شده‌اند. فقط آن‌هایند که در مسند قدرت شادمان و تندرست می‌مانند. اما آن‌هایی که به‌زور و با تاب وتلاش به فرمانروایی دست می‌یابند کارشان به تباهی می‌انجامد.»

«کلمات معنای نهان را تباه می‌کنند و همه‌چیز را اندکی دیگرگونه و نادرست و سبک‌مایه بازمی‌نمایند؛ اما همین هم نیکوست و من درستش می‌شمارم که آنچه یکی را گنجینهٔ حکمت است در گوش دیگری طنین یاوه می‌یابد.»

زیرا هدف ما فقط شرق نبود، یا بهتر است بگویم شرق ما جایی خاص یا راستایی جغرافیایی نبود، بلکه سرچشمهٔ شباب و طراوت روح بود، همه‌جا بود و هیچ‌جا، یگانگی همهٔ اعصار بود.

مدتی دراز از فراز شانه‌های خمیده‌اش در دفترش فرونگریستم و مارها و اژدهاها را می‌دیدم که از سطور او برمی‌جوشند و فرامی‌جهند و بی‌صدا در تاریکی بوته‌ها ناپدید می‌شوند. آهسته صدایش کردم که: «لونگوس، رفیق عزیز!» اما او صدای مرا نمی‌شنید. دنیای من از او دور بود. در دریای مکاشفه غرقه بود

چه‌کسی گمان می‌برد که دایرهٔ افسون چنین شتابان گسیخته شود و ما جملگی، حتی من، حتی من، در برهوت بی‌نوا و خالی از جلایی که به داغ واقعیت مُهر شده است سرگردان گردیم