بریده‌هایی از کتاب آقای پالومار

به نظر می‌آید که پوسته حقیقی زمین به همین شکل باشد: نابرابر امّا منسجم، حتّی اگر این پوسته، شیارگرفته از شکستگی‌هایی باشد که نمی‌دانیم تا چه اندازه عمیق هستند.

چقدر حیطه این جهان صنعتی که می‌پنداشت دقت و قاعده جهانی را در خود دارد تقریبی و نزدیک به اشتباه است

چه آرامشی دست خواهد داد اگر موفق شود منِ مجرد و شکاک خود را کنار بگذارد و به اصلی کلی معتقد باشد که همه چیز از آن ناشی می‌شود! اصل واحد و مطلقی که همه اعمال و اَشکال از آن ریشه می‌گیرند؟ با سلسله اصول مجزا و محورهای اصلی‌ای که با هم برخورد می‌کنند و جهانی را به وجود می‌آورند که در هرلحظه، واحد به نظر می‌رسد.

در عهد و مملکتی که همه خود را برای ابراز عقیده و داوری هلاک می‌کنند، آقای پالومار عادت دارد قبل از هراظهار نظری سه بار لبش را بِگزَد. اگر پس از سومین لب گزیدن، هنوز به آنچه می‌خواست بگوید معتقد مانده باشد آن را می‌گوید، وگرنه سکوت می‌کند؛ و درحقیقت همین‌طور هم هست، او هفته‌ها و ماه‌های زیادی را به سکوت می‌گذراند.

سعی بر حدس زدن، فقط فخرفروشی و خیانت به آن معنای گمشده حقیقی است.

ماه متغیرترین سیاره منظومه شمسی و درعین حال، باقاعده‌ترین سیاره در عادت‌های پیچیده خود به شمار می‌رود: هیچ گاه در قرار ملاقات‌ها غایب نمی‌شود و در گذر، همیشه می‌توانی منتظرش باشی؛ ولی اگر در جایی رهایش کنی، همیشه در جایی دیگر پیدایش می‌شود.

جهان، مانند دنیایی با نظم و قاعده و یا سلولی درهم است. جهانی کامل امّا غیرقابل شمارش و ناپایدار در مرزهای خود که در درون، جهان‌های دیگری را می‌گشاید. جهان، مجموعه‌ای از کهکشان‌های مه‌آلود و ذرات و حیطه‌های قدرت و تلاقی زمین‌هاست. مجموعه مجموعه‌ها...

مشکل، فهم متقابل در گفتگوست.

دانش نویی که انسان در تلاش به دست آوردن آن است، جوابگوی دانشی نیست که تنها برای ترویج و انتقال مستقیم شفاهی به کار می‌رود؛ و زمانی که این دانش جدید را از دست بدهیم، دیگر نمی‌توانیم آن را پس بگیریم و منتقل کنیم. هیچ کتابی نمی‌تواند آنچه در زمان کودکی به طور غریزی می‌آموزیم، به ما بیاموزد؛ مثل گوش کردن به آواز پرندگان و تماشاکردنِ دقیق پروازشان. و اگر کسی در آن دوروبر بود که اسم آن پرنده را به ما می‌گفت، برای همیشه در حافظه‌مان ثبت می‌شد.

تنها، اصل هرچیز سندیت دارد

همه آنهایی که چشم دارند، پرتو خورشید را می‌بینند که دنبالشان می‌آید؛ توهّم ذهن و احساسات، همیشه ما را اسیر خود می‌کند.