بریده‌هایی از کتاب آقای پالومار

هیچ کس، هیچ کس دیگر را نمی‌فهمد

راستی، خواب برای کسی که چشم‌هایش پلک ندارد، چگونه است؟

در عهد و مملکتی که همه خود را برای ابراز عقیده و داوری هلاک می‌کنند، آقای پالومار عادت دارد قبل از هراظهار نظری سه بار لبش را بِگزَد. اگر پس از سومین لب گزیدن، هنوز به آنچه می‌خواست بگوید معتقد مانده باشد آن را می‌گوید، وگرنه سکوت می‌کند؛ و درحقیقت همین‌طور هم هست، او هفته‌ها و ماه‌های زیادی را به سکوت می‌گذراند.

کسی که دوست جهان است، جهان نیز دوست اوست.

می‌توانیم درحال صحبت سکوت کنیم یا سوت بزنیم. همیشه امکان آن هست. مشکل، فهم متقابل در گفتگوست.

هرموج رشد می‌کند و قدرت می‌گیرد، تا جایی که برخوردش با موج‌های متضاد خاموشش نسازد و آرام آرام ناپدیدش نکند، یا موج دیگری مسیر آن را تغییر ندهد و در بی‌شمار موج‌های مورّب حلش نکند تا همراه با آنها خود را به ساحل بکوبد.

هرکس از آنچه زندگی کرده، و نوعی که آن را زندگی کرده، ساخته شده است، و این را هیچ کس نمی‌تواند از او بگیرد.

«اگر ما به خودمان غرّه شویم، هیچ چیز خارج از خودمان را نمی‌شناسیم. جهان آینه‌ای است که در آن می‌توانیم تنها به تحسین کردن آنچه آموخته‌ایم در درون خود شناسایی کنیم، بپردازیم.»

یک چیز زمانی از نگریسته شدن خوشحال است که در میان تمام چیزهایی که خودِ خود هستند، خودِ خود باشد و نه هیچ چیز دیگر.

در مقابل هرکسی، شخص باید بداند چطور ارتباط برقرار کند، و از واکنشی که خودش در آن فرد به وجود می‌آورد، مطمئن باشداین واکنش می‌تواند دشمنی یا دوستی باشد، یا همچنین استیلای تحمل‌شده یا تحمیل‌شده‌ای باشد، و همین‌طور می‌تواند کنجکاوی یا عدم اعتماد یا بی‌تفاوتی باشد، و تسلط یا فرمانبری، و رهرویی یا معلمی، یا نمایشی در نقش هنرپیشه یا تماشاگر باشد، و بر اساس این مطالب و عکس‌العمل‌های شخص مورد نظر است که قواعد بازی، مثل حرکات و ضدحرکات بازی شطرنج، باید تعیین شود. برای رسیدن به همه اینها، اول از همه، هرکسی پیش از آنکه به مشاهده دیگران بپردازد، باید به خوبی خود را بشناسد.