بریده‌هایی از کتاب آقای پالومار

در یک الگوی به خوبی شکل‌یافته، درحقیقت، هرجزء مشروط به اجزای دیگر است؛ بنابراین همه چیز در انسجام مطلقی قرار دارد، درست مثل ساختاری به هم پیوسته که در آن اگر مهره‌ای از کار بیفتد همه چیز از کار خواهد افتاد.

در یک الگوی به خوبی شکل‌یافته، درحقیقت، هرجزء مشروط به اجزای دیگر است؛ بنابراین همه چیز در انسجام مطلقی قرار دارد، درست مثل ساختاری به هم پیوسته که در آن اگر مهره‌ای از کار بیفتد همه چیز از کار خواهد افتاد. الگو را می‌توان این طور تعریف کرد: آنچه هیچ جزئی در آن تغییرپذیر نیست و بی‌نقص است؛ درحالی که واقعیت، عملکرد مناسبی ندارد و در اطراف پراکنده است؛ پس تنها کاری که می‌ماند، مجبور کردن واقعیت به شکل پذیری از الگو به هرقیمتی است.

برای ساختن یک الگو، لازم است نقطه آغازی داشته باشیم؛ یعنی باید اصولی داشت و با آن بتوان نتیجه‌گیری منطقی کرد.

هربار که لب می‌گزم، تنها به آنچه باید بگویم یا نگویم فکر نمی‌کنم، بلکه به کلیتی فکر می‌کنم که خواه بگویم یا نگویم، من و دیگران خواهیم گفت یا نخواهیم گفت.

سکوت هم می‌تواند گفتار به حساب آید، به مثابهِ پرهیز از به کار بردن کلماتی که دیگران استفاده می‌کنند؛ امّا معنای این سکوت‌گفتار، در وقفه‌های آن نیز هست، یعنی در آنچه هرازگاهی گفته می‌شود و به ناگفته‌ها معنا می‌دهد. و اگر بخواهیم بهتر بگوییم، سکوت می‌تواند برخی از کلمات را کنار بگذارد و یا آنها را در گوشه‌ای حفظ کند تا در فرصت بهتری استفاده شوند.

هرروند ازهم پاشیدن در نظم جهان بی‌بازگشت است، امّا آثار آن با ذره ارقام بزرگ پنهان می‌شود و دیر خود را نمایان می‌کند.

تفسیر نکردن غیرممکن است، درست مثل اینکه از اندیشیدن دست بکشیم.

می‌توان دریچه‌ای گشود به سوی آنچه برای انسان راه گریز و نجات از رنج زیستن است: شرکت دادن خود در امور، شناختن خود در نشانه‌ها، تبدیل جهان به مجموعه‌ای از نمادها؛ شاید بتوانیم بگوییم که اینها، اولین طلوع تازه فرهنگ در شب بلند زیست‌شناختی است.

دانش ایثارگری، زیر سلطه شک قرار دارد؛ ضمن اینکه قرن‌ها به دست فراموشی سپرده شده است؛ همچون نیاز بیان‌نشده‌ای بر وجدان‌ها سنگینی می‌کند.

در پشت هرشیء ارائه‌شده، حضور تمدنی که به آن شکل داده و از آن شکل گرفته است، احساس می‌شود.