بریده‌هایی از کتاب زندگی ات را ۸۰/۲۰ کن؛ چگونه با تلاش کمتر، کار بیشتری انجام داده و زندگی خود را تغییر دهید

سرعت آموختم که همهٔ جلسات ارزش شرکت کردن ندارند. اکثر آنها اتلاف وقت بود (برای من). بنابراین شروع به نادیده گرفتن آنها کردم و روی جلساتی تمرکز کردم که حضور من واقعا لازم بود. مشکلات متعددی در طی یک روز معمولی رخ می‌داد. این وسوسه وجود داشت که با همهٔ آنها با سطح توجه یکسانی برخورد کنم. اما متوجه شدم که بعضی از مشکلات مهم نیستند و بهتر است برای حرکت به جلو، نادیده گرفته شوند.

دوستی‌هایی که باعث ایجاد استرس در من می‌شدند، اولین‌هایی بودند که حذف شدند. کسانی که مسائل مشترک کمتری را با آنها به اشتراک گذاشته بودم، در مرحله بعدی قرار داشتند. در نهایت، دایرهٔ دوستانم را به تعداد انگشتان دست کاهش دادم. مزیت این کار این بود که کسانی که باقی ماندند، دوستانی بودند که واقعا از دیدن آنها لذت می‌بردم و مشتاق ملاقاتشان بودم.

زندگی خیلی کوتاه‌تر از آن است که کتاب‌هایی را که از آنها لذت نمی‌برم بخوانم.

مطالعهٔ رمان‌هایی که دیگر از آنها لذت نمی‌برید را متوقف کنید

بر غذاهایی که مواد مغذی را ارائه می‌دهند تمرکز کنید. اگر یک غذای خاص، هیچ ماده مغذی ندارد، از قرار دادن آن در وعده‌های غذایی خودداری کنید. یک مثال در این مورد، برنج سفید است. ارزش غذایی آن صفر است. بنابراین از اتلاف وقت برای آماده کردن آن خودداری کنید.

سوم، هر زمانی که می‌خواهید چیزی بخرید، فکر کنید که آیا به یکی از اموالی تبدیل خواهد شد که ۸۰ درصد مواقع از آن استفاده می‌کنید یا نه. اگر نه، در برابر وسوسهٔ خرید آن مقاومت کنید

شما کتاب‌های غیرداستانی را برای یادگیری می‌خوانید. از اصل پارتو برای یادگیری موارد مهم در سریع‌ترین حالت ممکن استفاده کنید.

تصور رایج غلط درباره قانون ۸۰/۲۰ این است که این قانون به انجام کارها به شیوه‌ای شتابزده و بی‌دقت تشویق می‌کند. اما این درست نیست. ما سعی نمی‌کنیم کارها را سمبل کنیم. بلکه، تمرکز و انرژی‌مان را به وظایفی که بیشترین تأثیر را در رابطه با اهداف‌مان می‌گذارند، اختصاص می‌دهیم.

لیست‌های طولانی کارهای روزانه، به بهره‌وری ما صدمه می‌زنند. آنها در واقع از انجام کارها جلوگیری می‌کنند

که باز زمان مسابقه می‌دهند

اکثر مردم، زمان زیادی را صرف کارهای کم‌ارزش می‌کنند. این کار، مانع پیشرفت آنها در پروژه‌های مهم می‌شود. جای تعجب نیست که بسیاری از افراد، هنگامی که باز زمان مسابقه می‌دهند احساس می‌کنند که درحال درجا زدن هستند.

خیلی دقیق بودن، می‌تواند باعث نتایج معکوس شود و زمانی که انگیزه‌ای برای ادامه دادن ندارید، شما را وادار کند که تسلیم شوید. در این مواقع، بر طی کردن ۸۰% راه تمرکز کنید

زمانی که می‌خواهید چیزی بخرید، فکر کنید که آیا به یکی از اموالی تبدیل خواهد شد که ۸۰ درصد مواقع از آن استفاده می‌کنید یا نه. اگر نه، در برابر وسوسهٔ خرید آن مقاومت کنید. این شیء، فقط خانهٔ شما را به‌هم‌ریخته خواهد کرد.

دارد: لیست‌های طولانی کارهای روزانه، به بهره‌وری ما صدمه می‌زنند. آنها در واقع از انجام کارها جلوگیری می‌کنند. بدتر از آن اینکه، مانع توانایی ما برای انجام کارهای مهم می‌شوند، چون وظایف غیرضروری، زمان در دسترس ما را تخلیه می‌کنند و تمرکزمان را از بین می‌برند. توصیه می‌کنم با استفاده از قانون ۸۰/۲۰، لیست‌های فعلی کارهای روزانه‌تان را به شکلی کاربردی تبدیل کنید. اول، تعداد اقلام موجود در فهرست کاری روزانه‌تان را به ۷ عدد محدود کنید. اگر می‌توانید به پنج مورد برسانید، این کار را انجام دهید. داشتن یک فهرست تخلیه مغزی هم اشکالی ندارد. اما فهرست کارهای روزانه شما، چیزی کاملا متفاوت است. دوم، لیست روزانه شما، تنها شامل وظایف باارزش می‌شود. هشتاد درصد از وظایفی که وسوسه خواهید شد در لیست‌تان قرار دهید، به اهداف‌تان کمک نخواهند کرد. بر ۲۰ درصدی که این کار خواهند کرد، تمرکز کنید.

ما برای کامل بودن تلاش نمی‌کنیم. بلکه در حال یادگیری مطالب و ایجاد مهارت‌های جدید برای اهداف خاص هستیم.

بخش کمی از ورودی‌ها، مسئول بخش زیادی از خروجی‌ها هستند.

بسیاری از وظایف می‌توانند برون‌سپاری شوند. برخی می‌توانند بدون هیچ مشکلی، به طور کامل نادیده گرفته شوند. با اولویت دادن به وظایف باارزش و قرار دادن بقیه در قسمت کم‌اهمیت، می‌توانید کنترل زمان‌تان را پس بگیرید. قادر خواهید بود وقت‌تان را در مناطقی سپری کنید که بیشترین تأثیر را دارند و بیشترین حس موفقیت را به شما می‌دهند.

اجازه دادن به اصل پارتو برای هدایت تصمیماتم، من را مجبور کرده است تا وسواسم را در مورد کارها و جزئیات کوچک، ترک کنم. این کار خوبی است. چیزهای کوچک به ندرت مهم هستند. تمرکز روی چیزهای بزرگ یعنی ۲۰%، موجب صرفه‌جویی در زمان گرانبها و افزایش ناگهانی بهره‌وری می‌شود و تاثیر قابل توجهی در زمینهٔ دستیابی به هدف دارد.

به سرعت آموختم که همهٔ جلسات ارزش شرکت کردن ندارند. اکثر آنها اتلاف وقت بود (برای من). بنابراین شروع به نادیده گرفتن آنها کردم و روی جلساتی تمرکز کردم که حضور من واقعا لازم بود. مشکلات متعددی در طی یک روز معمولی رخ می‌داد. این وسوسه وجود داشت که با همهٔ آنها با سطح توجه یکسانی برخورد کنم. اما متوجه شدم که بعضی از مشکلات مهم نیستند و بهتر است برای حرکت به جلو، نادیده گرفته شوند. ایمیل‌ها و پیام‌های فوری در محل کارم، خارج از کنترل بودند. حجم آنها بسیار زیاد بود، به طوری که همه افراد، ایمیل‌های خود را برای همه رونوشت می‌کردند. یاد گرفتم که می‌توانم بیشتر ایمیل‌ها و پیام‌ها را نادیده بگیرم.

در حقیقت، هر جایی که صحبت از تحقق بخشیدن نتایج بزرگتر با استفاده از اقدامات کوچکتر باشد، قانون ۸۰/۲۰ قابل اجرا است.