بریده‌هایی از کتاب دره موفقیت؛ یه کتابچه که بهتون یاد میده کی کنار بکشین (و کی بچسبین به کار)

در طول روز، و همه روزه از عضلاتتون استفاده می‌کنین. اما اونا رشد نمی‌کنن. شما هیکلتون مثل آقای یونیورس نیست، چون قبل از رسیدن به لحظه‌ای که فشار باعث می‌شه عضلاتتون شروع به رشد کردن کنن، تمرین رو ول می‌کنین. البته این کار طبیعیه کاملاً، چون احساس خستگی بیش از اندازه برای ماهیچه‌ها خطرناک و دردناکه. افرادی که توی این تمرینا موفقن، همهٔ تلاششون رو توی چند دقیقهٔ اول می‌کنن و در لحظات آخر نتیجه‌ش رو می‌بینن. افراد ناموفق دقیقاً همونقدر تلاش می‌کنن، ولی چند ثانیه زودتر از کار دست می‌کشن. این طبیعت انسان‌هاست، که وقتی دارن اذیت می‌شن کنار بکشن. اما این همون چیزیه که کمیاب بودن رو ایجاد می‌کنه.

این یه نقل قول از دیک کولینز،‌ یه دوندهٔ ماراتنه: «قبل از شروع به دویدن در مورد شرایطی که اگر اتفاق بیوفته باعث میشه متوقف بشین یا از مسابقه برین بیرون، تصمیم بگیرین. نباید برین توی مسابقه و با خودتون بگین: «خب،‌ یکم پام درد می‌کنه، دهنم خشک شده،‌ خوابم میاد،‌ خسته‌ام و هوا هم سرده و باد میاد.» و اینجوری تصمیم بگیرین که برین بیرون. اگه براساس احساسی که همین الان دارین،‌ قصد دارین تصمیم بگیرین،‌ احتمالاً تصمیم اشتباهی خواهید گرفت.»

تعداد زیادی از مردم توی باشگاه‌های سلامت ثبت‌نام می‌کنن (که تعداد بالای ثبت نام به باشگاه کمک می‌کنه نرخ‌ها رو معقول نگه داره)،‌ اما خود باشگاه کوچیکه، چون فقط تعداد کمی از آدما واقعاً به صورت مداوم بعد از ثبت نام به اونجا می‌رن. این پایهٔ ساخت سیستمه. اگه همهٔ اونایی که عضو شدن می‌اومدن،‌ هرگز نمی‌تونستی یه دوچرخه خالی پیدا کنی.

اگه هدفت اینه که لیدر یه بازار بشی، هرچی هزینه و وقت صرف کنی می‌ارزه همهٔ موفقیت‌های ما یه شکلن. همهٔ شکست‌هامون هم همین‌طور. وقتی موفق می‌شیم که یه کار مثال‌زدنی انجام بدیم. وقتی شکست می‌خوریم که خیلی زود جا بزنیم. وقتی موفق می‌شیم که در کاری که انجام میدیم، بهترین تو دنیا باشیم.

شما هیکلتون مثل آقای یونیورس نیست

آدمای با پشتکار،‌ قادرن برخلاف بقیه،‌ نوری که در انتهای یه تونل تاریک وجود داره و بقیه نمی‌تونن ببینن رو تصور کنن. در همین زمان،‌ باهوش‌ترین آدما واقع‌گران و اگه نوری اونطرف نباشه،‌ بی‌خودی تصورش نمی‌کنن.

فقط به این دلیل که می‌دونین توی درهٔ موفقیت هستین، نباید باعث بشه همین‌طور با خوشحالی باهاش زندگی کنین.

دفعهٔ بعدی که حس کردین به خاطر متوسط بودن توی یه کاری دلتون می‌خواد جا بزنین، بدونین که فقط دوتا انتخاب خوب دارین: جا بزنین یا مثال‌زدنی بشین. متوسط بودن برای بازنده‌هاست. فکر می‌کنین دارم خیلی خشن می‌شم؟ وقت و تلاش و شغل و شهرت شما ارزشمندتر از اون نیست که بخواین به متوسط بودن راضی بشین؟ متوسط بودن امن به نظر میاد،‌ اما این‌طور نیست. غیر قابل دیدنه. این باید آخرین انتخاب باشه- آسون‌ترین مسیر. وسوسهٔ اینکه بخواین متوسط باشین،‌ فقط یه نوعِ دیگه از جازدنه... نوعی که باید ازش دوری کنین. شما حقتون بیشتر از اینه که متوسط باشین.

احتمالاً خیلی از چیزهایی که دربارهٔ زندگی تو مدرسه یاد گرفتین، اشتباه بوده. اما بزرگ‌ترینِ این اشتباهات قطعاً این بوده که می‌گفتن: متوسط بودن راز موفقیته. وقتی که با دو تا نمرهٔ عالی، یک خیلی خوب، و سه تا خوب، از مدرسه به خونه برمی‌گردین، یعنی تقریباً خوب بودین. تصور کنین که یه بچهٔ طفلکی، یه خیلی عالی و چهار تا ضعیف گرفته. حتماً با خودتون می‌گین اون مشکل داره. حالا چند دهه از فکر اون روزهای مدرسه بیاین به سمت آینده، و به تصمیماتی که الان در زندگی‌تون می‌گیرین فکرکنین، اینکه امروز کدوم دکتر رو انتخاب کنین، به کدوم رستوران برین یا کدوم حسابدار رو استخدام کنین. چندبار به دنبال فردی بودین که تو چیزی که ازش نمی‌خواستید واقعاً خوب و قوی بوده؟ چندبار تا حالا از حسابدارتون انتظار داشتین که یه راننده یا بازیکن گلف خوب باشه؟

اغلب اوقات موانع رو با پشتکار و استقامت پشت سر می‌ذاریم. گاهی هم دلسرد می‌شیم و به نوشته‌های انگیزشی مثل این نوشته از وینس لمباردی که گفته: «آدم‌هایی که جا می‌زنن هیچ‌وقت برنده نمی‌شن و برنده‌ها هیچ‌وقت جا نمی‌زنن.» روی میاریم. این توصیهٔ بدیه. برنده‌ها خیلی زیاد جا می‌زنن، با این تفاوت که درست در زمان و مکان مناسب این‌کارو می‌کنن.

اپل هم کار مشابهی با آیتونز و آیپاد انجام داده. اول،‌ اونا از مزایای پلتفرم جدیدشون برای از بین بردن تاور رکوردز استفاده کردن. بعدش به جای اینکه در سردمداری‌شون استراحت کنن،‌ نوع سیستم‌ها و مزیت‌هایی رو درست کردن تا این رو که یه نفر اونقدر دووم بیاره که همین مسیر رو طی کنه و از طرف دیگه‌اش بیاد بیرون، به شدت سخت بشه. حرفه‌ای‌ها هم همین کارو می‌کنن. مثلاً قاضی‌ها،‌ به طور دائم سختی آزمون قضاوت رو بیشتر کردن که درهٔ موفقیت رو عمیق‌تر کرده باشن و زندگی رو برای اونایی که در طرف دیگه هستن و الان قاضی هستن بهتر کنن.

اما ممکنه بگین:‌ «صبر کن! الان گوگل با نسخه تحت وب ویرایشگرهای خودش،‌ سعی نمی‌کنه به مایکروسافت برسه؟» بله. اما حتی احتمالاً گوگل هم میدونه که نمی‌تونه بدون تغییر پلتفرم این‌کارو کنه (از رایانه‌های شخصی به وب). مایکروسافت درهٔ موفقیت آنچنان عمیق و پرهزینه‌ای رو درست کرده که غیرممکنه بشه ازش رد شد. اما حالا با یه پلتفرم جدید،‌ گوگل یه مسیر خیلی هموارتر رو پیش رو داره.

این هدفِ هر مردِ میدونیه: که یه درهٔ موفقیت آن‌چنان طولانی و عمیقی درست کنه که رقیبِ تازه وارد نتونه از پسش بربیاد. مایکروسافت همین کارو کرد. اونا اون‌قدر رابطه با این‌ور اون‌ور زدن و اون‌قدر استانداردهای مختلف تعریف کردن که اصولاً اینکه کسی بتونه ورد یا اکسل رو به چالش بکشه قابل تصور نیست، حداقل تا وقتی که پلتفرم عوض نشده. شرکت اینتویت هم راهش رو به درهٔ موفقیت پیدا کرد،‌ و نرم‌افزار سریع اکانتینگِ اونا،‌ همونقدر امنه که ورد به عنوان یه ویرایشگرِ متن هست. برای رقابت با خودتون مانع بسازین و برای مدتی پادشاه بمونین.

همون‌طور که سند استقلال آمریکا بهمون هشدار میده: «تمام تجربیات نشون داده که انسان‌ها بیشتر راغبن، وقتی بدی‌ها تحمل‌پذیره، اونا رو تحمل کنن تا اینکه با تغییر وضعیتی که بهش خو گرفتن وضع خودشون رو اصلاح کنن.» شما جسارت اینکه وقتی با یه بن‌بست مواجه شدین، جا بزنین رو دارین؟

درهٔ موفقیت در توزیع- بعضی از خرده‌فروش‌ها (مراکز خرید محلی و وب‌سایت‌ها)،‌ کار توزیع محصولات شما رو براتون راحت می‌کنن،‌ درحالی که بقیه (مثلا شرکت تارگت که یه شرکت آمریکائیه و کارش توزیع تولیداته) نیازمند یه سرمایه‌گذاری از شرکت شماست که ممکنه فقط هزینه‌اش رو دربیاره. قرار دادن محصولتون در والمارت احتمال اینکه محصولتون فروش بره رو به نسبت قرار دادن اون در وب خیلی بالاتر می‌بره. چرا؟ پراکندگی. همه در وب هستن ولی راه‌یابی به والمارت سخته.

درهٔ موفقیت در تمایلات- وقتی همه‌چیز مربوط به خودتون باشه،‌ خیلی آسون‌تر میشه. اما کناره‌گیری از قدرت و تکیه به سازمان برای تصمیم‌گیری‌ها سخته. اکثر مردم نمی‌تونن این‌کارو انجام بدن؛‌ اونا نمی‌تونن کنترل و قدرت تمام رو بگذارن کنار. اونا برای همیشه توی درهٔ موفقیت گیر می‌افتن.

درهٔ موفقیت در تمایلات- وقتی همه‌چیز مربوط به خودتون باشه،‌ خیلی آسون‌تر میشه. اما کناره‌گیری از قدرت و تکیه به سازمان برای تصمیم‌گیری‌ها سخته. اکثر مردم نمی‌تونن این‌کارو انجام بدن؛‌ اونا نمی‌تونن کنترل و قدرت تمام رو بگذارن کنار. اونا برای همیشه توی درهٔ موفقیت گیر می‌افتن.

درهٔ موفقیت در فرضیات- شما با یه سری از فرضیات درونی، به اینجایی که هستین رسیدین. اینکه اون فرضیات رو رها کنین و فرضیات جدید و بزرگ‌تری رو در درون خودتون به وجود بیارین،‌ ممکنه دقیقاً همون چیزی باشه که برای رفتن به سطح بعدی زندگیتون نیازه که انجام بدید. قهرمانایی که توی موقعیت‌ها و صنعت‌های مختلف خودشون رو بازآفرینی کردن (همه از مارتین لوتر کینگ جونیور،‌ تا ریچارد برانسون،‌ از زلما واتسون جورج تا جکوئلین نووگراتز)‌ همه این‌کار رو با روش کاملاً ثابتی انجام دادن – با طی کردن یه درهٔ موفقیت در تصورات و ادراکشون برای تغییر به یه چیز کاملا متفاوت.

درهٔ موفقیت در روابط- افراد و سازمان‌هایی وجود دارن که بتونن بعداً به شما کمک کنن،‌ اما فقط در صورتی که شما زمان و تلاشتون رو «الان» برای کار باهاشون سرمایه‌گذاری کنین،‌ حتی اگه الآن لزوماً برای شما زمان آسونی نباشه که این‌کارو انجام بدین. اون بچه‌ای که کارش رو توی شرکت از اتاق نامه‌ها شروع کرد- همونی که همه‌ش علاقه داشت یه کاری کنه و تا دیروقت توی شرکت باقی میموند تا کمک کنه،‌ اون بچه الان مدیرعامل شده! اون کوته‌نظرایی که همیشه منتظرِ یه لطف یا وقت استراحتن،‌ هیچ‌وقت به درهٔ موفقیت روابط نمی‌رسن، چون اونا روی ایجاد رابطه،‌ وقتی که ایجادشون سخت بود سرمایه‌گذاری نکردن.

درهٔ موفقیت در خطر کردن- بوت‌استرپرها،‌ اصل اینکه نمی‌تونن به تنهایی از عهده همه هزینه‌ها به خصوص با درآمدهای فعلی،‌ بر بیان رو از راه سختش یاد می‌گیرن. یه جورایی می‌رن و به بن‌بست می‌خورن و تازه می‌فهمن که اشتباه فکر می‌کردن و باید کمک می‌گرفتن:). این یه ریسکه که روی یه تکنیک جدید سرمایه‌گذاری کنی یا یه فضای بزرگ‌تر رو اجاره کنی. کارآفرینای موفق؛‌ تفاوت بین سرمایه‌گذاری برای گذشتن از درهٔ موفقیت (که یه حرکت هوشمندانه است)‌ و سرمایه‌گذاری روی چیزی که درواقع یه بازی بی‌هدفِ پرخطره رو می‌فهمن.