بریده‌هایی از کتاب دره موفقیت؛ یه کتابچه که بهتون یاد میده کی کنار بکشین (و کی بچسبین به کار)

در طول روز، و همه روزه از عضلاتتون استفاده می‌کنین. اما اونا رشد نمی‌کنن. شما هیکلتون مثل آقای یونیورس نیست، چون قبل از رسیدن به لحظه‌ای که فشار باعث می‌شه عضلاتتون شروع به رشد کردن کنن، تمرین رو ول می‌کنین. البته این کار طبیعیه کاملاً، چون احساس خستگی بیش از اندازه برای ماهیچه‌ها خطرناک و دردناکه. افرادی که توی این تمرینا موفقن، همهٔ تلاششون رو توی چند دقیقهٔ اول می‌کنن و در لحظات آخر نتیجه‌ش رو می‌بینن. افراد ناموفق دقیقاً همونقدر تلاش می‌کنن، ولی چند ثانیه زودتر از کار دست می‌کشن. این طبیعت انسان‌هاست، که وقتی دارن اذیت می‌شن کنار بکشن. اما این همون چیزیه که کمیاب بودن رو ایجاد می‌کنه.

این یه نقل قول از دیک کولینز،‌ یه دوندهٔ ماراتنه: «قبل از شروع به دویدن در مورد شرایطی که اگر اتفاق بیوفته باعث میشه متوقف بشین یا از مسابقه برین بیرون، تصمیم بگیرین. نباید برین توی مسابقه و با خودتون بگین: «خب،‌ یکم پام درد می‌کنه، دهنم خشک شده،‌ خوابم میاد،‌ خسته‌ام و هوا هم سرده و باد میاد.» و اینجوری تصمیم بگیرین که برین بیرون. اگه براساس احساسی که همین الان دارین،‌ قصد دارین تصمیم بگیرین،‌ احتمالاً تصمیم اشتباهی خواهید گرفت.»

تعداد زیادی از مردم توی باشگاه‌های سلامت ثبت‌نام می‌کنن (که تعداد بالای ثبت نام به باشگاه کمک می‌کنه نرخ‌ها رو معقول نگه داره)،‌ اما خود باشگاه کوچیکه، چون فقط تعداد کمی از آدما واقعاً به صورت مداوم بعد از ثبت نام به اونجا می‌رن. این پایهٔ ساخت سیستمه. اگه همهٔ اونایی که عضو شدن می‌اومدن،‌ هرگز نمی‌تونستی یه دوچرخه خالی پیدا کنی.

اگه هدفت اینه که لیدر یه بازار بشی، هرچی هزینه و وقت صرف کنی می‌ارزه همهٔ موفقیت‌های ما یه شکلن. همهٔ شکست‌هامون هم همین‌طور. وقتی موفق می‌شیم که یه کار مثال‌زدنی انجام بدیم. وقتی شکست می‌خوریم که خیلی زود جا بزنیم. وقتی موفق می‌شیم که در کاری که انجام میدیم، بهترین تو دنیا باشیم.

شما هیکلتون مثل آقای یونیورس نیست

آدمای با پشتکار،‌ قادرن برخلاف بقیه،‌ نوری که در انتهای یه تونل تاریک وجود داره و بقیه نمی‌تونن ببینن رو تصور کنن. در همین زمان،‌ باهوش‌ترین آدما واقع‌گران و اگه نوری اونطرف نباشه،‌ بی‌خودی تصورش نمی‌کنن.

فقط به این دلیل که می‌دونین توی درهٔ موفقیت هستین، نباید باعث بشه همین‌طور با خوشحالی باهاش زندگی کنین.

دفعهٔ بعدی که حس کردین به خاطر متوسط بودن توی یه کاری دلتون می‌خواد جا بزنین، بدونین که فقط دوتا انتخاب خوب دارین: جا بزنین یا مثال‌زدنی بشین. متوسط بودن برای بازنده‌هاست. فکر می‌کنین دارم خیلی خشن می‌شم؟ وقت و تلاش و شغل و شهرت شما ارزشمندتر از اون نیست که بخواین به متوسط بودن راضی بشین؟ متوسط بودن امن به نظر میاد،‌ اما این‌طور نیست. غیر قابل دیدنه. این باید آخرین انتخاب باشه- آسون‌ترین مسیر. وسوسهٔ اینکه بخواین متوسط باشین،‌ فقط یه نوعِ دیگه از جازدنه... نوعی که باید ازش دوری کنین. شما حقتون بیشتر از اینه که متوسط باشین.

احتمالاً خیلی از چیزهایی که دربارهٔ زندگی تو مدرسه یاد گرفتین، اشتباه بوده. اما بزرگ‌ترینِ این اشتباهات قطعاً این بوده که می‌گفتن: متوسط بودن راز موفقیته. وقتی که با دو تا نمرهٔ عالی، یک خیلی خوب، و سه تا خوب، از مدرسه به خونه برمی‌گردین، یعنی تقریباً خوب بودین. تصور کنین که یه بچهٔ طفلکی، یه خیلی عالی و چهار تا ضعیف گرفته. حتماً با خودتون می‌گین اون مشکل داره. حالا چند دهه از فکر اون روزهای مدرسه بیاین به سمت آینده، و به تصمیماتی که الان در زندگی‌تون می‌گیرین فکرکنین، اینکه امروز کدوم دکتر رو انتخاب کنین، به کدوم رستوران برین یا کدوم حسابدار رو استخدام کنین. چندبار به دنبال فردی بودین که تو چیزی که ازش نمی‌خواستید واقعاً خوب و قوی بوده؟ چندبار تا حالا از حسابدارتون انتظار داشتین که یه راننده یا بازیکن گلف خوب باشه؟

اغلب اوقات موانع رو با پشتکار و استقامت پشت سر می‌ذاریم. گاهی هم دلسرد می‌شیم و به نوشته‌های انگیزشی مثل این نوشته از وینس لمباردی که گفته: «آدم‌هایی که جا می‌زنن هیچ‌وقت برنده نمی‌شن و برنده‌ها هیچ‌وقت جا نمی‌زنن.» روی میاریم. این توصیهٔ بدیه. برنده‌ها خیلی زیاد جا می‌زنن، با این تفاوت که درست در زمان و مکان مناسب این‌کارو می‌کنن.