بریده‌هایی از کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند

مرد واقعی کسی هست که بدون شرم، اشک می‌ریزد، از صمیم قلبش شعر می‌خواند، اپرا را در روحش حس می‌کند و هرچه که برای دفاع از یک زن لازم است، انجام می‌دهد.

پدر همیشه به او می‌گفت مرد واقعی کسی هست که بدون شرم، اشک می‌ریزد، از صمیم قلبش شعر می‌خواند، اپرا را در روحش حس می‌کند و هرچه که برای دفاع از یک زن لازم است، انجام می‌دهد.

تجربه ثابت کرده است که بچه‌ها چیزی از جوانی پدر و مادرشان نمی‌دانند.

مادر به آن‌ها گفت: «می‌خوام درس زندگی بهتون بدم. آره، ما گیر افتادیم، اما چی کار کردیم؟ کلی با هم کیف کردیم و خندیدیم. خواهرها باید همیشه همین طوری کنار هم باشن، حتی وقتی توی گل گیر افتادن.»

شاید در زمانی دیگر، یک پیرمرد سیاه‌پوست و یک زن جوان سفیدپوست می‌توانستند همدیگر را در آغوش بگیرند، اما هنوز زمان و مکان مناسبش فرا نرسیده بود. او دستان جامپین را گرفت، فشرد و سپس از اسکله بیرون آمد.

فکر نکن شعر فقط برای آدم‌های خاصی به درد می‌خوره. شعرهای دوست‌داشتنی زیادی توی دنیا داریم. مثلاً بعضی‌هاشون درباره طبیعت یا حتی جنگ هستن. شعر برای این هدف سروده می‌شه که یه حس خاصی بهت بده.

اینجا متعلق به توست اگر هیچ‌گاه تو را ندیدم اگر تو را نشناختم. بدان که مراقبت هستم می‌شناسمت عاشقت هستم تا ابد

پدر همیشه به او می‌گفت مرد واقعی کسی هست که بدون شرم، اشک می‌ریزد، از صمیم قلبش شعر می‌خواند، اپرا را در روحش حس می‌کند و هرچه که برای دفاع از یک زن لازم است، انجام می‌دهد

این بخش جالب هر بازی است که طرفین هیچ حرفی نزنند و حتی برای مدت زیادی دیده نشوند.

مرگ یک عارضه ناگهانی بود که باعث می‌شد تمام نقشه‌ها منتفی شوند.

کیا، تو نمی‌تونی به خاطر هر چیزی فرار کنی. گاهی وقتا باید سر یه موضوعی بحث کنی و با مشکلت روبه‌رو بشی.»

برگ‌های پاییزی نمی‌افتند؛ آن‌ها پرواز می‌کنند. این تنها فرصت آن‌ها برای اوج گرفتن است. برگ‌ها در تشعشع نور خورشید به گردش درآمدند و خود را اسیر بازی باد کردند.

شاید عشق مثل زمینی است که آن را شخم زده‌اید، اما هنوز چیزی در آن نکاشته‌اید.

الان، چیزای دیگه‌ای بهم ثابت شده. هیچ‌کس توی این دنیا نیست که بشه بهش اعتماد کنی. او از صمیم قلب به خودش قول داد که به کسی اعتماد نکند و عاشق کسی نشود.

«خیلی‌ها مغزشون رو به اندازه کافی پر نمی‌کنن. ما همه مثل زرافه‌های تنبلی هستیم که برای رسیدن به مرحله‌های بالاتر، گردنشون رو دراز نمی‌کنن.»

شاید عشق مثل زمینی است که آن را شخم زده‌اید، اما هنوز چیزی در آن نکاشته‌اید.

آن‌ها همیشه برگ برنده را در اختیار دارند، چون هر نسلی که جلوتر می‌آیند، ژن‌های نجیب‌تری پرورش می‌دهد. این درس اخلاق نیست، بلکه یک اصل ساده ریاضی محسوب می‌شود.

وابستگی به مردم، عاقبتی جز درد ندارد.

وابستگی به بقیه، شما را زمین‌گیر می‌کند.

مرداب، فضایی از یک هالهٔ نور است، جایی که سبزه‌ها رشد می‌کنند و جریان آب، سر به آسمان می‌زند، نهرها در آن جریان دارند و خورشید را با خود به دل دریا می‌برند، و پرندگان پا بلند جذاب، در برابر غرش هزاران غاز برفی از خود ایستادگی نشان می‌دهند.