بریده‌هایی از کتاب من آنچه شرط بلاغ است...

بسیار دیده‌ام پدر و مادرهایی را که چون دل خوشی از حکومت و دولت‌شان ندارند و برای این‌که برای خودشان یک دل‌خنکی ایجاد کنند، آن‌چنان داستان‌هایی از رفاه و امنیت و آسایش دورهٔ گذشته و موقعیت اجتماعی خودشان می‌بافند که آدم فکر می‌کند اینها هر روز با شاه پالوده می‌خوردند و با ملکه آشپزی می‌کردند! نکنید این کارها را! بچه‌های شما بیش از آن‌که از این رویدادهای بی‌پایه درس و سرمشق بگیرند، اولاً دچار لطمهٔ شدید روحی می‌شوند که چرا این شانس را نداشته‌اند که در بهشت قدیمی مورد ستایش شما به دنیا بیایند و در مرحلهٔ بعدی هم اگر پرت‌وپلاهای شما را باور کنند در دل‌شان حتماً حکمی بر بلاهت شما خواهند داد که چنین وضع مطلوبی را چرا به‌هم زدید؟ مگر خدای ناکرده دیوانه بودید؟

بیشتر ما از سقوط موفق‌ها خوشحال می‌شویم بی‌آن‌که کوچک‌ترین سودی برای ما داشته باشد؛ و خنده‌دارتر این که اصلاً هم دوست نداریم کسی ما را حسود بشناسد، حتی اگر آن کس، وجدان خودمان باشد.

این صورت‌های طلبکار و اخموی عابران خیابان‌ها را که می‌بینید بیشتر به خاطر دور بودن‌شان از بیابان و صحرا و کویرو رودخانه است

چه زدوخورد وحشتناکی بین ملتی برقرار شده که روزگاری سعی می‌کردند همدیگر را کمتر از «برادر» خطاب نکنند...

«باور اشباع‌شده» یعنی آن‌قدر شیفتهٔ باورهایت شوی که حتی حاضر نشوی یک رأی مخالف خود را در حتی بین هزاران رأی موافق تحمل کنی. «باور اشباع‌شده» یعنی این‌که بحث‌های معمولی و روزمرهٔ خود با اطرافیانت را هم به جدل بکشی و از آن مواضع کوتاه نیایی تا مثلاً برتری! ات خدشه‌دار نشود. برتراند راسل، فیلسوف معروف انگلیسی، نکتهٔ قابل توجهی را مطرح می‌کند و می‌گوید: اگر عقیده‌ای خلاف عقیده‌ی‌تان، شما را عصبانی می‌کند مطمئن باشید که برای آن دلایل کافی ندارید والّا در بدیهیات، اگر کودکی به شما بگوید که مثلاً قطب شمال در استوا قرار دارد شما بیش از آن‌که عصبی شوید برایش فقط دل می‌سوزانید، مگر این‌که اطلاعات جغرافیایی شما هم مشکلاتی داشته باشد!

به بچه‌ها با تصور این‌که درکی از تشخیص و تفکیک دروغ از راست ندارند دروغ نگویید.

فراموش‌مان نشود مدیریت کاستی‌ها بر عهدهٔ خود ماست و به قول فرزانه‌ای، «زندگی خوب» بیشتر مدیون مدیریت خوب «بدآمد» هاست تا شرکت در شادی «خوش‌آمدها».

اعتقاد راسخ دارم که اگر کسی حرفی برای گفتن داشته باشد حتماً همان مختصرش هم کفایت می‌کند. واقعاً لازم نیست که نویسنده این همه شاخهٔ سبز درختان را برای زیاده‌گویی‌هایش قربانی کند! فقط یک جملهٔ «من می‌اندیشم پس هستم» رنه دکارت، فیلسوف فرانسوی، توانست دنیایی را تحت تأثیر درآورد و به تغییر وادارد.

اگر سخن فی‌نفسه قابلیت شنیده شدن داشته باشد، به دور از متر زمان بالاخره روزی روزگاری به قول شیخ شهاب‌الدین سهروردی به گوشی خواهد رسید.

از من به شما نصیحت هیچ‌گاه و در هیچ هدف و مقوله‌ای به دنبال برآورده شدن صددرصد انتظاراتتان نباشید که نمی‌شود. در دسترسی به هدف باید نسبیت را در نظر بگیرید...