بریده‌هایی از کتاب من آنچه شرط بلاغ است...

می‌شود و خیلی ساده هم می‌شود که همهٔ ناکامی‌ها را به هزاران کس و جریان نسبت داد و از پذیرش مسئولیت گریخت؛ اما آیا در این نسبت دادن راه چاره‌ای هم وجود خواهد داشت؟ قطعاً نه. پس با فرار از حقیقت به جایی نمی‌رسیم.

بسیار دیده‌ام پدر و مادرهایی را که چون دل خوشی از حکومت و دولت‌شان ندارند و برای این‌که برای خودشان یک دل‌خنکی ایجاد کنند، آن‌چنان داستان‌هایی از رفاه و امنیت و آسایش دورهٔ گذشته و موقعیت اجتماعی خودشان می‌بافند که آدم فکر می‌کند اینها هر روز با شاه پالوده می‌خوردند و با ملکه آشپزی می‌کردند! نکنید این کارها را! بچه‌های شما بیش از آن‌که از این رویدادهای بی‌پایه درس و سرمشق بگیرند، اولاً دچار لطمهٔ شدید روحی می‌شوند که چرا این شانس را نداشته‌اند که در بهشت قدیمی مورد ستایش شما به دنیا بیایند و در مرحلهٔ بعدی هم اگر پرت‌وپلاهای شما را باور کنند در دل‌شان حتماً حکمی بر بلاهت شما خواهند داد که چنین وضع مطلوبی را چرا به‌هم زدید؟ مگر خدای ناکرده دیوانه بودید؟

بیشتر ما از سقوط موفق‌ها خوشحال می‌شویم بی‌آن‌که کوچک‌ترین سودی برای ما داشته باشد؛ و خنده‌دارتر این که اصلاً هم دوست نداریم کسی ما را حسود بشناسد، حتی اگر آن کس، وجدان خودمان باشد.

به بچه‌ها با تصور این‌که درکی از تشخیص و تفکیک دروغ از راست ندارند دروغ نگویید.

چه زدوخورد وحشتناکی بین ملتی برقرار شده که روزگاری سعی می‌کردند همدیگر را کمتر از «برادر» خطاب نکنند...

«باور اشباع‌شده» یعنی آن‌قدر شیفتهٔ باورهایت شوی که حتی حاضر نشوی یک رأی مخالف خود را در حتی بین هزاران رأی موافق تحمل کنی. «باور اشباع‌شده» یعنی این‌که بحث‌های معمولی و روزمرهٔ خود با اطرافیانت را هم به جدل بکشی و از آن مواضع کوتاه نیایی تا مثلاً برتری! ات خدشه‌دار نشود. برتراند راسل، فیلسوف معروف انگلیسی، نکتهٔ قابل توجهی را مطرح می‌کند و می‌گوید: اگر عقیده‌ای خلاف عقیده‌ی‌تان، شما را عصبانی می‌کند مطمئن باشید که برای آن دلایل کافی ندارید والّا در بدیهیات، اگر کودکی به شما بگوید که مثلاً قطب شمال در استوا قرار دارد شما بیش از آن‌که عصبی شوید برایش فقط دل می‌سوزانید، مگر این‌که اطلاعات جغرافیایی شما هم مشکلاتی داشته باشد!

فقط برای لحظاتی دنیایی را مجسم کنید که دیگر قضاوت دیگران برای‌تان اعتباری نداشته باشد؟ یعنی به عبارت ساده‌تر برای خودتان و فقط برای رضایت خودتان زندگی کنید و قضاوت خارج از وجود خودتان را از میان بردارید. قول می‌دهم درصد قابل توجهی از مشکلات به‌خودی‌خود حل خواهد شد. باور کنید زندگی بارش به این سنگینی‌ها هم که خیلی‌ها می‌پندارند نیست. فقط کافی است که ما خودمان به این باور برسیم که تعهدی به کسی نداده‌ایم که با معیارهای آنها زندگی‌مان را تنظیم کنیم!

فراموش‌مان نشود مدیریت کاستی‌ها بر عهدهٔ خود ماست و به قول فرزانه‌ای، «زندگی خوب» بیشتر مدیون مدیریت خوب «بدآمد» هاست تا شرکت در شادی «خوش‌آمدها».

اعتقاد راسخ دارم که اگر کسی حرفی برای گفتن داشته باشد حتماً همان مختصرش هم کفایت می‌کند. واقعاً لازم نیست که نویسنده این همه شاخهٔ سبز درختان را برای زیاده‌گویی‌هایش قربانی کند! فقط یک جملهٔ «من می‌اندیشم پس هستم» رنه دکارت، فیلسوف فرانسوی، توانست دنیایی را تحت تأثیر درآورد و به تغییر وادارد.

انگار همهٔ ما در حال خلاف‌کاری هستیم. به‌نظرم قبل از هر قدمی اول بایدفکری برای محدود کردن دایرهٔ جرم بکنیم چراکه دامنه‌اش آن‌قدر وسیع شده که اکثریت قریب به‌اتفاق افراد جامعه را در برگرفته و اصلاً کراهت جرم را از بین برده.

اگر سخن فی‌نفسه قابلیت شنیده شدن داشته باشد، به دور از متر زمان بالاخره روزی روزگاری به قول شیخ شهاب‌الدین سهروردی به گوشی خواهد رسید.

از من به شما نصیحت هیچ‌گاه و در هیچ هدف و مقوله‌ای به دنبال برآورده شدن صددرصد انتظاراتتان نباشید که نمی‌شود. در دسترسی به هدف باید نسبیت را در نظر بگیرید...

دموکراسی بدون آمادگی و بسترسازی قطعاً به هرج‌ومرج و خلق دیکتاتورهای تازه خواهد انجامید. این را مطمئن باشید.

اگر در جامعه می‌بینیم که نشاط نداریم شاید که یک دلیلش این باشد که ما بیش از اندازه کلمه "متاسفانه" را به‌کار می‌گیریم یا کلمهٔ "شوربختانه " ابداع تازه ایرانیان خارج نشین!!

کجای این بانک‌ها با این سودهای کمرشکن، اسلامی است؟

چرا بزرگسالان ما در همان محافل و گفت‌وگوهای خصوصی و خانوادگی هم تحمل شنیدن رأیی مخالفِ رأی خود را ندارند و کارشان به جدل می‌کشد؟ خیلی ساده است، برای این‌که در کودکی و در مدرسه هرگز فرصتی نداشتند تا عقیدهٔ مخالف‌شان را جلو مقام برتر اظهار کنند، چه برسد به آن‌که بخواهند آن را اجرایی کنند!

انسان‌ها فطرتاً برابر زاده نشدند و فقط حقوق اجتماعی و انسانی‌شان با یکدیگر برابر است و لاغیر

ما در کودکی به آنها یاد نداده‌ایم که برای اثبات حرف خود باید مطالعه کنند، دلیل پیدا کنند و بعد به دنبال اثبات حرف و شخصیت خود برآیند

از شما چه پنهان، در حد معمول و معقول خیلی هم آرزوی برآورده‌نشده ندارم چراکه چند سالی است وقتی دیدم نمی‌توانم امکاناتم را به حد توقعم برسانم فروتنانه توقعم را در حد امکاناتم تنظیم کردم

نمی‌دانم؛ شاید هم غریزی و غیرارادی این روش‌ها را برمی‌گزیدند. واقعا نمی‌دانم! اما اجازه بدهید بگویم به‌اقتضای تجربهٔ سنی‌ام سرنوشتی قطعی و تکراری برای این‌گونه افراد