بریده‌هایی از کتاب زمین آدم‌ها

ديگر از رگبارها شكايتی ندارم. جادوی اين پيشه دنيايی را در برابرم گشوده كه تا دو ساعت ديگر، در آن با اژدهاهای سياه و قله‌هايی با تارك آذرخش‌های آبی‌رنگ دست و پنجه نرم خواهم كرد

نقطه‌هايی روشن در دل تاريكی می‌درخشيدند، آتش سيگارهايی بودند نشانگر آدم‌هايی در فكر فرو رفته.

چراغ‌های خيابان رژه می‌رفتند، فرودگاه نزديك می‌شد و اتوبوس كهنه ديگر چيزی نبود جز پيله‌ای خاكستری كه آدم‌ها تغيير شكل يافته از آن بيرون می‌آمدند.

به خودم می‌باليدم كه از كنار اين ناشناس‌هايی كه از آن‌چه در دلم می‌گذشت بی‌خبر بودند بگذرم. اين از همه‌جا بی‌خبرها توجهی به من نداشتند، اما دغدغه‌ها و انگيزه‌هاشان را سحرگاه فردا، توی كيسه‌های پستی به دست من می‌سپردند. به ثمر رسيدن يا نرسيدن آرزوها و اميدهاشان دست من بود.

آه! كه اين افعیِ «موتريل» خوب به يادم خواهد ماند. به نظر ناچيز می‌آمد، شايد با زمزمه‌ی آرامش چند قورباغه‌ای را خشنود می‌كرد، اما فقط با يك چشم می‌خوابيد و چشم ديگرش هميشه باز بود. در اين زمينِ فرود اضطراری، زير علف‌ها دراز كشيده بود و از دو هزار كيلومتری مرا می‌پاييد. در اولين فرصتی كه به دست بياورد، مرا به تلی از آتش تبديل خواهد كرد

آن شب چه درس جغرافيای عجيبی گرفتم. گيومه مرا با اسپانيا آشنا نمی‌كرد، از اين سرزمين برای من رفيقی ساخت

لبخندی بسيار خيرخواهانه به لب داشت، خيلی ساده به من گفت: «توفان، مه و برف گهگاه مزاحمت خواهد شد. در آن موقع به كسانی فكر كن كه پيش از تو با همه‌ی اين چيزها رودررو شده‌اند و خيلی ساده به خودت بگو : «اگر ديگران از اين بحران‌ها موفق بيرون آمده‌اند، پس باز هم می‌توان از آن‌ها جان سالم به در برد

گفت: «با قطب‌نما بر فراز دريای ابرهای اسپانيا پرواز كردن بسيار زيباست، خيلی هم دلپسند، اما...» بعد باز هم شمرده‌تر اضافه كرد: «ولی يادتان باشد: زير اين دريای ابرها، ابديت نهفته است.»

خلبانی كه هواپيمايش از كار افتاده، يا دچار نقص فنی شده اگر وارد توده‌ی متراكم ابرهای پنبه‌گونه می‌شد، بيم آن می‌رفت با صخره‌ها، بی‌آن كه ببيندشان برخورد كند.

پيش‌كسوت‌ها بلد بودند چه‌گونه ما را وادارند احترام‌شان را نگه داريم. اما گهگاه يكی از آن‌ها، برای ابد محترم می‌ماند و از سفر بازنمی‌گشت.

انسان موقعی كه به سد و مانعی برمی‌خورد می‌تواند به موجوديتش پی ببرد.

زمين بيش از همه‌ی كتاب‌ها به ما می‌آموزد.

آدم با فعل بودن می‌آيد و انسان با فعل شدن، يا درواقع هيچ‌كس انسان زاده نمی‌شود، آدم به دنيا می‌آيد و بعد اگر سعادتش را پيدا كند، انسان می‌شود.

امروزه ديگر خواننده‌ی حرفه‌ای نداريم. (منظورم خواننده‌ای است كه كتاب برايش از نان شبش هم واجب‌تر است

اين تأسف‌آور است، چون كتاب مانند بسياری چيزهای ديگر از فهرست سرگرمی‌های ذهنی هم‌وطنان‌مان حذف شده.

شاعر در يك يا چند بيت شعر چيزی را می‌گنجاند كه نويسنده بايد در صفحه‌های بسيار، آن هم از زبان شخصيت‌هايی گوناگون بيان كند.

فيلسوفِ دارای انديشه ولی فاقد رساله، فيلسوف نيست. كسی چه خواهد دانست كه در ذهن او چه گذشته، در زندگی با انديشه و عمل به چه نتيجه‌هايی رسيده، به چه قانون‌هايی در طبيعت پی برده، چه رازهايی را گشوده و چه‌گونه از موجودی ضعيف كه حتا توان دفاع از خودش را در برابر آسيب‌ها ندارد، چه نيمه خدايی ساخته.

فيلسوفِ دارای انديشه ولی فاقد رساله، فيلسوف نيست.

او رسالتش را در اين خطر كردن می‌داند، خطری كه همه‌ی انسان‌های بزرگ به آن دست يازيده‌اند تا بشريت به اين‌جا برسد كه رسيده است.

«مؤلف زمين آدم‌ها» يك بار ديگر، و اين بار با صدايی بلند و قاطع خواهد گفت كه پس از بزرگ شدن با «چه يأس و سرخوردگی» اسف‌باری پارك و خانه‌ی زمان كودكی خود را كه دورش ديوار كشيده‌اند از بيرون نگريسته است و چه سان از كوچكی و تنگ و تاريك بودن خانه و پاركی كه در ذهن و خاطره‌هايش ابعادی بی‌نهايت داشته‌اند به شگفت آمده و سرانجام فهميده است كه «ديگر راهی به آن بی‌نهايت نخواهد داشت، زيرا از اين پس فقط بايد وارد بازی شد و نه وارد باغ. »