بریده‌هایی از کتاب زمین آدم‌ها

برای شناختن دنيا امروز همان زبانی را به كار می‌بريم كه برای دنيای ديروز ساخته شده بود. اگر گمان می‌كنيم زندگی گذشته با سرنوشت‌مان بيش‌تر هماهنگی دارد، فقط به اين دليل است كه بهتر با زبان‌مان جور درمی‌آيد.

درد دل كردن‌هايی را هم كه به صدای آهسته صورت می‌گرفت می‌شنيدم. درباره‌ی بيماری‌ها، بی‌پولی و دغدغه‌های غم‌انگيز خانوادگی. نشان‌دهنده‌ی ديوارهای زندان سرد و تيره‌ای بودند كه اين افراد خود را در آن به بند كشيده بودند.

فقط آدم‌ها هستند كه می‌توانند آتش بيفروزند

هيچ می‌دانی سرزمين‌هايی هست كه مردانش همين كه چشم‌شان به تو می‌افتد، تفنگ‌شان را به سويت نشانه می‌روند؟

آدم‌ها موقعی كه در ماجرايی درگير شدند ديگر از آن هراسی ندارند.

در دنيا فقط يك چيزِ واقعآ شكوهمند وجود دارد و آن روابط انسانی است. با كار كردن فقط به خاطر مسائل مادی، به دست خودمان زندان‌مان را می‌سازيم. تنها و فقط با سكه‌ی قلبی كه به دست می‌آوريم، سكه‌ای كه هيچ چيز ارزشمندی كه بتوان با آن زندگی كرد برای‌مان فراهم نمی‌آورد، خود را در آن به بند می‌كشيم.

نشان اين است كه سِفر تكوين هنوز به پايان نرسيده و ما وظيفه داريم نسبت به خودمان و جهانی كه در آن زندگی می‌كنيم، آگاهی پيدا كنيم. روی ظلمت جهل پلی به‌سوی روشنايی بيندازيم. تنها كسانی از اين وظيفه بی‌خبرند كه خردشان بی‌قيدی است، بی‌قيدی‌ای كه خودپسندانه‌اش می‌پندارند، اما همه چيز اين خرد را نفی می‌كند!

هنگامی می‌توانيم به راحتی نفس بكشيم كه با هدفی مشترك به برادران‌مان پيوسته‌ايم ــ هدفی كه بيرون از ماست. تجربه نشان می‌دهد كه دوست داشتن به هيچ وجه در نگاه كردن به يكديگر نيست، بلكه دسته‌جمعی به يك سو نگريستن است. آدم‌ها نمی‌توانند باهم دوست باشند مگر موقعی كه به يك طناب بسته باشند و به سوی همان قله‌ای صعود كنند كه همديگر را در آن باز خواهند يافت.

در دنيايی كه زندگی به اين خوبی به زندگی می‌پيوندد، دنيايی كه گل‌ها در بستر باد به گل‌ها می‌آميزند، جايی كه قو با همه‌ی قوها آشناست، فقط انسان‌ها هستند كه بنای انزواشان را بنياد می‌نهند.

انسان بودن دقيقآ يعنی مسئول بودن، يعنی احساس شرمندگی كردن در برابر حقارت‌هايی كه به نظر نمی‌آيد مسئولش بوده باشد و نيز باليدن به پيروزی‌هايی كه رفقايش به دست آورده‌اند. فرد با كار گذاشتن سنگِ خودش می‌تواند ادعا كند در بنا كردن دنيا سهيم بوده است.