بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

آن‌ها مهارت‌های مشاهده‌گریِ خود را ارتقا دادند، از استعدادهای خود بهره بردند و خلاقیت خود را برای شناسایی مشکلات موجود شکوفا ساختند؛ مشکلاتی که خودشان تجربه کردند یا از تجربهٔ دیگران مطلع شدند، مشکلاتی که شاید قبلاً دیده بودند، اما هیچ‌وقت به حل آن‌ها فکر نکرده بودند، مشکلاتی که آزاردهنده بودند، اما لزوماً دغدغه‌های ذهنیِ هرکسی نبودند.

آیا واقعاً برای زندگی خود برنامهٔ مفصلی می‌خواهید که دقیقاً بدانید ماه بعد، سال بعد و دههٔ بعد چه روی خواهد داد؟ جواب خیلی از افراد منفی است. در اصل، تردید باعث انتخاب می‌شود. به فرصت می‌انجامد. باعث شگفتی می‌شود!

«خیلی اوقات مردم نگران سوارشدن قطار در زمان درست هستند؛ ولی نگران سوارشدن در قطار درست نیستند.»

نگرش شما بزرگ‌ترین عامل تعیین‌کننده است برای این‌که چه‌کاری را می‌توانید به انجام برسانید، و شما به‌تنهایی نگرش خود را کنترل می‌کنید. نوآوران حقیقی حتی در شرایط بسیار دشوار راه‌حل خودشان را پیدا می‌کنند.

اساساً این مسئولیت خود ماست که مسیر خودمان را انتخاب کنیم. مجبور هم نیستم که دفعهٔ اول در مسیر درست باشیم. زندگی معمولاً فرصت‌های زیادی برای آزمایش در اختیار ما قرار می‌دهد و مهارت‌ها و اشتیاق ما را به‌روش‌هایی جدید و غافل‌گیرانه با هم درمی‌آمیزد. حتی مهم‌تر این‌که ردشدن نیز قابل‌قبول است. درواقع، شکست بخش مهمی از فرایند یادگیری زندگی است. درست مانند تکامل که مجموعه‌ای از آزمایش‌های آزمون‌وخطاست، زندگی نیز پر از آغازهای غلط و لغزش‌های ناگزیر است. هیچ‌یک از ما با اولین تلاش نتوانسته راه برود یا دوچرخه‌ای براند. چرا از دانش‌آموزان و بزرگ‌سالان انتظار داریم در اولین تلاش، وظایف پیچیده را به انجام برسانند؟ کلید موفقیت تواناییِ گرفتن درس‌هایی از متن هریک از این تجارب و پیشرفت با آن اطلاعات و دانش جدید است.

درواقع، کارآفرینی طیفی از مهارت‌های مهم زندگی را پرورش می‌دهد: از رهبری و تیم‌سازی گرفته تا مذاکره، نوآوری و تصمیم‌گیری.

لویس پو، یک فعال محیط‌زیست که عرض قطب شمال را شنا کرد تا توجه همگان را به مسائل پیش روی سیاره‌مان جلب کند، جملهٔ غم‌انگیزی دارد: «همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.»

چرا بیش‌تر ما مشکلات را به‌شکل فرصت‌هایی در زندگیِ روزمرهٔ خود نمی‌بینیم؟ چرا تیم‌هایی که قبلاً توصیف‌شان کردم، باید منتظر یک تکلیف کلاسی می‌شدند تا مرزهای تخیل‌شان را گسترش دهند؟ دراصل، ما یاد نگرفته‌ایم که مشکلات را با آغوش باز بپذیریم. یاد گرفته‌ایم که باید از مشکلات بپرهیزیم یا به‌نحوی ناله و شکایت کنیم.

در مدرسه معمولاً دانش‌آموزان را به‌عنوان فرد ارزیابی می‌کنند و طبق منحنی‌ای نمره‌دهی می‌شوند. خلاصه، وقتی برنده می‌شوند که دیگری چیزی می‌بازد. نه‌تنها این مسئله تنش‌زاست، بلکه روشی نیست که بیش‌تر سازمان‌ها اعمال می‌کنند. خارج از مدرسه، معمولاً افراد با هدفی مشترک و به‌صورت گروهی کار می‌کنند؛ پس وقتی برنده می‌شوند، بقیه هم برنده می‌شوند. درواقع، در دنیای کسب‌وکار، معمولاً تیم‌های کوچکی هستند که درون تیم‌های بزرگ‌تر جای گرفته‌اند و هدف در هر سطحی، موفق‌شدن همه است.

اگر می‌خواهید به چیزی دست یابید، کلید موفقیت شروع حرکت در آن مسیر است. به خودتان اجازهٔ انجام آن را بدهید. در سازمان خود حفره‌ها و جاهای خالی را جست‌وجو کنید، چیزی را که می‌خواهید درخواست دهید، روش‌هایی پیدا کنید تا از مهارت‌ها و تجارب خود نهایت استفاده را ببرید، برای برداشتن اولین قدم مشتاق باشید و کارهای قبلی‌تان را پیش ببرید. همیشه فرصت‌هایی منتظر بهره‌برداری شما وجود دارند.

«هرچی سخت‌تر کار کنی، خوش‌شانس‌تر می‌شی.»

«هرگز هیچ فرصتی رو برای افسانه‌ای‌شدن از دست ندین.»

آن لحظه پرافتخارترین لحظهٔ زندگی من بود؛ زیرا تحصیلات تکمیلی را به‌خاطر خودم شروع می‌کردم نه برای دیگران.

مردمی که به سطح بالا می‌رسند، سخت‌تر از اطرافیان‌شان کار می‌کنند، انرژی بیش‌تری دارند که آن‌ها را رو به جلو پیش می‌راند و به‌طور محسوسی برای رسیدن به آن سطح انگیزه دارند.

مردمی که به سطح بالا می‌رسند، سخت‌تر از اطرافیان‌شان کار می‌کنند، انرژی بیش‌تری دارند که آن‌ها را رو به جلو پیش می‌راند و به‌طور محسوسی برای رسیدن به آن سطح انگیزه دارند.

مردمی که به سطح بالا می‌رسند، سخت‌تر از اطرافیان‌شان کار می‌کنند، انرژی بیش‌تری دارند که آن‌ها را رو به جلو پیش می‌راند و به‌طور محسوسی برای رسیدن به آن سطح انگیزه دارند.

از این‌که منطقهٔ آسایش خود را ترک کنید، به غیرممکن بی‌توجه باشید و ایده‌های کهنه و پیش‌پاافتاده را در ذهنِ خود تغییر دهید، نترسید.

از انتظاراتی که برای خود دارید و دیگران برای شما دارند آزاد شوید. ما هریک با داستانی بزرگ می شویم که دیگران به ما می گویند و خودمان به خود می‌گوییم دربارهٔ این‌که چه‌کارهایی می‌توانیم و نمی‌توانیم، یا باید و نباید انجام دهیم.

«شانس به‌نفع ذهنِ آماده است.»

همیشه با قوانینی ساختگی برای خودمان زندان‌هایی می‌سازیم. این قوانین ما را در چهارچوب نقش‌های خاصی محبوس، و از فرصت‌هایی بی‌شمار محروم می‌کنند.