بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

«نه هرچیز شمردنی‌ای مهم است و نه هرچیز مهمی شمردنی است.»

پدرم همچنین به من یادآوری کرد که موفقیت شیرین، اما گذراست. وقتی در موقعیتِ نفوذ، اختیار و قدرت هستید، مزایا شگفت‌انگیزند؛ اما به‌محض این‌که این موقعیت از بین برود، مزایای جانبی هم دود می‌شوند و به هوا می‌روند. قدرتِ شما از موقعیتی حاصل می‌شود که دارید. وقتی دیگر در آن موقعیت نیستید، تمام چیزهایی که به همراه داشته است، به‌سرعت محو می‌شود. بنابراین نباید خودتان را با موقعیت فعلیِ خود تعریف کنید.

دراصل چیزی که ما به آن دست می‌یابیم تحت‌تأثیر دو چیز است: جایی که بوده‌ایم و چیزی که به خودمان می‌گوییم.

افسانه‌ای‌شدن همچنین نحوهٔ تعامل شما با دیگران را نیز تغییر می‌دهد. ما غالباً فرض می‌کنیم که افراد موفق به‌شدت رقابتی هستند و اهداف‌شان را به‌قیمت فداشدن دیگران محقق می‌سازند. تفاوتی فاحشی میان رقابتی‌بودن و پشتکارداشتن برای یک هدف، وجود دارد. رقابتی‌بودن مستلزم بازیِ مجموع‌صفر است که در آن به‌قیمت باخت شخصی دیگر موفق می‌شوید. پشتکارداشتن یعنی نهایت استفاده از شور و اشتیاق خود برای محقق‌ساختن امور. تفاوت فاحشی هست میان رقابتی‌بودن و باانگیزه‌بودن

برنی همچنین به دانشجوهایش می‌گوید بهانه بی‌جاست، یا این اصطلاح را به کار می‌برد: مزخرفه. برای سرپوش‌گذاشتن روی این حقیقت که تلاشِ لازم را نکرده‌ایم، عذر می‌تراشیم. این درس در تمام بخش‌های زندگیِ شما صادق است. برای دیررسیدن، برای انجام‌ندادن یک تکلیف، ردشدن در یک آزمون، وقت‌نگذاشتن با خانواده، زنگ‌نزدن به نامزدتان و الی آخر، هیچ عذری موجه نیست. شما می‌توانید بهانه‌ای بیاورید که ازنظر اجتماعی پذیرفتنی باشد، مثل کار زیاد یا مریضی؛ اما اگر حقیقتاً بخواهید کاری انجام دهید، راهی برای آن پیدا می‌کنید.

کسی را در نظر بگیرید که کاری را که به او سپرده‌اند، هر روز فقط یک درصد بهتر انجام می‌دهد. اگر کار با ارزش ۱.۰ مشخص شود و تنها آن کار را انجام دهید در آن صورت داریم: ۱.۰×۱.۰×۱.۰... (۳۶۵ بار)=۱.۰ هیچ تغییری برای شما حاصل نمی‌شود. اما اگر هر روز یک درصد کار را بهتر انجام دهید در آن‌صورت داریم: ۱.۰۱×۱.۰۱×۱.۰۱... (۳۶۵ بار)=۳۷.۷۸ وای چقدر تغییر! در آغاز، بهبودِ یک‌درصدی ناچیز است. بعد از هفت روز، نتیجه فقط ۱.۰۷ است. تا زمانی که این الگوی بهبود به هفتاد روز برسد (کمی بیش از دو ماه) به دو برابر بهتر می‌رسید. تنها بعد از هفتصد روز (کم‌تر از دو سال) هزار برابر بهتر از زمان آغاز خود هستید. از سوی دیگر اگر هر روز یک درصد بدتر کار انجام دهید در پایان سال نتیجه فقط ۰.۰۲ است. بنابراین با گذشت یک سال، تفاوتِ میان کسی که کارش را هر روز یک درصد بهتر انجام داده و کسی که هر روز یک درصد بدتر کار کرده، تقریباً دوهزار برابر می‌شود!

آموزگاران تکالیفی می‌دهند و به‌وضوح اعلام می‌کنند که برای گرفتنِ نمراتِ مشخص چه‌چیزی لازم است. سؤال کلیشه‌ای و همیشگی دانشجوها از استادها هم این است که «استاد، این‌هم توی امتحان می‌آد؟» سال‌ها این طرز فکر در دانشجوها تقویت شده است که تنها باید کاری را انجام دهند که بتوانند حداقلِ نمرهٔ دلخواه‌شان را دریافت کنند. این اتفاق در کار هم می‌افتد: وقتی رئیس‌ها اهداف مشخصی برای کارکنان خویش ترسیم می‌کنند و سرفصل‌ها و معیارهایی را برای گرفتنِ پاداش و ترفیع ایجاد می‌کنند. وقتی دقیقاً بدانید که درعوض، چه‌چیزی گیرتان می‌آید، برآوردنِ انتظارات آسان است. اما چیزهای جالب و شگفت‌انگیز زمانی رخ می‌دهد که سقف برداشته شود. به‌نظر من عملاً درون هریک از ما محرکِ فروخوردهٔ عظیمی هست که می‌تواند این سقف و محدودیت را منفجر کند. مانند بطری نوشابه‌ای که تکان داده می‌شود، اشخاصی که محدودیت‌های فرضی را از میان برمی‌دارند، به نتایج فوق‌العاده‌ای دست می‌یابند.

بعد از سال‌ها یادگیری در چنین محیطی، اصلاً نمی‌دانستم چطور می‌توانم بازیگر تیمیِ خوبی باشم. زمان زیادی طول کشید تا متوجه شوم این ذهنیتِ رقابتی که «به‌قیمت باخت دیگری برنده می‌شوید»، کاملاً زیان‌بخش و دارای نتیجهٔ معکوس است. در زندگی تقریباً همه‌چیز تیمی انجام می‌شود و کسانی که نمی‌دانند چطور دیگران را به موفقیت برسانند، ایراد بزرگی دارند

درکل برای مذاکرهٔ مؤثر باید اهداف خود و نیز اهداف طرف مقابل را درک کنید و تلاش کنید به نتیجهٔ بردبرد برسید و بدانید چه زمانی کنار بکشید. این ساده به نظر می‌رسد؛ اما استادشدن در این مهارت‌ها و اطمینان از این‌که هردو طرف راضی هستند، کار زیادی می‌برد. فقط از دید خودتان به قضیه نگاه نکنید؛ دیدن از چشم‌انداز افراد دیگر فراتر از خود مذاکره اهمیت دارد

فکرکردن راجع به این‌که بعداً چطور می‌خواهید داستان‌ها را تعریف کنید، روشی عالی برای ارزیابیِ پاسخ و واکنشِ خود به معماها و دوراهی‌هاست. پس اکنون داستانی را بسازید که بعداً از گفتنِ آن به خود افتخار کنید. هر انسانی اشتباه می‌کند و لغزش بخشی از زندگی است؛ به‌ویژه زمانی که بعضی کارها را برای اولین‌بار انجام می‌دهید. من ساعت‌های بی‌شماری خودم را برای کارهای احمقانه‌ای که مرتکب شده‌ام، سرزنش کرده‌ام. بااین‌حال متوجه شده‌ام چارهٔ کار این است که یاد بگیریم چطور بعد از آن اشتباهات جلوی لغزشِ خود را بگیریم

بروی شما، ارزشمندترین دارایی شماست؛ پس به‌خوبی از آن محافظت کنید. اما اگر در این مسیر مرتکب اشتباهی شدید، خیلی دلسرد نشوید. با گذشتِ زمان می‌توانید آبروی لکه‌دارشدهٔ خود را بازسازی کنید. طی این سال‌ها استعاره‌ای ساخته‌ام که به من کمک کرده است این نکته را سرلوحهٔ خودم قرار دهم: هر تجربه‌ای که با شخصِ دیگری دارید، شبیه قطرهٔ آبی است که درون استخر می‌افتد. همین‌طور که بیش‌تر با آن شخص سروکار داشته باشید، قطرات انباشته‌تر می‌شوند و استخر پر می‌شود. تعاملات مثبت، قطرات زلالِ آب هستند و تعاملات منفی، قطرات قرمزِ آب. اما اثر این‌ها یکی نیست.

آبروی شما، ارزشمندترین دارایی شماست؛ پس به‌خوبی از آن محافظت کنید. اما اگر در این مسیر مرتکب اشتباهی شدید، خیلی دلسرد نشوید. با گذشتِ زمان می‌توانید آبروی لکه‌دارشدهٔ خود را بازسازی کنید. طی این سال‌ها استعاره‌ای ساخته‌ام که به من کمک کرده است این نکته را سرلوحهٔ خودم قرار دهم: هر تجربه‌ای که با شخصِ دیگری دارید، شبیه قطرهٔ آبی است که درون استخر می‌افتد. همین‌طور که بیش‌تر با آن شخص سروکار داشته باشید، قطرات انباشته‌تر می‌شوند و استخر پر می‌شود. تعاملات مثبت، قطرات زلالِ آب هستند و تعاملات منفی، قطرات قرمزِ آب. اما اثر این‌ها یکی نیست.

آبروی شما، ارزشمندترین دارایی شماست؛ پس به‌خوبی از آن محافظت کنید. اما اگر در این مسیر مرتکب اشتباهی شدید، خیلی دلسرد نشوید. با گذشتِ زمان می‌توانید آبروی لکه‌دارشدهٔ خود را بازسازی کنید. طی این سال‌ها استعاره‌ای ساخته‌ام که به من کمک کرده است این نکته را سرلوحهٔ خودم قرار دهم: هر تجربه‌ای که با شخصِ دیگری دارید، شبیه قطرهٔ آبی است که درون استخر می‌افتد. همین‌طور که بیش‌تر با آن شخص سروکار داشته باشید، قطرات انباشته‌تر می‌شوند و استخر پر می‌شود. تعاملات مثبت، قطرات زلالِ آب هستند و تعاملات منفی، قطرات قرمزِ آب. اما اثر این‌ها یکی نیست.

حالا که در چنین جهان کوچکی زندگی می‌کنیم، واقعاً مهم است که پل بسازیم و هیچ‌وقت آن‌ها را خراب نکنیم. به وسوسهٔ تخریب این پل‌ها توجه نکنید. قرار نیست همه را دوست داشته باشید و قرار هم نیست همه شما را دوست داشته باشند؛ اما لازم نیست برای خود دشمن بتراشید. برای مثال، وقتی دارید دنبال شغلِ بعدیِ خود می‌گردید، احتمال بسیار زیادی هست کسی که با شما مصاحبه می‌کند، شخصی را بشناسد که شما می‌شناسید. به‌این‌ترتیب، هرجا که می‌روید شهرت‌تان از شما پیشی می‌گیرد. وقتی شهرتِ خوبی دارید به‌نفع شماست و وقتی ایرادی داشته باشد، به‌ضررتان است.

از آن زمان به‌بعد یاد گرفته‌ام که تفاوت بزرگی میان قدردانی و سپاسگزاری وجود دارد: قدردانی، داشتن حالت تشکر است و سپاسگزاری، ابراز قدردانی است. تحقیقات اثبات کرده است که قدردانی منجر به بهبود سلامت ذهنی و جسمی، خواب بهتر و افزایش بهره‌وری می‌شود. اما قدردانی کافی نیست؛ باید از کسانی که کاری برای شما کرده‌اند سپاسگزاری کنید.

- ایده‌ها شبیه کودک هستند؛ زیرا همه فکر می‌کنند بامزه است، بنابراین وقتی دارید دربارهٔ ایده‌های خود قضاوت می‌کنید، بی‌غرض باشید. - ایده‌ها شبیه کفش هستند؛ زیرا باید آن‌ها را به پای خود عادت دهید و جا باز کنند، بنابراین برای ارزیابیِ ایده‌های جدید، وقت بگذارید. - ایده‌ها شبیه آینه‌ها هستند؛ زیرا محیط اطراف را منعکس می‌کنند، بنابراین تغییر زمینه‌ها را در نظر بگیرید تا مجموعه‌های متنوع‌تری از ایده‌ها داشته باشید. - ایده‌ها شبیه سکسکه هستند؛ زیرا وقتی شروع می‌شوند، تمام نمی‌شوند، بنابراین از سلسلهٔ ایده‌ها بهره بگیرید. - ایده‌ها شبیه حباب هستند؛ زیرا به‌راحتی می‌ترکند، بنابراین با آن‌ها به‌نرمی رفتار کنید.

- ایده‌ها شبیه خودرو هستند؛ زیرا شما را به جاهایی می‌برند، بنابراین سوار شوید. - ایده‌ها شبیه شکلات هستند؛ زیرا هرکسی عاشق آن‌هاست، بنابراین مطمئن شوید که پی‌درپی آماده و تهیه شوند. - ایده‌ها شبیه سرخک هستند؛ زیرا مسری‌اند، بنابراین اگر خواستید بگیرید، با کسانی که دارند در تماس باشید. - ایده‌ها شبیه وافل هستند؛ زیرا تازه‌اش بهتر است، بنابراین همیشه حواس‌تان به ایده‌های جدیدی که پیش می‌آیند، باشد. - ایده‌ها شبیه تارهای عنکبوت‌اند؛ زیرا قوی‌تر از چیزی هستند که به‌نظر می‌رسند، بنابراین آن‌ها را دست‌کم نگیرید.

ما واژه‌های «بخت»، «فرصت» و «کامیابی» را با هم قاتی می‌کنیم و برای همین است که بیش‌تر افراد به‌طور کامل از میزان کنترلی که روی سرنوشت خود دارند آگاه نیستند. آن‌ها رویدادها را به تصادف نسبت می‌دهند، چه بدبختی چه خوش‌بختی؛ درحالی‌که عملاً بیش‌تر از آن‌چه فکر می‌کنند نفوذ دارند. اگر به‌دقت نگاه کنید انتخاب‌های کوچکی را می‌بینید که به‌مرور زمان روی هم جمع می‌شوند و هریک صحنه‌ای را برای اموری که در آینده رخ می‌دهد مهیا می‌کنند.

«هیچ‌وقت اشتیاق خود را دنبال نکنید؛ بلکه همیشه آن‌را همراه‌تان داشته باشید.

درگیرشدن در فعالیت‌های جدید بی‌اندازه مهم است؛ زیرا فرصت توسعهٔ شورمندی‌ها و نه یافتن انواع گسترده‌ای از آن‌ها را فراهم می‌کند