بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

هیچ آیینی باعث نخواهد شد همیشه احساس خوشبختی و آرامش کنید. هیچ کشوری کاملاً احساس امنیت و عدالت نخواهد داشت. هیچ فلسفهٔ سیاسی‌ای همیشه مشکلاتِ همه را حل نخواهد کرد. برابریِ واقعی هرگز به دست نخواهد آمد؛ همیشه کسی در جایی مورد ناعدالتی قرار خواهد گرفت.

مثلاً این‌که انیشتین دانش‌آموزِ ضعیفی بوده کاملاً من‌درآوردی‌ست. او از همان کودکی، در زمینهٔ ریاضی و علوم از همه جلوتر بود. وقتی فقط دوازده سال داشت، توی یک تابستان، خودش جبر و هندسهٔ اقلیدسی را یاد گرفت و کتاب سنجش خرد ناب ـ که در حال حاضر دانشجویان دورهٔ تحصیلات تکمیلی برای تمام‌کردنش دچار چالش‌اند ـ را در سیزده‌سالگی خواند.

تنها شکل واقعی و اخلاقیِ آزادیْ از طریق خودمحدودسازی است. آزادیْ اختیار انتخاب خواسته‌هاتان در زندگی نیست، بلکه انتخاب چیزهایی‌ست که حاضرید در زندگی رهاشان کنید. این نه‌تنها آزادیِ حقیقی، بلکه تنها نوع آزادی‌ست.

در دههٔ ۱۹۲۰، زن‌ها سیگار نمی‌کشیدند یا اگر هم می‌کشیدند، به‌شدت مورد قضاوت قرار می‌گرفتند. مردم باور داشتند که سیگارکشیدن هم مثل فارغ‌التحصیلی از دانشگاه یا انتخاب‌شدن در کنگره باید به مردها واگذار شود. «ممکنه به خودت آسیب برسونی عزیزم! یا حتی بدتر، ممکنه موهای قشنگت رو بسوزونی.» این موضوع برای صنعت تنباکو مشکلی ایجاد کرده بود. پنجاه درصدِ جمعیت سیگار نمی‌کشیدند، فقط به این دلیل که مُد نبود یا بی‌ادبانه تلقی می‌شد. این‌طور نمی‌شد! به‌قول جُرج واشینگتن هیل، رئیس شرکت تنباکوی امریکایی در آن زمان: «این مثل معدن طلایی وسط حیاط خانهٔ خودمان است.» صنعت تنباکو چندین بار تلاش کرد بین زن‌ها برای سیگار بازاریابی کند، اما ظاهراً چیزی مؤثر نبود. تعصبِ فرهنگیِ موجود علیه این مسئله بسیار عمیق و تثبیت‌شده بود.

هر چقدر جهان بهتر شود، ما هم چیزهای بیش‌تری برای ازدست‌دادن داریم و هر چقدر چیزهای بیش‌تری برای ازدست‌دادن داشته باشیم، احساس می‌کنیم چیزهای کم‌تری برای امیدبستن به آن‌ها داریم.

درواقع مشکل این نیست که نمی‌دانیم چطور کاری کنیم که از کسی سیلی نخوریم. مشکل این است که زمانی، احتمالاً خیلی وقت پیش، سیلی‌ای به صورت‌مان خورده و ما به جای این‌که در جوابْ سیلی بزنیم، به این نتیجه رسیده‌ایم که حق‌مان بوده است.

خوب‌زندگی‌کردن به‌معنای اجتناب از رنج‌ها نیست؛ بلکه به‌معنای رنج‌کشیدن برای هدفِ درست است.

چیزی به‌اسم "تغییرِ بدون درد" و "رشدِ بدون ناراحتی" وجود ندارد.

وقتی از رنج دوری می‌کنیم، وقتی از اضطراب و هرج‌ومرج و غم و نابه‌سامانی فراری هستیم، شکننده می‌شویم. آن‌وقت است که تحمل‌مان برای شکست‌های روزمره پایین می‌آید و زندگی‌مان باید مطابق با آن کوچک شود تا فقط درگیرِ همان مقدارِ کمی از جهان باشیم که از پسش برمی‌آییم.

بعید به نظر می‌رسد که از نظر عقلانی ندانیم چطور کربوهیدرات‌ها را کاهش دهیم یا چطور زودتر از خواب بیدار شویم یا سیگار را ترک کنیم. مسئله این است که جایی درون ذهن عاطفی‌مان، به این نتیجه رسیده‌ایم که لیاقت انجام این کارها را نداریم و به همین دلیل است که نسبت به آن‌ها حس بدی داریم. احساسِ بی‌ارزشی معمولاً نتیجهٔ اتفاقات ناگواری‌ست که زمانی برای ما رخ داده. ما چیزهای ناگواری را تجربه می‌کنیم و ذهن عاطفی‌مان به این نتیجه می‌رسد که ما لیاقت آن تجارب بد را داشته‌ایم.

زیباییِ آیین در این است که هرچه بیش‌تر قول رستگاری، روشنگری، صلح جهانی، خوشبختی یا هر چیزِ دیگری را به پیروانِ خود بدهید، آن‌ها بیش‌تر در رسیدن به آن شکست می‌خورند، و هرچه بیش‌تر در آن شکست بخورند، بیش‌تر خود را مقصر می‌دانند و احساس عذاب‌وجدان می‌کنند. هرچه هم بیش‌تر خود را مقصر بدانند و احساس عذاب‌وجدان کنند، بیش‌تر هر کاری را که به آن‌ها بگویید انجام می‌دهند تا آن‌را جبران کنند.

وقتی زیر یک پتوی تک‌نفرهٔ بزرگ دراز کشیده‌ایم و به‌لطف وای‌فای غرق آسایشیم، به‌سختی می‌توانیم نسبت و شدتِ این به‌فنارفتن را تصور کنیم!

اگر فکر می‌کنید کاملاً آگاه و تحصیل‌کرده‌اید، چنین نیست: شما هنوز هم مزخرفید.

خیلی کم پیش می‌آید که روان‌شناسان چیزی را به‌طور قطعی بدانند؛ اما یکی از چیزهایی که به‌طور "قطعی" می‌دانند این است که آسیب‌های دوران کودکیْ ما را به فنا می‌دهند.

آدم‌ها هم که همیشه چیزی را که حسِ خوبی دارد با چیزی‌که واقعاً خوب است اشتباه می‌گیرند.

عمهٔ منفورتان که هر سال کریسمس را زهرمارتان می‌کند!

ذهن عقلانی چرت‌وپرتی می‌بافد که ذهن عاطفی می‌خواهد آن‌را بشنود.

احتمالاً تا حدی به همین خاطر است که افراد مذهبی در مقایسه با افراد غیرمذهبی، آمار پایین‌تری از افسردگی و خودکشی دارند: آن ایمانِ عملی، آن‌ها را از حقیقتِ ناخوشایند حفظ می‌کند.

«پس با دیگران همان‌گونه رفتار کنید که دل‌تان می‌خواهد با شما رفتار شود.»

نمی‌توانید ارزشِ چیزی را بفهمید، مگر این‌که احتمالِ ازدست‌دادنِ آن‌را تجربه کنید. رنجْ معیارِ ارزش‌های ماست. بدون رنجِ ازدست‌دادن (یا احتمال آن)، تعیینِ ارزش برای هر چیزی غیرممکن است.