بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

به‌هرحال اگر چیزی پراهمیت‌تر یا کم‌اهمیت‌تر از چیزهای دیگر نباشد، پس دلیلی برای انجام هیچ کاری وجود ندارد. اگر دلیلی برای انجام کاری وجود نداشته باشد، پس اصلاً چرا زندگی کنیم؟

افراط در احساسات به بحرانِ امید منجر می‌شود، و سرکوبِ احساسات هم همین‌طور.

آدم‌ها هم که همیشه چیزی را که حسِ خوبی دارد با چیزی‌که واقعاً خوب است اشتباه می‌گیرند.

ماشینِ هوشیاریِ شما آن وقتی به ماشینِ دلقکی تبدیل می‌شود که ذهن عقلانی‌تان کاملاً تسلیم ذهن عاطفی‌تان شود: وقتی توی زندگی‌تان چیزهایی را دنبال کنید که فقط‌وفقط برای رضایت نفس‌تان تعیین شده‌اند، وقتی حقیقت با کاریکاتوری از تعصباتِ خودمنفعت‌بینانه جایگزین شود، وقتی همهٔ باورها و اصول در دریایی از پوچی گم شوند.

اگر ما به این اعتقاد نداشته باشیم که برای آینده‌ای بهتر از حال، امیدی وجود دارد، و امید نداشته باشیم که زندگی‌هامان به‌نحوی بهبود خواهد یافت، از لحاظ روحی خواهیم مُرد. بالاخره هرچه باشد، اگر امیدی به بهترشدنِ اوضاع نداشته باشیم، پس اصلاً چرا زنده‌ایم؟ اصلاً چرا تلاش می‌کنیم؟ این چیزی‌ست که خیلی‌ها متوجه آن نمی‌شوند: متضاد خوشحالیْ عصبانیت یا ناراحتی نیست. اگر شما عصبانی یا ناراحت هستید، یعنی هنوز دغدغهٔ چیزی را دارید. این یعنی هنوز چیزی اهمیت دارد. این یعنی شما هنوز امید دارید. نه. متضادِ خوشحالی، ناامیدی‌ست، افقی خاکستری و بی‌پایان از تسلیم‌شدگی و بی‌تفاوتی. یعنی اعتقاد به این‌که همه‌چیز به فنا رفته! پس اصلاً چرا خودمان را به زحمت بیندازیم؟! ناامیدی نوعی پوچ‌گراییِ سرد و افسرده‌کننده است،

احساسی غیرمنطقی از ناامیدی در جهانِ غنی و توسعه‌یافته در حال گسترش است. این تناقضِ پیشرفت است: هرچه اوضاع بهتر می‌شود، بیش‌تر احساسِ اضطراب و ناامیدی می‌کنیم.

فرمول انسانیت می‌گوید: «چنان عمل کنید که انسانیت را چه در خودتان و چه در دیگران، همیشه به‌منزلهٔ هدف به کار ببرید، نه صرفاً به‌منزلهٔ وسیله.»

در سال ۱۹۹۷، دیپ‌بلو، اَبَرکامپیوترِ ساخته‌شده توسط شرکت آی‌بی‌ام، بهترین شطرنج‌بازِ دنیا یعنی گری کاسپاروف را شکست داد. این لحظه‌ای سرنوشت‌ساز در تاریخ کامپیوتر، و رویدادی تکان‌دهنده بود که درکِ بسیاری از مردم را نسبت به فناوری، هوش، و انسانیت متحول ساخت.

درواقع این تکنیک‌های زندگی چیزی نیست جز تلاشی برای بهره‌بردن از منافع تعهد، بدون این‌که واقعاً تعهدی بدهید. این شکلِ ناراحت‌کنندهٔ دیگری از آزادیِ جعلی‌ست، کالری‌هایی بی‌خاصیت برای روح.

تشویق مردم به اجتناب از درد و رنج از طریق سرگرمی‌های بیش‌تر همهٔ ما را ضعیف‌تر و شکننده‌تر می‌کند.

وقتی به‌خاطر هدفی اجازهٔ احساسِ رنج را از خودمان دریغ می‌کنیم، درواقع تواناییِ احساسِ هر گونه هدفی در زندگی را از خود دریغ کرده‌ایم.

زندگی جویبار بی‌انتهایی از رنج است، و رشد به‌معنای پیداکردنِ راهی برای اجتناب از این جویبار نیست؛ بلکه به‌معنای شیرجه‌زدن درونِ آن و پیداکردنِ موفقیت‌آمیزِ راه در عمقِ آن است.

چشم‌بسته وارد دنیای پرفضیلتِ بزرگسالی شدن نه‌تنها مستلزم تحمل رنج است بلکه مستلزم شجاعت برای رهاکردنِ امید و میلِ همیشگی به بهترکردن و خوشایندترکردنِ چیزها یا خوش‌گذراندن است.

چرا چیزهایی را که می‌دانیم باید انجام‌شان بدهیم، انجام نمی‌دهیم؟ جوابْ ساده است: چون حس‌اش را نداریم. هر مشکلی در خویشتن‌داری، ناشی از مشکل در اطلاعات یا نظم یا منطق نیست، بلکه بیش‌تر اوقات احساسی‌ست. ناخویشتن‌داریْ مشکلی احساسی‌ست. تنبلیْ مشکلی احساسی‌ست. عقب‌انداختنِ کارها مشکلی احساسی‌ست. کم‌بازدهی مشکلی احساسی‌ست. تصمیماتِ نسنجیده مشکلی احساسی‌ست.

تجسم پرثمر باید کمی ناراحت‌کننده باشد. این تجسم باید چالش‌برانگیز و هضم آن دشوار باشد. اگر این‌طور نیست، یعنی چیزی تغییر نکرده است.

آدم‌ها هم که همیشه چیزی را که حسِ خوبی دارد با چیزی‌که واقعاً خوب است اشتباه می‌گیرند.

داستان‌های گذشته هویت ما را تعریف می‌کنند و داستان‌های آینده امیدمان را.

فقط مشکلاتی که هنوز نیازمند حل‌شدن هستند برای امید مهم‌اند؛

این چالشِ ماست؛ ندایی‌ست که ما را فرا می‌خوانَد تا بدون امید عمل کنیم، که به بهترشدن امیدوار نباشیم، بلکه بهتر شویم، در همین لحظه و لحظهٔ پسین و بعدازآن و بعدی. همه‌چیز به فنا رفته و امیدْ هم علتِ این به‌فنارفتگی‌ست و هم معلولِ آن.

خودتان را در جست‌وجوی امید خسته نکنید. درعوض، این کار را بکنید: امید نداشته باشید. ناامید هم نباشید. درواقع باور نکنید که چیزی می‌دانید. همین فرضیهٔ دانستن ـ آن‌هم با این اطمینانِ کور و احساسی و ملتهب ـ است که در وهلهٔ اول ما را در دام چنین دردسری می‌اندازد. به چیزهای بهتر امیدوار نباشید. خودتان بهتر باشید. چیزِ بهتری باشید: مهربان‌تر، انعطاف‌پذیرتر، فروتن‌تر، منظم‌تر.