بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

شما و تمام کسانی که دوست‌شان دارید، روزی خواهید مُرد. تنها بخش کوچکی از چیزهایی که گفته‌اید یا کارهایی که انجام داده‌اید برای تعداد کمی از مردم اهمیت خواهند داشت، آن‌هم صرفاً برای یک مدت کوتاه. این حقیقتِ ناخوشایندِ زندگی‌ست. تمام مسائلی که به آن‌ها فکر می‌کنید یا کارهایی که انجام می‌دهید، تنها گریزِ استادانه‌ای از این حقیقت‌اند. ما غبارهای کیهانیِ بی‌اهمیتی هستیم که در یک نقطهٔ آبی پرسه می‌زنیم و به هم برخورد می‌کنیم. عظمتی برای خودمان تجسم می‌کنیم و اهدافی برای خودمان می‌سازیم. اما راستش را بخواهید، ما هیچ نیستیم. پس از قهوهٔ لعنتی‌تان لذت ببرید!

شد. وقتی انسان برای بهترکردنِ زندگی وسایلی اختراع کرد، سؤالِ منطقیِ بعدی این بود که «خب چی رو باید بهتر کنیم؟» چندین فیلسوف در آن زمان به این نتیجه رسیدند که هدفِ نهاییِ انسانیت باید رواج‌دادنِ شادی باشد، یا همان کم‌کردنِ رنج‌ها. این قضیه ظاهراً دل‌نشین و شرافتمندانه به نظر می‌رسید. منظورم این است که... بی‌خیال! کی دلش نمی‌خواهد از شرّ رنج خلاص شود؟ کدام آدم بی‌شعوری می‌تواند ادعا کند که آن ایده بد بوده است؟ باید بگویم آن آدم بی‌شعور منم؛ چون این ایده واقعاً بد است!

چیزی باید اهمیت داشته باشد، چون اگر چیزی اهمیت نداشته باشد، دلیلی برای ادامهٔ حیات وجود ندارد.

یکی از دوستانم بچه‌بزرگ‌کردن را این‌طور توصیف می‌کرد: «همه‌ش اینه که چند سالی دنبال یه اَلِف بچه می‌دوی تا مطمئن شی اتفاقی خودش رو به کُشتن نمی‌ده، و فکرش رو هم نمی‌کنی که همون یه اَلِف بچه می‌تونه چه روش‌های مختلفی برای کُشتن خودش پیدا کنه.» بچه‌های کوچک همیشه دنبال راه‌های جدیدی هستند تا به‌طور تصادفی خودشان را به کُشتن بدهند، چون نیروی محرکِ پشت روان‌شان اکتشاف است.

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید؛ آن‌هم در جایی‌که ذره‌ای امید وجود ندارد، مثل برافروختنِ کبریتی برای روشن‌کردنِ دنیایی تاریک. یعنی نشان‌دادنِ احتمالِ وجودِ جهانی بهتر؛ نه آن جهانِ بهتری که می‌خواهیم وجود داشته باشد، بلکه آن جهانِ بهتری که اصلاً نمی‌دانستیم ممکن است وجود داشته باشد. یعنی در شرایطی قرار بگیریم که به نظر می‌رسد همه‌چیز کاملاً در آن به فنا رفته، اما هر طور شده شرایط را به‌سمت بهبود پیش ببریم.

همان‌طور که ماهی به آب نیاز دارد، روانِ ما هم برای بقا به امید نیاز دارد.

ما می‌دانیم که باید سیگارکشیدن یا خوردنِ شیرینی‌جات یا غیبت‌کردن پشت سر دوستان‌مان را متوقف کنیم، اما همچنان مرتکبِ این کارها می‌شویم. دلیلش این نیست که بهتر نمی‌دانیم؛ دلیلش این است که حسِ بهتری نداریم.

رنج ممکن است بهبود پیدا کند، ممکن است تغییر شکل دهد، ممکن است هر بار سطحی‌تر یا حتی عمیق‌تر باشد. اما درهرصورت، همیشه وجود خواهد داشت. رنج همیشه بخشی از ماست.

مردم برای بیان نظر و اعتقاد خود، خواهانِ آزادی‌اند، اما نمی‌خواهند با دیدگاه‌هایی مواجه شوند که ممکن است برای‌شان ناراحت‌کننده یا توهین‌آمیز باشند.

اگر شما عصبانی یا ناراحت هستید، یعنی هنوز دغدغهٔ چیزی را دارید. این یعنی هنوز چیزی اهمیت دارد. این یعنی شما هنوز امید دارید.

هر چقدر هم ثروت در جهان تولید شود، کیفیتِ زندگیِ ما را کیفیتِ شخصیتِ ما شکل می‌دهد، و کیفیتِ شخصیتِ ما از طریق رابطهٔ ما با رنج مشخص می‌شود.

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید؛ آن‌هم در جایی‌که ذره‌ای امید وجود ندارد، مثل برافروختنِ کبریتی برای روشن‌کردنِ دنیایی تاریک.

وقتی از ارزش‌قائل‌شدن برای چیزی دست می‌کشیم، دیگر آن‌چیز برای‌مان جذاب یا جالب نخواهد بود. بنابراین وقتی از انجام آن دست می‌کشیم، حس فقدان یا دلتنگی سراغ‌مان نمی‌آید. برعکس، وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم، باورمان نمی‌شود چطور این‌همه وقت صرف چنین کارهای احمقانه‌ای کرده‌ایم. این به‌غلط‌کردن‌افتادن‌های از سرِ پشیمانی یا خجالت خوب‌اند، چون نشان‌دهندهٔ رشد هستند. آن‌ها حاصلِ دستیابیِ ما به امیدند.

این ذهن عاطفی‌ست که ماشین هوشیاریِ ما را می‌رانَد. چرا؟ چون درنهایت تنها به‌وسیلهٔ احساس است که وارد عمل می‌شویم، و عملْ همان احساس است. احساسْ سیستم هیدرولیک بیولوژیکی‌ست که بدن‌های ما را به حرکت درمی‌آوَرَد.

آدم‌های افسرده و با گرایش به خودکشی، در فرض کلاسیک با نگرش خطرناکی روبه‌رو می‌شوند؛ چون به آن‌ها گفته می‌شود ناتوانی‌شان در ایجاد امید و معنا در زندگی تقصیر خودِ لعنتی‌شان است و شاید اگر کمی بیش‌تر سعی می‌کردند، دارزدنِ خودشان با کراوات، دیگر این‌قدر برای‌شان جذاب نبود.

ما غبارهای کیهانیِ بی‌اهمیتی هستیم که در یک نقطهٔ آبی پرسه می‌زنیم و به هم برخورد می‌کنیم. عظمتی برای خودمان تجسم می‌کنیم و اهدافی برای خودمان می‌سازیم. اما راستش را بخواهید، ما هیچ نیستیم

خیلی کم پیش می‌آید که روان‌شناسان چیزی را به‌طور قطعی بدانند؛ اما یکی از چیزهایی که به‌طور "قطعی" می‌دانند این است که آسیب‌های دوران کودکیْ ما را به فنا می‌دهند.

متراکم‌تر و تاریک‌تر از هر آن‌چه جهان به چشم خود دیده بود.

دلیلش این است که رنجْ خودْ تجربهٔ زندگی‌ست. احساساتِ مثبت به‌معنای حذفِ موقتِ رنج‌اند، و احساساتِ منفی نشانگرِ افزایشِ موقتِ آن. ازبین‌بردنِ رنجِ آدم‌ها به‌معنای ازبین‌بردنِ تمام احساسات و عواطف‌شان است، به‌معنای حذفِ آرامِ خود از زندگی

فرض می‌کنیم ذهن عقلانی