بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

زندگی جویبار بی‌انتهایی از رنج است، و رشد به‌معنای پیداکردنِ راهی برای اجتناب از این جویبار نیست؛ بلکه به‌معنای شیرجه‌زدن درونِ آن و پیداکردنِ موفقیت‌آمیزِ راه در عمقِ آن است.

این چالشِ ماست؛ ندایی‌ست که ما را فرا می‌خوانَد تا بدون امید عمل کنیم، که به بهترشدن امیدوار نباشیم، بلکه بهتر شویم، در همین لحظه و لحظهٔ پسین و بعدازآن و بعدی.

پس ما موضوع را برعکس فهمیده‌ایم: دنیایی به‌فنارفته نیازمندِ امید نیست؛ بلکه امید نیازمندِ دنیایی به‌فنارفته است.

نیرومندیِ آیین‌های معنوی به این معناست که همه‌چیز ممکن است زیرورو شود، اما ثباتِ روانیِ شما دست‌نخورده باقی بماند. امید را می‌توان حفظ کرد، چون خدا همیشه باقی می‌مانَد.

خوب‌زندگی‌کردن به‌معنای اجتناب از رنج‌ها نیست؛ بلکه به‌معنای رنج‌کشیدن برای هدفِ درست است. چون اگر صرفاً به‌خاطر زیستن محکوم به رنج‌کشیدن هستیم، شاید باید درست‌رنج‌کشیدن را هم یاد بگیریم.

ازبین‌بردنِ رنجِ آدم‌ها به‌معنای ازبین‌بردنِ تمام احساسات و عواطف‌شان است، به‌معنای حذفِ آرامِ خود از زندگی

رنجْ عنصر ثابت جهانی‌ست و ادراک و انتظاراتِ انسانی‌اند که خود را تغییر می‌دهند تا با میزانِ ازپیش‌تعیین‌شدهٔ رنج تناسب داشته باشند.

خب پس چرا قیچی‌به‌دست ندویم،

ما غبارهای کیهانیِ بی‌اهمیتی هستیم که در یک نقطهٔ آبی پرسه می‌زنیم و به هم برخورد می‌کنیم. عظمتی برای خودمان تجسم می‌کنیم و اهدافی برای خودمان می‌سازیم. اما راستش را بخواهید، ما هیچ نیستیم.

بله،‌ افرادی که مسیر زندگی‌شان را از طریق مذاکره و قوانین پیش می‌برند، می‌توانند به خیلی چیزها در دنیای مادی برسند، اما در دنیای عاطفی‌شان عاجز و تنها می‌مانند.

ارزش‌ها را نمی‌توان از طریق منطق تغییر داد؛ آن‌ها فقط از طریق تجربه قابل‌تغییرند.

از دیدِ نیچه عشق به سرنوشت یعنی تمام زندگی و تجربه‌ها را بی‌قیدوشرط بپذیرید: تمام فرازونشیب‌ها، معناها و پوچی‌ها. یعنی عاشقِ رنج‌تان باشید و آن‌را بپذیرید. یعنی به جدایی میان خواسته‌ها و حقیقت پایان دهید، نه از راه تلاش برای تحقق خواسته‌ها بلکه از طریق پذیرش حقیقت. یعنی در یک کلام: برای هیچ‌چیزی امید نداشته باشید. فقط برای "آن‌چه هست" امید داشته باشید.

خدایانْ ما را با تمام پلیدی‌های جهان کیفر دادند؛ اما هم‌زمان ما را به پادزهرِ آن هم مجهز کردند: امید.

«حرف‌زدنِ بیش‌ازحد دربارهٔ خودتان می‌تواند ابزاری برای پنهان‌کردنِ خودِ واقعی‌تان باشد»

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید

آدم‌ها هم که همیشه چیزی را که حسِ خوبی دارد با چیزی‌که واقعاً خوب است اشتباه می‌گیرند.

متضادِ خوشحالی، ناامیدی‌ست، افقی خاکستری و بی‌پایان از تسلیم‌شدگی و بی‌تفاوتی. یعنی اعتقاد به این‌که همه‌چیز به فنا رفته! پس اصلاً چرا خودمان را به زحمت بیندازیم؟!

این آغازِ راهِ فساد است. وقتی ارزش‌های اولیهٔ تعریف‌کنندهٔ آیین و جنبش و انقلابْ با هدف حفظ موقعیت کنونی کنار گذاشته می‌شوند، این یعنی خودشیفتگی در سطح سازمانی. این‌طور است که از مسیح به جنگ‌های صلیبی، از مارکسیسم به زندان‌های سیاسی و از تالار عروسی به دادگاه می‌رسیم. این فسادِ ارزش‌های اصلیِ آیینْ باعث فروپاشیِ پیروانِ آن می‌شود و درنتیجه به ظهور آیین‌های جدیدتر و واپس‌گرایانه‌ای می‌انجامد که درنهایت آیین اصلی را تحت سلطهٔ خود درمی‌آورند. بعد کل آن روند دوباره تکرار می‌شود.

حالا دیگر آیینِ خودتان را دارید و وقتِ آن شده که سودها را برداشت کنید. حالا که پیروانِ خودتان را دارید که پول‌شان را به شما می‌دهند و همه‌جور کاری برای‌تان انجام می‌دهند، بالاخره می‌توانید تمام چیزهایی که آرزویش را داشتید به دست بیاورید. تعداد زیادی بردهٔ جنسی می‌خواهید؟ فقط دستور بدهید! آیین‌نامه بنویسید. به پیروان‌تان بگویید که "مرحلهٔ ششم وارستگی و آزادگی" را تنها می‌توان در شور شهوانیِ پیام‌رسان یافت. قطعه‌ای زمین وسط ناکجاآباد می‌خواهید؟ به پیروان‌تان بگویید که فقط شما می‌توانید برای آن‌ها بهشت را بسازید و این بهشت باید خیلی دور باشد و درضمن آن‌ها باید هزینه‌اش را بپردازند. قدرت و منزلت می‌خواهید؟ به پیروان خود بگویید که به‌نفع‌تان در دولت رأی بدهند، یا حتی بیش‌تر از آن، با خشونتِ هرچه تمام‌تر، دولت را سرنگون کنند. اگر کارتان را درست انجام بدهید، حاضر می‌شوند حتی جان‌شان را در راه شما فدا کنند.

«همیشه تلاش کردم طوری زندگی کنم که لحظهٔ مرگم به جای ترسْ احساسِ شادی کنم.» و اگر این تکان‌دهنده‌ترین چیزی‌که شنیده‌اید نیست، پس لطفاً آدرس ساقی‌تان را به من هم بدهید!