بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

متضاد خوشحالیْ عصبانیت یا ناراحتی نیست. اگر شما عصبانی یا ناراحت هستید، یعنی هنوز دغدغهٔ چیزی را دارید. این یعنی هنوز چیزی اهمیت دارد. این یعنی شما هنوز امید دارید.

ذهن‌مان دم‌دست‌ترین وسیله برای ایجاد احساس ارزشمندی در کارهامان است.

ما غبارهای کیهانیِ بی‌اهمیتی هستیم که در یک نقطهٔ آبی پرسه می‌زنیم و به هم برخورد می‌کنیم.

«همیشه تلاش کردم طوری زندگی کنم که لحظهٔ مرگم به جای ترسْ احساسِ شادی کنم.»

قهرمانانْ چرایی بزرگ مطرح می‌کنند، آرمان و اعتقادی خارق‌العاده که در هر شرایطی استوار باقی می‌مانَد. برای همین است که امروزه به‌لحاظ فرهنگی این‌طور تشنهٔ قهرمانیم: لزوماً نه به این دلیل که مشکلات زیادی وجود دارد، بلکه به این دلیل که ما به‌وضوح، آن "چرا"یی را که محرکِ نسل‌های قبلی بود از یاد برده‌ایم.

قهرمانی یک روی فلسفی دارد.

یعنی نشان‌دادنِ احتمالِ وجودِ جهانی بهتر؛ نه آن جهانِ بهتری که می‌خواهیم وجود داشته باشد، بلکه آن جهانِ بهتری که اصلاً نمی‌دانستیم ممکن است وجود داشته باشد.

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید؛ آن‌هم در جایی‌که ذره‌ای امید وجود ندارد

به جای بمباران‌کردنِ ذهن عاطفی با واقعیت‌ها و منطق، با این شروع کن که از او بپرسی چه احساسی دارد. مثلاً بگو: «هی ذهن عاطفی! در مورد این‌که امروز قراره بریم باشگاه چه حسی داری؟» یا مثلاً «حست در مورد تغییر شغل چیه؟»

شما دو ذهن دارید و آن‌ها واقعاً در صحبت‌کردن با یکدیگر بد عمل می‌کنند

برای این‌که در زندگی‌مان امید ایجاد کنیم، باید اول حس کنیم انگار روی زندگی‌مان کنترل داریم. باید حس کنیم انگار چیزی را که می‌دانیم خوب و درست است، به سرانجام خواهیم رساند و به‌دنبال "چیزِ بهتری" هستیم.

داستان‌های گذشته هویت ما را تعریف می‌کنند و داستان‌های آینده امیدمان را. تواناییِ ما در قدم‌گذاشتن به آن روایت‌ها و زیستنِ آن‌ها همان چیزی‌ست که به زندگی‌مان معنا می‌بخشد.

راه دیگرِ تغییر ارزش‌هاتان نوشتنِ روایت‌های آیندهٔ خودتان و پیش‌بینیِ این است که زندگی چطور پیش خواهد رفت اگر ارزش‌هایی خاص یا هویتِ بخصوصی داشتید. با تجسم آینده‌ای که برای خود می‌خواهیم، به ذهن عاطفی‌مان اجازه می‌دهیم آن ارزش‌ها را روی تنِ خود امتحان کند، تا پیش از خریدِ نهایی، حسِ آن‌ها را تجربه کرده باشد. درنهایت وقتی این کار را به اندازهٔ کافی انجام دادیم، ذهن عاطفی به ارزش‌های جدید عادت و آن‌ها را باور می‌کند.

بازنگری در روایت‌های زندگی فرصتِ دوباره‌ای به ما می‌دهد تا تصمیم بگیریم: شاید من واقعاً ناخدای خوبی نبوده‌ام، و این اشکالی ندارد. معمولاً با گذشت زمان، درک می‌کنیم چیزی‌که روزی مهم‌ترین خواستهٔ زندگی‌مان بود، درحقیقت هیچ اهمیتی ندارد.

برای مداوای خود، یعنی جایگزینیِ ارزش‌های قدیمی و معیوب با ارزش‌های بهتر و سالم‌تر، دو راه دارید. اولین راه بازنگری در تجربه‌های گذشته و بازنویسیِ روایت‌های پیرامون آن‌هاست. «صبر کن ببینم! اون به من سیلی زد چون "من" آدم بدی‌ام، یا چون "اون" آدم بدیه؟»

تنها راهِ تغییرِ ارزش‌هامان این است که تجربه‌هایی متضاد با آن ارزش‌ها داشته باشیم. البته هر گونه تلاش برای رهایی از این ارزش‌ها از طریق تجربه‌های جدید یا متضاد، ناگزیر با درد و ناراحتی همراه خواهد بود.

روایت‌های ما دربارهٔ خودمان و جهان اساساً در مورد دو چیز است: ۱. ارزشِ کسی یا چیزی؛ ۲. این‌که آیا آن فرد یا چیز، لیاقتِ آن ارزش را دارد یا نه؟

بنابراین طبیعی‌ست که فرض‌مان این باشد که "ما" مرکزِ همه‌چیزیم، چراکه ما مرکزِ تمام چیزهایی هستیم که خودمان تجربه می‌کنیم.

این تسلیم‌شدن و پذیرشِ خود به‌عنوان نفرِ پست‌تر معمولاً شرم یا کمبود عزت نفس شناخته می‌شود.

وقتی شکاف‌های اخلاقی مدت زیادی ادامه پیدا کنند، عادی می‌شوند. آن‌ها به چیزی تبدیل می‌شوند که به‌صورت پیش‌فرض انتظارِ آن‌را داریم. آن‌ها خود را در سلسله‌مراتب ارزش‌های ما جای می‌دهند. اگر کسی به ما ضربه‌ای بزند و هرگز نتوانیم در پاسخ به او ضربه‌ای بزنیم، درنهایت ذهن عاطفی‌مان به نتیجه‌ای شگفت‌انگیز خواهد رسید: ما سزاوارِ ضربه‌خوردنیم! هرچه باشد، اگر سزاوارِ آن نبودیم، می‌توانستیم مساوات را برقرار کنیم، این‌طور نیست؟ این حقیقت که ما نمی‌توانیم مساوات را برقرار کنیم، به این معناست که قطعاً نوعی پستی در ما، یا نوعی برتریِ ذاتی در کسی‌که به ما ضربه زده، وجود دارد.