بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

«همه نابغه‌اند. اما اگر ماهی را با توانایی‌اش در بالارفتن از درخت قضاوت کنید، در تمام زندگی‌اش احساس حماقت خواهد کرد.»

هرچه جامعه‌ای راحت‌تر و اخلاقی‌تر شود، خطاهای کوچک در ذهنِ ما بزرگ‌تر خواهد شد. اگر همه دست از کُشتنِ یکدیگر می‌کشیدند، لزوماً احساس خوبی به ما دست نمی‌داد، بلکه به همان اندازه در مورد مسائل کوچک‌تر ناراحت می‌شدیم.

بلوغِ فرهنگیِ ما در حال نابودی‌ست. در سراسر این جهانِ توسعه‌یافته و غنی، ما درگیر بحران ثروت یا مادیات نیستیم، بلکه از بحران شخصیت، بحران فضیلت، و بحران وسیله و هدف رنج می‌بریم.

اصلاً لازم نیست امید را وارد معادله کنید. به زندگیِ بهتر امید نداشته باشید. فقط خودتان زندگیِ بهتر باشید.

«چنان عمل کنید که انسانیت را چه در خودتان و چه در دیگران، همیشه به‌منزلهٔ هدف به کار ببرید، نه صرفاً به‌منزلهٔ وسیله.»

وقتی سعی می‌کنید سرِ شادی معامله کنید، شادی را خراب می‌کنید. وقتی سعی می‌کنید آزادی را تحمیل کنید، آن‌را نفی می‌کنید. وقتی تلاش می‌کنید برابری ایجاد کنید، آن‌را بدتر از بین می‌برید.

با من رازهایت را در میان بگذار، چراکه امروز عظمت را خواهم شناخت!»

ما تسلیم‌شدن در برابر انگیزه‌های احساسی‌مان را یک شکستِ اخلاقی می‌بینیم و ضعف در خویشتن‌داری را نشانه‌ای از شخصیتِ ناقص.

ما بدون انگیزه‌های سرکشانه‌مان، هیچ نیستیم.

اگر امید را در زمینه‌هایی پَست پیدا کنید بهتر از این است که اصلاً امیدی نداشته باشید

وقتی استالین دربارهٔ اخلاقیات و نجابتِ انسانی برای شما سخنرانی کند، باید بدانید که قطعاً به فنا رفته‌اید!

چه اتفاقی در جهان افتاده که باعث می‌شود با وجود بهبود مداوم همه‌چیز، مدام حال‌مان بدتر شود؟

"کنترل" یعنی احساس کنیم مهار زندگی‌مان را در دست داریم، یعنی در تقدیر خود نقش داریم. "ارزش" یعنی چیزی را بیابیم که به‌قدری برای‌مان اهمیت داشته باشد که در راستای رسیدن به آن کار کنیم، چیزی بهتر، چیزی‌که ارزش تلاش‌کردن داشته باشد. "جامعه" هم یعنی ما بخشی از گروهی هستیم که برای چیزهای مشترکی ارزش قائل هستند و برای دستیابی به چیزهای مشترکی تلاش می‌کنند. بدون وجود جامعه، احساس انزوا می‌کنیم و ارزش‌هامان بی‌معنی می‌شوند. بدون ارزش‌ها دیگر هیچ‌چیزی ارزشِ دنبال‌کردن ندارد. بدون کنترل، حس می‌کنیم دیگر قدرتی برای دنبال‌کردنِ چیزی نداریم. اگر یکی از این سه را از دست بدهید، آن دو موردِ دیگر را هم از دست داده‌اید. اگر یکی از آن‌ها را از دست بدهید، انگار امید را از دست داده‌اید.

این تناقضِ پیشرفت است: هرچه اوضاع بهتر می‌شود، بیش‌تر احساسِ اضطراب و ناامیدی می‌کنیم.

احساسی غیرمنطقی از ناامیدی در جهانِ غنی و توسعه‌یافته در حال گسترش است.

قدرت فقط محضِ قدرت، موفقیت فقط محضِ موفقیت، و لذت فقط محضِ لذت.

پوچ‌گرایی و افراط محض در امیال، که آن‌را همراهی می‌کند، از دنیای مدرن جدا نمی‌شوند

مذهب این حالتِ دائمیِ ندانستن را تصدیق می‌کند و در قبالِ آن، از شما ایمان می‌طلبد

امید چیزی‌ست که باور داریم از خودمان هم والاتر است. ما باور داریم که بدون امید هیچیم.

متضادِ خوشحالی، ناامیدی‌ست، افقی خاکستری و بی‌پایان از تسلیم‌شدگی و بی‌تفاوتی. یعنی اعتقاد به این‌که همه‌چیز به فنا رفته! پس اصلاً چرا خودمان را به زحمت بیندازیم؟!