بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

ناامیدی ریشهٔ اضطراب، بیماری‌های روانی و افسردگی‌ست. منبع تمام بدبختی‌ها و اعتیادهاست.

خوب‌زندگی‌کردن به‌معنای اجتناب از رنج‌ها نیست؛ بلکه به‌معنای رنج‌کشیدن برای هدفِ درست است.

همین حالا می‌توانید با انتخاب محدودیت‌هایی که می‌خواهید برای خود قائل شوید، خودتان را آزاد کنید.

خیلی کم پیش می‌آید که روان‌شناسان چیزی را به‌طور قطعی بدانند؛ اما یکی از چیزهایی که به‌طور "قطعی" می‌دانند این است که آسیب‌های دوران کودکیْ ما را به فنا می‌دهند.

«شما و تمام کسانی که دوست‌شان دارید، روزی خواهید مُرد. تنها بخش کوچکی از چیزهایی که گفته‌اید یا کارهایی که انجام داده‌اید برای تعداد کمی از مردم اهمیت خواهند داشت، آن‌هم صرفاً برای یک مدت کوتاه. این حقیقتِ ناخوشایندِ زندگی‌ست. تمام مسائلی که به آن‌ها فکر می‌کنید یا کارهایی که انجام می‌دهید، تنها گریزِ استادانه‌ای از این حقیقت‌اند. ما غبارهای کیهانیِ بی‌اهمیتی هستیم که در یک نقطهٔ آبی پرسه می‌زنیم و به هم برخورد می‌کنیم. عظمتی برای خودمان تجسم می‌کنیم و اهدافی برای خودمان می‌سازیم. اما راستش را بخواهید، ما هیچ نیستیم. پس از قهوهٔ لعنتی‌تان لذت ببرید!»

به مسافرت می‌رویم، نه به‌خاطر این‌که دوست داریم برویم، فقط برای این‌که بتوانیم بگوییم رفته‌ایم.

هرچه ترس بیش‌تر باشد، بهتر است. اگر لازم است، کمی دروغ بگویید و به خاطر داشته باشید که مردم به‌طور غریزی دوست دارند احساس کنند در حال شرکت در جنگ صلیبی هستند. می‌خواهند باور کنند مبارزانِ مقدسِ عدالت و حقیقت و رستگاری در این جهان‌اند. پس هرچه لازم است بگویید. آن‌ها را وادار کنید برحق‌بودن‌شان را حس کنند تا آیین بتواند به راه خود ادامه دهد. این‌جاست که تئوری‌های توطئه به کار می‌آیند.

واقعیت این است که برای رسیدن به خویشتن‌داری، به چیزی بیش از قدرت اراده نیاز داریم.

همان‌طور که ماهی به آب نیاز دارد، روانِ ما هم برای بقا به امید نیاز دارد.

آدم‌ها هم که همیشه چیزی را که حسِ خوبی دارد با چیزی‌که واقعاً خوب است اشتباه می‌گیرند.