بریده‌هایی از کتاب قهرمانان تاریخ

هدف سلوک شادی است، اما راز شادی در فضیلت‌مندی است و بالاترین فضیلت خرد است، مشاهدهٔ دقیق واقعیت، هدف و وسیله؛ گاهی اخلاق به‌مثابه ابزاری طلایی در میانهٔ دو بی‌نهایت عمل می‌کند.

هراکلیتوس، سیصد سال پیش از افلاطون، به زبان رمز و راز، فلسفه‌ای از تکامل را مطرح کرد که می‌تواند الهامبخش هگل، داروین، اسپنسر و نیچه بوده باشد. دو نظریه، او را مجذوب خود کرد: تغییر همیشگی و تنها لوگوس فناناپذیر و ابدی است. هیچ، هست و همه‌چیز می‌شود؛ همه‌چیز در تلاش است تا به آنچه هست، تبدیل شود و آن چیزی می‌شود که خواهد بود: «همه‌چیز سیال است و نمی‌توان از یک رودخانه دوبار عبور کرد و آب همانی باشد که بار اول بوده است.» جهان، یک «شدن» عظیم، خستگی‌ناپذیر و دائمی است.

ظاهر و باطن هر چیزی در مصر دین است. آن را در هر شکلی از توتم‌گرایی تا خداپرستی می‌یابیم و تأثیرش را در ادبیات، حکومت، هنر و هر چیزی جز اخلاقیات می‌بینیم. و خدایانش تقریباً به بی‌شماری خدایان هندوستان هستند. در ابتدا، راهبان می‌گفتند که آن‌ها در آسمان‌اند و نیل نیز باقی‌ماندهٔ آسمان در زمین است. هیاکل بهشتی صوری از روح الهی است که مشیت خود را با اعمالی متفاوت و پیچیده بر مردمان روا می‌دارد.

اگر کشور به آشفتگی افتاده، راه اصلاحش انقلاب نیست، بلکه مسئولیت‌پذیرشدن افراد جامعه است. اگر با مقاومت مواجه شدید، راهش نزاع، جدال یا جنگ نیست بلکه باید اندکی کناره بگیرید و با تحمل و صبر به آرامی به پیروزی نایل آیید. انفعال گاهی حتی بسیار بیشتر از کنش، موجد و زمینهٔ موفقیت است.

جهان چگونه در دست خدایی عادل و مهربان است درحالی‌که در بیشتر مواقع بی‌عدالتی است که غالب می‌شود؟

علم و فلسفه را در وجود من باریدند و با این کار بذر قدردانی از زندگی، کار و پیام ویل

چینیان باستان هم مانند گذشتگان ما افسانه‌هایی از داستان خلقت دارند. یکی از آن‌ها می‌گوید پان کو ۲۲۲۹۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، در طول هجده هزار سال کار، دنیا را به ضرب پتک به شکل کنونی درآورد. همچنان‌که کار می‌کرد، «نفسش به باد و ابرها، صدایش به طوفان، رگانش به رودخانه‌ها، بدنش به زمین، موهایش به علف‌ها و درختان و عرقش به باران تبدیل شد، و پشه‌هایی هم که از بدن وی تغذیه می‌کردند، نسل بشر را به‌وجود آوردند.»

اگر بیش از زمان مفید بودنم زنده بمانم بیشتر شرمنده خواهم بود.

فلسفه مطالعهٔ اجزاء در نور کلیت است

غرایز دوران شکارگری انسان، نیمی از طریق قانون و پلیس و نیمی از طریق توافقنامه‌ای مقدس و کلی به نام «اخلاقیات» کنترل شد. برای مقابله با حرص، قوانینی بر ضد دزدی در نظر گرفته شد و حرص و انباشت فاسد ثروت محکوم شد. روحیهٔ خشونت و درنده‌خویی، از طریق وضع جریمه‌هایی برای جبران خسارات وارده به افراد، به بند کشیده شد. تمایلات جنسی – که تنها کمی با دوران توحش فاصله دارد- از طریق غیرقانونی‌شدنِ نمایش هیجانات جنسی در ملاءعام و تلاش برای وارد نمودن آن‌ها در ازدواجی مسئولانه، تحت ضابطه قرار گرفت.